Our Decision

Day 88

Reality:
Ένιωσα τις ακτίνες του ήλιου στο πρόσωπο μου και άνοιξα τα μάτια μου ενοχλημένη από το έντονο φως, είχε πλέον ξημερώσει.

Δεν θυμόμουν να είχα επιστρέψει πίσω στο δωμάτιο, το τελευταίο πράγμα που ήμουν σίγουρη πως είδα ήταν το παρελθόν του Νάο και το πόσο πολύ με είχε αναστατώσει.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι απορημένη με το πόση ησυχία επικρατούσε στον χώρο και ξεκίνησα να ψάχνω σε όλο το σπίτι για να τους βρω κάτι που όμως δεν έγινε, δεν ήταν πουθενά κανένας από τους δύο.

Είναι αλήθεια πως τους είπα πως θα τους εμπιστευτώ αλλά δεν περίμενα να με πιστέψουν τόσο εύκολα ώστε να με αφήσουν μόνη στο σπίτι.

Άνοιξα την εξώπορτα που ήταν ξεκλείδωτη και βγήκα έξω στον κήπο με τα τριαντάφυλλα.

Πλέον έχω αρχίσει να συνηθίζω αυτό το σπίτι, ξέρω που βρίσκονται όλα τα δωμάτια και ο κήπος αν και τον έχω δει ελάχιστες φορές από τις εικόνες του παρελθόντος θα έλεγα πως είναι ο αγαπημένος μου κυρίως επειδή με χαλάρωνε και μου προκαλούσε να βλέπω συνέχεια καινούργιες εικόνες.

Στον κήπο είδα τον Κίρα να κάθετε στο παγκάκι μόνος του σκεφτικός, έτσι είπα να τον πλησιάσω και να καθίσω δίπλα του για να του κάνω παρέα.

"Καλημέρα" του είπα χαμογελαστά.

"Καλημέρα, πως νιώθεις; είσαι καλύτερα από χθες;" με ρώτησε δείχνοντας ανήσυχος.

"Ναι...μια χαρά είμαι μην ανησυχείς" είπα και τον είδα να σηκώνεται από το παγκάκι που καθόμασταν πριν από λίγο.

Πλησίασε τα τριαντάφυλλα και έκοψε ένα από τα κόκκινα προσεχτικά. Άπλωσε το χέρι του γυρίζοντας και πάλι προς το μέρος μου και μου το πρόσφερε με ένα χαμόγελο.

"Μπορώ να μάθω τι είδες;" ρώτησε όταν τον πλησίασα για να πάρω το τριαντάφυλλο από το χέρι του.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και χαμήλωσα το βλέμμα μου προς το τριαντάφυλλο χωρίς να του απαντήσω κουνώντας μονάχα αρνητικά το κεφάλι μου. Προτιμούσα να μην το συζητήσω, ίσως κάποια στιγμή να το έκανα αλλά τώρα ήμουν σίγουρη πως δεν ήθελα να μιλήσω.

Τι να του έλεγα; ότι για πρώτη φορά φοβήθηκα τόσο την εικόνα που είδα στο παρελθόν; ακόμη και όταν προσπάθησα να του εξηγήσω πως μπορώ να επικοινωνήσω με την μητέρα μου δεν μου έδωσε και τόση σημασία. Θα ήταν άσκοπο να το συζητήσω μαζί του.

"Εσύ και ο Νάο είστε δίδυμοι και όμως θα έλεγα πως δεν μοιάζετε καθόλου στους χαρακτήρες... εννοώ πως καταλαβαίνω πως είστε διαφορετικοί αφού εσύ είσαι διάβολος και ο Νάο είναι ο άγγελος αλλά μου φαίνεται κάπως περίεργο" είπα μετά από λίγο και γέλασα αμήχανα.

"Τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζεις Αλίσα" απάντησε και τον κοίταξα με απορία προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοεί.

Αυτός πήρε μια βαθιά αναπνοή και μου είπε κάπως διστακτικά "θα προσπαθήσω να σου πω μια ιστορία αλλά θέλω να μην με διακόψεις." Κούνησα το κεφάλι μου θετικά παροτρύνοντας τον να συνεχίσει όπως και έκανε αυτή την φορά χωρίς κανένα δισταγμό.

"Πριν πολλά χρόνια ένας από τους διάβολους ερωτεύτηκε έναν άγγελο, αυτό έγινε πριν γνωρίσει η Σερέν τον Σαχάρ οπότε εσύ ήσουν ακόμα αγέννητη.

Οι συνέπειες ήταν παρόμοιες με αυτών των γωνιών σου Αλίσα, ο άγγελος ήταν αυτός που πέθανε για να σώσει τον διάβολο που είχε ερωτευτεί. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή, ένας τέτοιος έρωτας θα είναι για πάντα απαγορευμένος.

Αυτό όμως που κανένας δεν ήξερε ήταν πως ο διάβολος και ο άγγελος είχαν καταφέρει να κρύψουν καλά το μυστικό τους. Είχαν καταφέρει να κρύψουν τον γιο τους ο οποίος όπως και εσύ ήταν μισός άγγελος και μισός δαίμονας.

Έδωσαν τον γιο τους στους θνητούς για να τον προστατεύσουν από όλους όσους ήθελαν να του κάνουν κακό.

Μετά από αρκετά χρόνια οι άγγελοι ανακάλυψαν την ύπαρξη του αγοριού και κινήθηκαν σε πόλεμο ενάντια σε κάθε διάβολο που θα μπορούσε να είναι αθώος.

Ο μόνος τρόπος για να επιστρέψει η ειρήνη ανάμεσα στους δύο κόσμους ήταν το αγόρι που πλέον ήταν έφηβος να διαχωριστεί σε δύο σώματα όπου ο ένας θα ήταν ο άγγελος και ο άλλος θα ήταν ο διάβολος.

Βέβαια τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα αφού θα έπρεπε να περιμένουν την εκλεκτή που στο τέλος έπρεπε να επιλέξει ποιος από τους δύο θα ζούσε."

Τελείωσε την αφήγηση του έχοντας σκυμμένο το κεφάλι με εμένα να ακούω κάθε λέξη του προσεχτικά αφού αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου ανοίχτηκε και προσπάθησε να μου εξηγήσει πως έχουν τα πράγματα.

Σήκωσα το πηγούνι του απαλά για να τον αναγκάσω να με κοιτάξει στα μάτια και βυθίστηκα ξανά μέσα στο σκότος τους χωρίς να αναφέρω κάτι σχετικά με την ιστορία που μου είπε.

Δεν ήθελα να τον γεμίσω με απορίες όπως έκανα μέχρι τότε ήθελα απλά να τον ακούω να μιλάει και να μου εκφράζει τις σκέψεις του χωρίς να τον αναγκάζω να το κάνει, χωρίς να τσακώνομαι μαζί του.

Ήθελα όπως εγώ προσπαθούσα να το εμπιστευτώ έτσι να προσπαθούσε και αυτός αντίστοιχα αν υπήρχε καθόλου αυτή η πιθανότητα.

°Mind_Explosion°☁️
"Listening is an art that requires attention over talent, spirit over ego, others over self"