Life Of A Nerd {voltooid}

34.0

'Een hele goeie morgen wifey.' Hoor ik Faisal zeggen. Gapend open ik mijn ogen en wrijf door mijn ogen. Ik zie Faisal voor me staan met een groot bord vol vers fruit. 'Ah baby dit is geweldig!' Zeg ik en kijk hem verliefd aan. Ik trek mijn hemd omhoog en druk een kusje op zijn wang. 'Kom dan eten we het samen schatje.' Zeg ik en pak het bord oved. 'Heb je het niet warm babe?' Vraagt hij en komt naast me zitten. 'Ja niet echt.' Zeg ik snel. Hij moet lachen en probeert m'n deken weg te trekken. 'Niet doen.' Lach ik en sla zijn handen weg. 'Wat heb jij hieronder aan madame?' Vraagt hij grijzend. 'Niks. Ik bedoel niet niks. Niet jou zaken. Ugh stil.' Zeg ik snel. Hij moet hard lachen. 'Ik gok een slipje. Geen string, maar slipje.' Zegt hij grijzend. 'Niet. Stil. Kop dicht.' Zeg ik snel. Hij moet hard lachen en legt zijn hoofd tegen me aan. 'Bijna mag ik het zien he. Bijna.' Zegt hij en drukt een kusje op mijn schouder. 'Stil nou maar.' Zeg ik en duw hem weg. Hij moet lachen. 'Als we getrouwd zijn ga je dan naakt met me slapen?' Vraagt hij met een grijns. 'Stil.' Zeg ik en voel me wangen gloeien. 'Of met een stringetje? Hoewel je die ook niet lang zou aanhebben hoor. Ik word al geil van je met kleren laat staan dan.' Lacht hij. 'Stop met daarover praten.' Zeg ik serieus. 'Iscool mevrouw. Je bent een beetje verlegen he. Komt wel goed.' Lacht hij.

De rest van de dag chillen we in het zwembad. Ik zon en zwem rustig. Ik lees mijn boek en geniet van alles om me heen. Het is heerlijk.

Ik kijk voor me uit terwijl de jongens praten. We zitten avond te eten. Ik heb spaghetti gemaakt. Daar had ik zo'n zin in. 'Lijkt me wel leuk om oompie te worden.' Zegt Ibrahim trots. 'Kleine Faisal hierzo.' Lacht Faisal trots. 'Of Nora he.' Lacht Ouassim. Ik sta op en loop naar boven. Ik loop de badkamer in en sluit de deur. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen en laat mijn tranen lopen. Tuurlijk wil ik kinderen. Heel graag zelfs. Maar na wat er met mijn moeder is gebeurd weet ik niet of ik het wel durf. Straks overlijd ik. Straks kan ik de pijn niet aan. Ik kan Faisal dat niet aandoen. Ik weet hoe mijn vader was voor mijn moeders dood. Zo vrolijk en elke dag blij. Sinds mijn moeders dood heb ik hem niet meer zo gezien. Hij werd depressief en heeft meerdere keren zelfmoord proberen te plegen. Ik kan Faisal dat niet aandoen. Dat durf ik niet. Ik gun dat niemand.

Ik loop de badkamer uit en ga in bed liggen. Ik zucht als ik Ibrahim de kamer zie in lopen. 'Vertel maar. Neem je tijd.' Zegt Ibrahim kalm. Ik staar een tijdje voor me uit. Ik raap al mijn moed bij elkaar. 'Ik weet niet of ik kinderen wil. Of ik het durf. Ik weet niet of ik dat wel overleef. Straks overlijd ik ook. Ik kan Faisal dat niet aandoen.' Ik zie tranen over Ibrahims wangen glijden. Hij neemt me in zijn armen en sust me stil. Langzaam val ik in slaap. Denkend over de dood. Ik ben er zo bang voor.

Ibrahim verlaat de kamer en een minuut later ongeveer verschijnt Faisal er. Hij sluit de deur en kijkt me onzeker aan. 'Het zal even wennen zijn, maar we hoeven niet per se kids.' Ik kijk op. 'Ik wil ze wel.' Zeg ik zacht. 'Maar je durft het niet. Dat begrijp ik.' Zegt hij schor. Hij komt naar me toe en gaat naast me zitten. 'Ik kan een hele toespraak gaan houden, maar dat veranderd niets. Het is jou lichaam, je doet ermee wat je wilt. Weet alleen dat ik aan je zijde sta, kind of geen kind.' Ik kijk hem onzeker aan. 'Denk er niet teveel over na.' Zegt hij en doet zijn arm om me heen. 'Het spijt me.' Zeg ik zacht. 'Hoeft niet.' Zegt hij en gaat rustgevend met zijn vingers over mijn blote been heen. Ik leg mijn hoofd tegen hem aan en denk diep na. Ik wil het. Heel graag. Maar ik ben zo bang. Ik weet niet of ik het durf. Of ik het wil riskeren. Ik ben niet zo sterk als mijn moeder was. Was ik maar half zo sterk en goed als zij was. Dan zat ik nu niet in deze situatie. Het is moeilijk om aan iemand te evenaren die je nooit zal halen. Haar hart was zo puur. Haar glimlach was het beste wat een mens kon zien. Kon ik die glimlach nog maar zien. Haar gelach hoor ik nog steeds door mijn oren. Haar luide gelach. Ik mis haar zo. 'Ik wil het niet meer onthouden Faisal.' Zeg ik snikkend. 'Ik mis haar zo. Ik wil terug naar die momenten in haar armen. Haar geur opsnuiven. Ik wil haar stem weer horen. Waarom moest het zo zijn? Waarom lijd ik altijd pijn? Wat heb ik misdaan Faisal? Waarom stopt de pijn niet? Ik wil dat het stopt ik kan er niet meer tegen. Ik mis haar zo. Het doet zo'n pijn en stopt maar niet. Wat ik ook doe. Ik wil alles vergeten. Ik wil haar lach niet meer horen. Ik wil haar niet meer in mijn dromen zien. Ik mis haar zo.' Er glijden tranen over mijn wangen en langzaam huil ik mezelf in slaap.