Alexie z Jae poszła do niego, bo mieli zadzwonić do rodziców, a chłopacy poszli grać na konsoli u Jack'a.
_____________
Siedziałam i rozmawiałam z Rachel. Nagle drzwi do mojego pokoju otworzyły się z impetem. Do pomieszczenia wkroczyła Alexie. Już chciała coś powiedzieć, ale zadzwonił jej telefon. Odebrała.
-Hej kochanie. Co tam? - Zaczęła po czym wsłuchała się w głos w telefonie. - Że co zrobiłeś? - Oczy dziewczyny zaszkliły się.
Chwilę jeszcze rozmawiała. Odsunęła telefon od ucha i powiedziała przez łzy.
-Za 15 masz być w moim pokoju.
Rozłączyła się. Spojrzała tylko na nas i wyszła zatrzaskując za sobą drzwi.
-Co to było? - Zapytała Rach.
Na odpowiedź wzruszyłam tylko ramionami.
-Dobra ja idę do kibla. Zaraz wrócę. - Powiedziała I wyszła.
Mam dość. Ostatnio moje życie jest coraz bardziej pokręcone. Szczerzę? Wolałam życie w Seattle. Tam przynajmniej wszystko było mniej skomplikowane.
Zatracam się w spomnieniach i nie wiem kiedy do mojego pokoju wchodzi Jack.
Siada na brzegu łóżka i gdy go zauważam, posyłam mu pytające spojrzenie.
-Mama też do ciebie pisała? - W końcu się odezwał.
Tylko przytaknęłam głową.
Chłopak tylko powiedział coś niezrozumiale pod nosem.
Siedzieliśmy cicho, gdy nagle z za ściany usłyszeliśmy krzyk Al i szybką odpowiedzi Noah. Z ust dziewczyny poleciało tylko zagłuszone "Spier*alaj", natomiast z ust chłopaka, padło głośnie "przepraszam" i to tyle. Nic więcej. Trzask drzwi. Głośne kroki i, i cisza.
Wstałam i zmierzyłam w stronę pokoju młodej Martell. Przed jej drzwiami stała już Rachel, która już chciała wejść do pokoju Alexie. Gdy mnie zobaczyła, chwilę poczekała i razem weszłyśmy do pomieszczenia.
-A-Al co się stało? - Zapytałam, a mój głos dziwnie zadrżał.
-Zerwałam z nim. - Powiedziała spokojnie.
Wiedziałam, że już nie mam jej o nic pytać. Zgromiłam tylko wzrokiem Rachel, która chciała się odezwać. Nic nie powiedziała. To nasza święta zasada nie chcesz mówić co się stało, nic nie mówisz. Już się przyzwyczaiłam, że nie należy zadawać zbędzych pytań w takiej sytuacji.
