ေရကစားကြင္းမွာ လာေရာက္ေဆာ့ကစားၾကတဲ့သူေတြနားေနႏိုင္ဖို႔ အေဆာင္ငယ္ေလးေတြ ထားရိွေပးသည္။ တခ်ိဳ႕က ထမင္းစားဖို႔အတြက္ ေနရာယူၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တေရးတေမာ အိပ္စက္ ၾကသည္။ တစ္ဖဲြ႔ကို တစ္ေဆာင္ေပးထားတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေနရာေလးနဲ႔ကိုယ္ သက္ေသာင့္သက္သာရိွလွသည္ ။
ေရကန္ထဲကေန သံုးေယာက္သား တက္လာၿပီး စားစရာမ်ားျဖင့္ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ အေမႏွစ္ဦးထံ ေျပးလာကာ အနားေရာက္ေတာ့ ဆရာမယဉ္က
"ေဆာ့လို႔ဝၾကၿပီလား ကေလးေတြ လာလာ အဝတ္လဲၿပီး ထမင္းစားၾကရေအာင္ "
ဘုန္းျမတ္နဲ႔ ေသာမာန္ဖို႔ အဝတ္တစ္စံုစီႏွင့္ ပုဆိုးပါ ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ထိုအေဆာင္မွာတင္လဲေစသည္။သို႔ေသာ္ ေဒၚမိုးမခႏြယ္က အိတ္ျဖင့္ထုတ္ထားေသာ အဝတ္တစ္စံုကို ေပးလိုက္ၿပီး မခက အျခားတစ္ေနရာကိုထြက္သြားတာေၾကာင့္ ေသာမာန္ေမးလိုက္သည္။
"မခက ဘယ္သြားတာလဲအန္တီ "
"အဝတ္သြားလဲ သား "
"ဒီမွာလဲလို႔ရေနတာကို "
သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးၿပီး လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ ဘုန္းျမတ္ေတာင္ ပုဆိုးနဲ႔ ဒီနားတင္ လဲသည္။ သူကဘာကိုရွက္ေနရျပန္တာလဲဆိုေသာ အေတြးက အလိုမက်စြာ ။
"ငယ္ေသြးက ရွက္တတ္တာလားေတာ့ အေဒၚလည္းမသိဘူး။အိမ္မွာေရခ်ိဳးခိုင္းရင္ေတာင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ လဲစရာတခါတည္းယူသြားတတ္တယ္"
ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး ထမင္းဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ထြက္သြားတဲ့ဘက္ကိုလွမ္း အၾကၫ့္တို႔ ၿမဲျမံလ်ွက္။တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ပါ့မလားဟု အေတြးက မေခၚပဲဝင္ေရာက္သည္။
"သားတို႔ ေဆာ့ၾကတာျမန္သားပဲထမင္းစားၿပီး ထပ္ဆင္းအံုးမွာလား"
"ဟင့္အင္း "
"ဘာလို႔လဲသားမာန္ရဲ့ "
"သူအဲ့ထဲမွာ ရႉးေပါက္ခ်ထားတယ္"
ေဘးနားမွာ ပုဇြန္ဟင္းခြက္နဲ႔ အၾကၫ့္စိုက္ေနေသာ ဘုန္းျမတ္ကို လက္ညိုးထိုးကာ ေျပာသည္။
أنت تقرأ
ဟေမန်ခသော နွေ
عاطفيةမိသားစု ပြဿနာတွေကြောင့် မေတ္တာလိုနေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်၊ သူပထမဆုံး နှစ်သက်စွဲလမ်းမိတဲ့ လူက အေးမြတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ ပေးခဲ့သလို ပူဆွေးခြင်းတွေလည်း ဒွန်တွဲပါလာခဲ့သည်။ ထိုကလေး ရွေးချယ်လိုက်တဲ့ ဘဝရပ်တည်မူက ချောက်ကမ်းပါးလား? စွန့်လွတ်ခြင်းလား? Cover ph...
