Promises h.s

Time to forget.

Próbowałam otworzyć oczy, ale bez skutku. Leżałam niczym we mgle, na wpół śpiąc, na wpół przytomna. Wreszcie uniosłam powieki, wystarczająco, by zobaczyć, że nie jestem sama, że w pomieszczeniu jest z mną Matthew. Był bez koszulki. Pochylał się nad czymś w rodzaju "figurki". Usłyszał, że się obudziłam, ale nie odwrócił się.:

- Śpij dalej. 

- Co się stało? - zapytałam, wstając krzywiąc się lekko z bólu. Nawet się nie wyprostował.:

- Powinnaś leżeć...

Zbliżyłam się do niego.:- Odwróć się.

- Nie. 

- Matthew. - powiedziałam łagodnie i położyłam mu dłoń na plecach. Mięśnie chłopaka napięły się i zadrgały. Poraziła mnie świadomość, że może - ale tylko może - płakał. Albo próbował się powstrzymać. I mu to nie wychodziło. Pochyliłam się obok niego i odgarnęłam mu włosy z twarzy.:

-P..Przyniosę.. a..ap..apteczkę. 

- Nic mi nie jest. - odezwał się powoli i spokojnie.:

- Zaraz wracam. - Zatrzymałam się na moment przy drzwiach i zerknęłam przed ramię. Matthew drżał. Byłam świadkiem jego załamania. Co się wydarzyło, że tak się tym przejął?  Zamknęłam cicho drzwi i pobiegłam z powrotem do swojego pokoju. Jeśli można to nazwać biegiem. 

^^

Po chwili wracałam z apteczką w ręku. Kiedy weszłam do pokoju, Matthew leżał na łóżku. Ujrzawszy mnie, zapalił lampkę nocną. Usiadłam obok , a chłopak odwrócił twarz do ściany. Widziałam wyraźnie, że jest nieźle poturbowany. Miał rozciętą wargę, a pod okiem zaczęły się tworzyć ciemne sińce.:

- Nic mi nie jest, lepiej zajmij się sobą. - ponowił zdecydowanym głosem. Skrzywił się jednak, kiedy przemyłam jego zranioną wargę spirytusem.:

- Mam na ten temat inne zdanie. - odparłam, nie przerywając czynności.:

- Chyba nie jestem najlepszym obrońcą, co? - zażartował Matthew gorzko.: - Co się dokładnie stało? - Brunet milczał, co doprowadzało mnie do szału.:

- Matthew. - zachęcałam słodkim głosem.:- Powiedz mi. 

- Powinnaś iść już spać. - odezwał się ponownie. Jego głos był odległy.:- Nie musisz się z tym użerać. 

- Nigdzie nie idę, dopóki ze mną nie porozmawiasz. - Wzięłam szmatkę nasiąkniętą wodą i wytarłam krew z jego policzka. Matthew uniósł się lekko na łokciach. Podniósł na mnie wzrok, przyjrzał mi się od góry do dołu.:

- Nie musisz się o mnie martwić. Rada Starszych nie zamierza się więcej wtrącać. Możesz mi uwierzyć. Są  przekonani, że zrozumiałem przekaz. Że więcej nie będę wchodził w drogę.

- Tak czy siak, tu chodzi o mnie. - uparłam się, ignorując zdanie chłopaka.:- Jeśli ktoś coś zmieni, będą to ja. 

Chłopak wyglądał na zbyt wyczerpanego. Powoli zwiesił nogi z łóżka i usiadł.:

- Cholera. - burknął, łapiąc się za żebra.:- Pamiętają wszystkie miejsca, w których byłem kiedyś połamany. Dzięki temu wiedzą, jak skutecznie znów mnie okaleczyć. 

Nie wiem po wpływem czego, ale objęłam nagie barki chłopaka z czułością. Matthew wtulił się we mnie, znów pozwalając sobie na chwilę słabości. Kiedy tak siedzieliśmy przytuleni, uniosłam wzrok nad jego pochyloną  głowę i spojrzałam na okno. W moich oczach malował się głęboki smutek.:

- Dlaczego szukali Harry'ego tutaj? 

- Czy to nie oczywiste. Ty tu jesteś. - odparł zdziwiony moim pytanie.:- W przeszłości nie zawsze byłem uprzejmy. Każdą dziewczynę traktowałem przedmiotowo.. Tak bardzo różnisz się od nich...