မဟောင်းတဲ့ပုံပြင်

Chapter 38

Unicode

"ကိုက်ို"

ဒါ သူပါးစပ်ကရေရွတ်မိတာမဟုတ်ဘူး။ သူ့နှလုံးသားထဲကနေ အလိုအလျောက် ခုန်ထွက်လာတဲ့ နှလုံးခုန်သံတစ်ခုပါ။ သူနှလုံးသားစည်းချက်တိုင်းက ကိုကို၊ ကိုကိုလို့ မြည်နေခဲ့တာကို အခုလို နှလုံးခုန်သံပိုင်ရှင်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ အတွင်းက မြည်သံက အပြင်ထိ ထွက်ကျလာတာပါ။

"Happy Birthday ပါမောင်"
အားးးးးးးး။ သူသေပါပီ။ ကိုကိုက သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆ်ိုင်ရပ်ပြီးတော့ မွေးနေ့ဆုတောင်းပေးနေသည်။ သူငိုရမလို၊ ရယ်ရမလိုဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာနှင့်
"ကိုကိုက ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့...."
ဘာဆက်မေးရမှန်းမသိတော့။ သူသိတာ ကိုကိုက သူရှေ့ရောက်နေသည်။ ၁နှစ်ခွဲကျော် ခွဲခွာထားခဲ့ရတဲ့ သူ့ချစ်သူက အခု ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ရောက်လာသည်။ သူ့ကိုပြုံးပြသည်။ ပြီးတော့ ဒီနေ့ကသူ့မွေးနေ့။ ပျော်လွန်းလို့ ငိုချင်လာသည်​။ အခုကို ဝမ်းသာလုံးစ်ို့ပြီး မျက်ရည်တွေ လည်နေပြီ။

"မောင့် မွေးနေ့အမီ ပြန်လာတာလေ
ဘယ်လိုလဲ
ကိုယ့်လက်ဆောင်ကို ကြိုက်လား"

"ကိုကို မကောင်းတဲ့လူကြီး
မောင့်ကို heart attack ရပြီး သေအောင်လုပ်နေတာလား"

"ဟာ
မွေးနေ့လက်ဆောင် လာပေးသူကို အဲ့လိုပြောရလား"

"ကိုကို အရမ်းတတ်နိုင်တယ်"

"ချစ်လို့လေ"
တဲ့။ မျက်လုံးလေးတစ်ဖက် မှိတ်ပြပြီး ပြောပုံက ဒီလူကိုအသည်းယားအောင်လို့။ သူ့မှာ ရင်ခုန်ပြီးရင်း ရင်ခုန်နေရတာ လွယ်ကူမနေဘူး။

"ကိုကိုနော်
အသည်းယားအောင်လာလုပ်နေတယ်
ဖက်နမ်းမိတော့မယ်"

"ဟိုး ဆရာ
ဒါတော့မရဘူး
လူမြင်ကွင်းဆိုတာ သတိရပါ"

"အားးးး
မရတော့ဘူး
ကိုကိုခဏစောင့်
မောင် အလုပ်စောပြန်ဖို့ ခွင့်သွားတောင်းလိုက်မယ်"

"ရပါတယ်
အလုပ်ပြီးတဲ့အထိ ကိုယ်စောင့်မယ်လေ"

"စောင့်ခိုင်းစရာလားလို့
ကိုကိုနော်"

"အာ့ဆို
ကိုယ်ဟိုတယ်က ခေါ်လာတဲ့ကားပြန်လွှတ်လိုက်မယ်"