Life Of A Nerd {voltooid}

38.0

Ik voel mijn mobiel een paar keer trillen en kijk erop. Vier appjes van Faisal. Ik negeer het en zer mijn mobiel uit. Hij zal me zo raar vinden na gisteren. Hij is zeker manieren aan het bedenken om het uit te laten gaan. I don't blame him. Ik ben zo raar en dom. Hij verdiend veel beter. Stomme fotografisch geheugen en stomme angstaanvallen. Hij zal me vast een stomme kleuter vinden. Ik excuseer me en loop de kamer uit. Ik loop naar de wc en begin daar stilletjes te huilen. Ik kan mijn tranen niet langer bedwingen. Na even probeer ik te stoppen en veeg mijn tranen weg. Ik verman me en loop het hokje uit. In de spiegel doe ik snel wat concealer op en haast me dan weer naar mijn praktijkles.

Ik voel mijn telefoon trillen en zie dat Faisal me belt. Ik negeer het en leg mijn mobiel weg. Wat zal hij te zeggen hebben? Vast iets dat hij me niet meer leuk vind en dat ik mega raar ben. Ik voel mijn hart sneller kloppen en mijn ademhaling sneller gaan. Ik probeer me op de les te focussen, maar dat lukt niet goed. Mijn adem krijg ik langzaam op controle en veeg het zweet snel van mijn voorhoofd af. Stiekem kijk ik de kamer rond. Niemand heeft wat gemerkt gelukkig.

Ik trek mijn kleddernatte schoenen uit en leg het in de schoenenkast. Ik hang mijn jas op en loop naar de woonkamer. Ik voel mijn mobiel weer trillen en zie dat het Faisal is. Ik leg mijn telefoon op tafel en negeer het. Ik wil niet dat hij het gaat uitmaken. Ik durf het niet onder ogen te komen. Eindelijk heb ik iets goed. Eindelijk heb ik iemand en wat doe ik? Ik verpest het. Ik verpest altijd alles.

'Hebben jij en Faisal ruzie?' Vraagt Ibrahim dan. Geschrokken kijk ik op. 'Wat?' Vraag ik nep. 'Hij vraagt me al de hele dag wat er met je aan de hand is. Waarom negeer je hem?' Legt hij uit. Ik voel mijn hart sneller kloppen en mijn adem begint sneller te gaan. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd af. 'Hij vind me te raar. Hij gaat het uitmaken.' Zeg ik stotterend en begin alles wazig te zien. Ik zie vaag Ibrahims mond bewegen, maar hoor alleen mezelf hevig ademen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en mijn beeld valt langzaam weg.

Langzaam open ik mijn ogen. Even zie ik wazig, maar dan weer scherp. Ik merk meteen op waar ik ben, het ziekenhuis. Hetzelfde ziekenhuis waar ik stage loop. Ik moet hier weg. Ze mogen me niet zo zwak zien. Dan zal ik nooit aangenomen worden. Ik ga recht zitten. Een enorme druk voel ik op mijn zij. Ik voel het gewoon branden. Ik trek mijn shirt omhoog en zie dat mijn zij onder het verband zit. Ik denk na. Wat is er gebeurd? Het enige wat ik nog weet is dat ik me raar begon te voelen en sneller begon te ademen. Ik sta op en negeer de pijn. De grond voelt koud aan. Ik kijk de kamer rond. Geen spullen, niks. Een lege kamer. Ik loop de kamer uit en haast me naar de trappen. Ik heb geen idee welke verdieping dit is maar ik loop wel. Na twee trappen voel ik de pijn in mijn zij heviger worden. Ik stop even en probeer op adem te komen. 'Kom op.' Zeg ik tegen mezelf en loop verder. Op de begaande grond aangekomen word ik raar aangekeken door mensen. Logisch. Een vrouw op blote voeten. Ik loop verder en kijk of ik mensen zie die ik ken. Gelukkig niemand. Ik besluit maar naar huis te lopen en loop naar buiten. Ik slik en voel mijn hart sneller kloppen als ik Faisals auto zie aanrijden. Hij ziet me blijkbaar en stopt aan de zijkant. Ibrahim stapt uit en rent naar me toe. 'Wat doe je hier? Naar binnen nu! Ben je helemaal lijp?' Ik zeg niets en luister maar gewoon. Binnen kijk ik voor me uit. Het is koud. Heel koud. Ibrahim vertelt allemaal dingen, maar ik luister niet. Het enige wat ik hoor is mijn eigen ademhaling. Ik voel de pijn in mijn zij weer heviger worden en grijp er naar. Ik kijk naar mijn hand die trillend tegen mijn zij gedrukt staat. Ik haal mijn hand ervan af en zie het bloed op mijn hand. De zijkant van mijn shirt zit onder de bloed. In de tussen tijd komt Faisal binnen. Ik hoor hem niet. Het enige waar ik me op focus is het bloed. Voor ik het doorheb word ik opgetild door Faisal en rent hij terug naar binnen. Op mijn kamer word ik meteen behandeld door wat doctors. Ik houd mijn hand op mijn mond terwijl mijn huid weer terug aan elkaar gehecht wordt. Tranen glijden over mijn wangen. Het duurt zo lang. Het doet zo'n pijn. Elke beweging voel ik. Als het afgelopen is word de wond weer afgedekt met verband. Ze vertellen me wat, maar ik luister niet. Het enige wat ik hoor is het gescheur van mijn huid. Een akelig geluid die zich steeds opnieuw afspeelt. Mijn levende nachtmerrie word onderbroken door een hand op mijn hoofd. Langzaam hoor ik de echte geluiden weer. Voetstappen op de gang. Een deur die dichtklapt. Faisal die praat. Ik kijk hem in zijn ogen aan, maar werp mijn blik al snel op de grond. 'Ibrahim, een moment.' Zegt hij dan. Ik hoor de zucht van mijn broertje en de deur die open en dichtklapt als hij vertrekt. Het is even stil. 'Deze relatie gaat niet werken als je me nooit wat vertelt.' Zegt hij dan. Ik kijk hem aan. Tranen vormen zich in zijn ogen. Ze glijden van zijn wang af. 'Ik was zo bang. Waarom vertelde je me niet wat er aan de hand was?' Ik kijk hem enkel aan en voel ook mijn tranen komen. 'Het boeit me niet wat er gebeurd of wat je ook zegt, ik zal voor altijd van je houden en met je willen trouwen Nora. Waarom begrijp je dat niet?' Ik slik en kijk naar beneden. 'Omdat je beter verdiend.' Zeg ik zacht. 'Beter dan jou kan niet. Je hart is puur. Dat is het enige waar ik om geef Noor.' Ik kijk hem aan en weet niet wat ik moet zeggen. 'Ik jank alleen om mensen waarvan ik echt geef. Je laat me gewoon huilen man.' Zegt hij en moet lachen. Onbewust moet ik lachen. Hij drukt zijn lippen kort op die van mij. Ik proef zijn tranen. 'Kan je me vanaf nu gewoon alles vertellen? Alles. Dus zelfs als je buikpijn hebt of als je onzeker voelt, als je geil bent.' Zegt hij en moet lachen. 'Sukkel.' Zeg ik lachend. Beide kijken we elkaar even aan. 'Wat is er eigenlijk gebeurd?' Vraag ik zacht. 'Je viel flauw op de tafel. Glas brak en tja.' Zegt hij en veegt zijn tranen weg. Ik ben stil. Ik kan het me niet herinneren. 'Kan Ibrahim weer komen? Hij is ook heel ongerust.' Lacht Faisal dan. Ik knik langzaam. Zodra Ibrahim de kamer inkomt neem ik hem in mijn armen. Ik voel zijn tranen in mijn nek. Ik hoor Marouanes stem en zie hem de kamer inlopen. 'El hamdoulilah ben je oke.' Zegt hij en komt de kamer in geraasd met Yasmina en zijn kinderen.