Karanlıkta

Teşekkürler

Bir gün bu teşekkür yazısını yazacağımı hiç düşünmezdim ama işte, buradayız.

"Karanlıkta"yı yazmaya ve yayınlamaya 2018 ağustosunun başında başlamıştım. Sanırım Netflix filmlerinden biraz fazla etkilendim ve, "Ben de böyle bir şey yazabilirim!" dedim. Sonuç olarak ortaya böyle bir hikaye çıktı.

Ben bu hikayeyi yazarken sadece okuyan herkesin eğlenmesini ve güzel vakit geçirmesini amaçladım. Sanırım biraz da Wattpad'deki okuyup bitirdiğim ve çok özlediğim bazı çeviri hikayeleri anmak istedim.

Türk kültürü yerine Amerikan kültüründe olan bir hikayeyi anlatmamın sebebi de o çevirilerden etkilenmiş olmam ve bu kültürde yazarsam ortaya daha eğlenceli bir şeylerin çıkacağını düşünmem. Ki bence öyle de oldu. Angie'nin annesini saymazsak (:D) çok genç olmalarına rağmen çok özgür karakterler okuduk.

Ayrıca şunu da unutmayalım, ben gençlik filmleri gibi, dramdan uzak bir hikayeyle karşınıza çıkmak istedim. Fark ettiyseniz kitap boyunca kimse kaçırılmadı, kimse bıçaklanmadı veya hafızasını kaybetmedi, tabancalı aşiret ağaları ortaya fırlayıp berdelden falan bahsetmeye başlamadı. Bazı olaylar üzücü veya sinir bozucuydu ama onları da mizah unsuru olarak kullanmaya çalıştım. Mesela Sophia'nın bardaki ağlama sahnesi. Siz hiç bir kızın ağlarken öyle komik olduğunu gördünüz mü? Hı? :D

Tüm karakterler, Angie, Matt, Clara, Sophia, Luke, James, Logan ve özellikle de Isaac, ben fazla çabalamadan, kendi kendilerine ortaya çıkıverdiler. Onlar konuştu, güldü, birbirlerine kazık attı ve genç olmanın tadını çıkardılar. Ben de gülümseyerek bunları size anlattım.

Başta sadece birkaç kişinin okuduğu "Karanlıkta", bugün ben bunları yazarken elli bin okunmayı geçmiş durumda. Aramıza her gün yeni birileri katıldı, giderek büyüdük, kalabalıklaştık. Hatta bir Wattys ödülü bile kazandık! Bunun benim için ne kadar değerli olduğunu size anlatamam.

Hepsi sizin sayenizde oldu. Her bölümde paragraflara beni güldüren yorumlar bıraktınız, sınav haftalarımda yeni bölüm istemeye devam ettiniz ve Angie ile Matt'i ne kadar sevdiğinizi gösterdiniz. Siz olmasaydınız, bu hikaye olmayacaktı. Abartmıyorum. Sizin desteğiniz ve bana verdiğiniz motivasyon olmasaydı, bunu da önceki hikayelerim gibi yarım bırakıp kaldırırdım herhalde.

O yüzden, bunu okuyan herkese çok ama çok teşekkür ediyorum. Benzersizsiniz.

Hikayedeki pek çok şeyin havada kaldığının farkındayım. Belki bazı şeylerden, mesela James'ten daha fazla bahsedebilirdim. Ama içimden geldiği gibi anlatmayı tercih ettim ve ortaya böyle bir son çıktı. Onları kamp ateşinin başında, mutlu halde, tüm ihtimallere açık olarak bıraktık. Ve ben bu yüzden mutluyum.

İkinci bir kitap olur mu, gerçekten bilmiyorum. Matt ve Angie'den ayrılmaya hazır mıyım, bundan da emin değilim. Ama uzun bir ara vereceğimi, derslerimle ilgilenirken bir yandan da onları düşünmeye devam edeceğimi biliyorum. Umarım siz de onları hiç unutmazsınız.

Mutlu kalın. Sizi seviyorum.

bleuro