"အကိုတို႔ကလည္း ဘယ္မွာျပတ္က်န္ခဲ့တာတုန္း လာ လာ "
ယာနားအေရာက္ ဆယ္ဟြန္းက ခါးႀကီးေထာက္ကာ ဆီးေဟာက္ေနေလသည္။
"ေရာက္ၿပီမို႔လားအခု"
"ၾကည့္ ၾကည့္ အကိုခ်န္းေယာလ္ကေလဘာျဖစ္ေနတာလဲ အခုလဲအကိုဘတ္ဟြၽန္းကို မတြဲကူဘူး"
"အကိုက အိတ္ေတြသယ္လာခဲ့လို႔ပါ ဆယ္ဟြန္းေလးရဲ႕"
ခပ္ဆတ္ဆတ္ျပန္ေျပာၿပီးေနာက္ ဆယ္ဟြန္းတို႔ေျပာသမွ်ကို မၾကားဟန္ေဆာင္ကာ အိတ္ေတြကို ယာထိပ္က တဲေလးေရွ႕ခ်ၿပီးအခင္းထဲေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ အကိုဆူဟိုတို႔နားသြားကာ ေဂၚဖီထုပ္ေတြကိုတထုပ္ခ်င္းစီေကာက္ကာေတာင္းထဲထည့္ေနရင္း လႈပ္ရွားေနေသာစိတ္အစုံကိုတည္ၿငိမ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနမိသည္။
"လာ လာ အကိုဘတ္ဟြၽန္း ကြၽန္ေတာ့္ ကိုတြဲ"
"အြမ္း"
"ထိုင္ ဒီမွာ"
တဲေရွ႕ကထိုင္ခုံေလးေပၚထိုင္ခိုင္းေနတာမို႔ထိုင္လိုက္ၿပီး ယာထဲကအကိုတို႔ဆီၾကည့္ကာ
"ဟို"
"ဟိုေတြ ဒီေတြလုပ္မေနနဲ႔ မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔ကို ေနပူထဲ အသီးေကာက္ခ်င္ေနေသးတာလား ဒီမွာ ထိုင္ေန ကြၽန္ေတာ္တို႔ လာပို႔တဲ့ဟာကိုသာ၁၀လုံးစီ အိတ္ထဲထည့္ေပး အိတ္ေတြက္ိုမထပ္နဲ႔ေနာ္ ေလးတယ္ထည့္ၿပီးဒီတိုင္းထားအသီးလာပို႔ရင္းနဲ႔မွထပ္ေပးမယ္ ႏို႔မို႔လုပ္ေတာင္မလုပ္ေစခ်င္ဘူး အကိုဘတ္ဟြၽန္းပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခဲ့ေနာ္"
"အင္းပါ"
လူႀကီးေလးလို မွာတမ္းေႁခြကာ ယာထဲဆင္းသြားေသာဆယ္ဟြန္းကိုသေဘာတက်ၿပဳံးကာၾကည့္ေနမိသည္။ ဆယ္ဟြန္းကေတာ့ တကယ့္အလည္ေလးပါေလ။
အကိုဆူဟိုတို႔ေကာ အားလုံးေခြၽးတလုံးလုံးနဲ႔ အသီးေတြကိုေကာက္ကာ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ရွိေနၾကေသာ္လည္း အကိုခ်န္းေယာလ္ကေတာ့ အသီးကိုသာအာ႐ုံစိုက္ေနဟန္ စကားဝင္ေျပာတာလည္းမေတြ႕ရ အားလုံးနဲ႔လိုက္ၿပီးလည္းမရယ္ အကိုခ်န္းတို႔ကေတာ့တခါတခါလွမ္းလွမ္းၿပီးစကားေတြေအာ္ေအာ္ေျပာသလိုဆယ္ဟြန္းကလည္း အသီးပို႔လိုက္ယာထဲေျပးသြားလိုက္နဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
YOU ARE READING
ခ်စ္ရပါေသာေမာင္ေမာင္ဗိုက္(ချစ်ရပါသောမောင်မောင်ဗိုက်)
Fanfictionဗိုက္တလံုးနဲ႔ေကာင္ေလးတေယာက္ပတ္ခ်န္းတို႔အိမ္ဆီေရာက္လာေသာအခါ
