ရေကစားကွင်းမှာ လာရောက်ဆော့ကစားကြတဲ့သူတွေနားနေနိုင်ဖို့ အဆောင်ငယ်လေးတွေ ထားရှိပေးသည်။ တချို့က ထမင်းစားဖို့အတွက် နေရာယူကြပြီး တချို့ကတော့ တရေးတမော အိပ်စက် ကြသည်။ တစ်ဖွဲ့ကို တစ်ဆောင်ပေးထားတာကြောင့် ကိုယ့်နေရာလေးနဲ့ကိုယ် သက်သောင့်သက်သာရှိလှသည် ။
ရေကန်ထဲကနေ သုံးယောက်သား တက်လာပြီး စားစရာများဖြင့် အသင့်စောင့်ကြိုနေသော အမေနှစ်ဦးထံ ပြေးလာကာ အနားရောက်တော့ ဆရာမယဉ်က
"ဆော့လို့ဝကြပြီလား ကလေးတွေ လာလာ အဝတ်လဲပြီး ထမင်းစားကြရအောင် "
ဘုန်းမြတ်နဲ့ သောမာန်ဖို့ အဝတ်တစ်စုံစီနှင့် ပုဆိုးပါ ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး ထိုအဆောင်မှာတင်လဲစေသည်။သို့သော် ဒေါ်မိုးမခနွယ်က အိတ်ဖြင့်ထုတ်ထားသော အဝတ်တစ်စုံကို ပေးလိုက်ပြီး မခက အခြားတစ်နေရာကိုထွက်သွားတာကြောင့် သောမာန်မေးလိုက်သည်။
"မခက ဘယ်သွားတာလဲအန်တီ "
"အဝတ်သွားလဲ သား "
"ဒီမှာလဲလို့ရနေတာကို "
သူ့ထက် အသက်ကြီးပြီး လူပျိုပေါက် အရွယ်ရောက်နေတဲ့ ဘုန်းမြတ်တောင် ပုဆိုးနဲ့ ဒီနားတင် လဲသည်။ သူကဘာကိုရှက်နေရပြန်တာလဲဆိုသော အတွေးက အလိုမကျစွာ ။
"ငယ်သွေးက ရှက်တတ်တာလားတော့ အဒေါ်လည်းမသိဘူး။အိမ်မှာရေချိုးခိုင်းရင်တောင် ရေချိုးခန်းထဲ လဲစရာတခါတည်းယူသွားတတ်တယ်"
ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး ထမင်းဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်ကာ ခပ်သုတ်သုတ်လေး ထွက်သွားတဲ့ဘက်ကိုလှမ်း အကြည့်တို့ မြဲမြံလျှက်။တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ပါ့မလားဟု အတွေးက မခေါ်ပဲဝင်ရောက်သည်။
"သားတို့ ဆော့ကြတာမြန်သားပဲထမင်းစားပြီး ထပ်ဆင်းအုံးမှာလား"
"ဟင့်အင်း "
"ဘာလို့လဲသားမာန်ရဲ့ "
"သူအဲ့ထဲမှာ ရှူးပေါက်ချထားတယ်"
ဘေးနားမှာ ပုဇွန်ဟင်းခွက်နဲ့ အကြည့်စိုက်နေသော ဘုန်းမြတ်ကို လက်ညိုးထိုးကာ ပြောသည်။
YOU ARE READING
ဟေမန်ခသော နွေ
Romanceမိသားစု ပြဿနာတွေကြောင့် မေတ္တာလိုနေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်၊ သူပထမဆုံး နှစ်သက်စွဲလမ်းမိတဲ့ လူက အေးမြတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ ပေးခဲ့သလို ပူဆွေးခြင်းတွေလည်း ဒွန်တွဲပါလာခဲ့သည်။ ထိုကလေး ရွေးချယ်လိုက်တဲ့ ဘဝရပ်တည်မူက ချောက်ကမ်းပါးလား? စွန့်လွတ်ခြင်းလား? မိသားစု...
