Գրում էի ու թեթևանում։ Գրում էի ու փորձում հանել ամեն ինչ իմ ներսից։ Նա է մեղավոր...
Մեղավոր է նրանում, որ ես ինձ մարդ չեմ զգում։ Մեղավոր է, որ հիմա իմ մեջ ոչ մի զգացմունք չկա։ Հա՛, ես ունեմ ծնողներ, ունեմ թանկագին ու հարազատ մարդիկ, ու հաստատ սիրում եմ նրանց, բայց ես չե՛մ զգում, թե ինչպիսին է այդ զգացմունքը։
***
Ցավում է...
Ցավում է սիրտս, ցավում է մարմինս, ցավում է հոգիս...
Ցավում է, որովհետև էլ ուժ չունի դիմանալու կորստին։ Ցավում է, որովհետև էլ չի կարող դիմանալ դավաճանությանը, հիասթափությանը։
Ցավում է ներսից, դրսից, ցավում է որտեղից որ հնարավոր է...
Ու այդ ցավը գնալով ավելի անտանելի է դառնում։ Այդ ցավը գնալով ավելի ու ավելի է ինձ հողին հավասարեցնում։ Ես կարող եմ լաց չլինել հա՛, բայց խեղդվում եմ...
Ու լացը միայն արցունքներով չէ, որ լաց է կոչվում...
Այո ես երկերեսանի եմ, որովհետև ժպտում եմ, բայց իրականում ժպտում եմ միայն դեմքի մկաններով, իսկ եթե մի կողմ դնենք դեմքի մկանները, ապա ես երկերեսանի եմ...
Պահ է գալիս, որ դիմակներն ավելի ու ավելի են շատանում։ Դառնում եմ տաս, քսան դիմականի, բայց պատճառն այն է, որ չեմ ուզում նեղացնել ինձ սիրողներին, ու չեմ էլ ուզում ինձ չսիրողները իրենց լավ զգան։ Բազմակետ չեմ դնում։ Ինձ չսիրողների մասին ոչինչ չունեմ ասելու։ Նրանք կարող են չափից շատ լինել, կամ՝ չլինել չափից շատ։
Ամեն անգամ տխրելիս սկսում եմ ինձ սփոփող բառեր գտնել, ուզում եմ հանգստացնել, բայց ո՜չ, ախր ես երկու տարեկան երեխա չեմ, որին հեքիաթներով կարելի է հանգստացնել։
Հոգնել եմ...
Հոգնել եմ անընդհատ պայքարելուց, արդարանալուց ու կներես ասելուց, ու հոգնել եմ ամեն անգամ կներեսից հետո չներվելուց։ Հոգնել եմ ուժեղ ձևանալուց։ Ձևացնելն ինձ ավելի թույլ է դարձնում, որովհետև ուժեղ ձևանալու համար ավելի շատ ուժ ու էներգիա է ծախսվում, իսկ ես դա չունեմ։ Երբեմն մտածում եմ, որ եթե այսքանը գիտակցում եմ, ուրեմն այո, ես ուժեղ եմ, բայց սա էլ է հեքիաթներից մեկը, որին ես վաղուց չեմ հավատում։
Եվ հոգնել եմ սիրելուց...
Հոգնել եմ միա՛յն սիրելուց...
Հոգնել եմ անպատասխան մնալուց...
Ուղղակի հոգնել եմ...
Ու շատ են բազմակետերը, որովհետև ցավում է...
