Chapter 45

24K 2.4K 294
                                    

Unicode

ဖြိုးမိုးတစ်ယောက် ဒီရက်ပိုင်း ဆင်ကြံကြံနေသည်။ အဲ့လိုလည်းပြောမရ။ သူက ကြာသပတေးသားဆိုတော့ ကြွက်ကြံကြံသည်ဟု ပြောရမည်နှင့်တူသည်။ အကြောင်းက သူအိမ်ပေါ်ကနေ ဘယ်လိုဆင်းရင်ကောင်းမလဲဆိုပြီး နည်းလမ်းရှာနေတာဖြစ်သည်။ ငသိန်းတို့ဆီ အကြံဥာဏ်လှမ်းတောင်းကြည့်တော့ "လှေကားကနေ ခြေထောက်နှင့်ဆင်း" ဆိုလို့ လက်ခလယ်ပြလိုက်ရသေးသည်။

သူအိမ်ပေါ်က ဆင်းချင်ရသည့်အကြောင်းကတော့ ကလေးလည်း ရန်ကုန်ရောက်တာ ၈လလောက်ပင်ရှိတော့မည်။ ထို့ကြောင့် သူကတိပေးထားသည့်အတိုင်း နှစ်ယောက်အတူနေလို့ရအောင် သူကြံစည်နေတာဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်မပြုရသေးပဲ အပြင်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေချင်သည်လို့ ပြောလျှင် အိမ်ကလက်ခံ၊ လက်မခံကို သူအတိအကျမသိ။ သားချစ်သူနှင့် အတူနေချင်လို့ပါဆိုပြီး ခွင့်တောင်းလို့လည်းမရ။ ဘာ့ကြောင့် အိမ်မှာမနေချင်ပါဘူးဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်ကောင်းကောင်းကို သူရှာနေတာဖြစ်သည်။ တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် တော်ရုံလိမ်ခဲ့ဖူးတာပင်မဟုတ်။ အခုလို မုသာဝါဒကိုအကြီးကြီး ကျူးလွန်ဖို့အတွက်ကျတော့ သူ့မှာ တော်တော်စွန့်စားရသည်။

ဟိုကောင်တွေနှင့် တိုင်ပင်တာမစွံသဖြင့် အိလေးတို့ထံတွင် အကြံတောင်းကြည့်သည်။ သူတို့ကမိန်းကလေးတွေဆိုတော့ ပိုပြီးတွေးတတ်သည်။ အခက်အခဲအကျပ်အတည်းနှင့်တွေ့လျှင် အမျိုးသမီးတွေက ပိုပြီးတွေးခေါ်နိုင်စွမ်းရှိသည်လေ။ သူက သည်လိုသည်အကြောင်း အိမ်ကနေထွက်ပြီး အပြင်မှာ နေချင်သည်။ အဓိက ကကလေးနှင့်အတူနေချင်လို့ဟု လိုရင်းတိုရှင်းပြောလိုက်သည်။ ပထမဦးစွာ မေသူက စအကြံပေးသည်။

"ဒါဆိုလက်ထပ်လိုက်လေ"

"နောက်နေတာလား အမ"

သွား ပယ်လိုက်တော့ တစ်ယောက်။ အိလေးကတော့ သူ့မေးစေ့ကိုပွတ်သပ်နေပြီးတော့ အကြီးအကျယ် စဥ်းစားခန်းဖွင့်နေသည်။

"အိမ်ထောင်မပြုသေးတဲ့ သားလူပျိုတစ်ယောက်က အိမ်ကနေခွဲထွက်ဖို့ဆို အကြောင်းပြချက်က တစ်ခုပဲ ရှိတယ်"

မဟောင်းတဲ့ပုံပြင်Where stories live. Discover now