Our Decision

Day 58

Reality:
Εδώ που είμαι στην λίμνη δεν ακούγεται απολύτως τίποτα και πραγματικά είναι από τις λίγες φορές όπου θα ήθελα να υπάρχει φασαρία.

Κάθομαι σε έναν από τους μεγάλους βράχους εδώ και ώρα με το κουτί στα χέρια και προσπαθώ να σκεφτώ πιο θα έπρεπε να είναι το επόμενο μου βήμα.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω...

Δεν μπορώ να γυρίσω στο σπίτι με τα τριαντάφυλλα αλλά ούτε μπορώ να μείνω σε αυτό το μέρος με τον ακόμα αναίσθητο Κίρα δίπλα μου.

Νιώθω αδύναμη χωρίς κάποιον κοντά μου, θα ήθελα τόσο πολύ να ξυπνήσει ο Κίρα.

Αν ήταν εδώ μαζί μου θα με έπαιρνε στην αγκαλιά του και θα μου έλεγε πως όλα θα πήγαιναν καλά.

Ίσως επίσης και να μου έλεγε πως όλα αυτά είναι απλά ένα καλοστημένο αστείο και πως η μαμά με τον μπαμπά θα επιστρέψουν.

Θα ήταν υπέροχο αν ο Κίρα μπορούσε να μου πει πως η αδελφή μου και ο αδελφός μου δεν με έχουν πραγματικά ξεγελάσει με αυτόν τον τρόπο.

Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να περιμένω ιδικά από την Αναλίζ πως θα έκανε κάτι τέτοιο ενώ εγώ προσπαθούσα να την βοηθήσω και να την κρατήσω ασφαλή.

Γύρισα το βλέμμα μου μόνο για μια στιγμή στον Κίρα και ξεφύσησα απογοητευμένη.

Γιατί έπρεπε όλος ο κόσμος να βασίζεται σε εμένα στην δικιά μου απόφαση; γιατί ο θάνατος του θα έφερνε την ευτυχία;

Αυτή ήταν η δικιά μου στιγμή....είχα να πάρω μια σημαντική απόφαση που θα έφερνε μια μεγάλη αλλαγή μαζί της.

Νομίζω όμως πως είμαι έτοιμη να κάνω αυτό το βήμα και να σώσω τον κόσμο όπως θα έπρεπε από την αρχή να κάνω.

Πλέον στο μυαλό μου δεν θα υπάρχει η σκέψη της οικογένειας μου, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ήμαστε οικογένεια άλλωστε.

Σηκώθηκα από τον βράχο που καθόμουν και πλησίασα περισσότερο τον Κίρα.

Ήθελα να πάρω μια επιβεβαίωση πως έκανα το σωστό και πως θα ήταν δίπλα μου για να με βοηθήσει...δεν τον είχα χάσει ακόμα και δεν είχα σκοπό να τον χάσω.

Γονάτισα δίπλα του και ακούμπησα το χέρι μου δισταχτικά στο στήθος του νιώθοντας το να ανεβοκατεβαίνει με κάθε του ανάσα.

Έπρεπε να είχα ακούσει τον Κίρα, όσο και αν ήθελα να πιστέψω πως υπήρχε άλλη λύσει για να ζήσουμε όλοι μας στην πραγματικότητα το σχέδιο ήταν μονάχα ένα.

Οι σταθερές ανάσες που έπαιρνε με καθησύχαζαν, ήξερα τουλάχιστον πως ήταν ζωντανός και αυτό μου έδινε την δύναμη να συνεχίσω.

Εφόσον λοιπόν το κλειδί μου ήταν το αληθινό και η απόφαση ήταν δικιά μου τότε θα έβαζα τα δυνατά μου ώστε να μην ξανά βρεθώ στην ίδια θέση με τα ίδια λάθη.

Εγώ είμαι αυτή που αποφασίζω και τώρα πια ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Χάιδεψα με την παλάμη μου το πρόσωπο του Κίρα προσπαθώντας να καθησυχάσω τον εαυτό μου πως όλα θα πήγαιναν καλά....θα έκανα ότι μπορούσα για να τον σώσω.

Ένα από τα δύο αγόρια πρέπει να πεθάνει και αυτοί έκαναν το λάθος να πιστέψουν πως θα επέτρεπα αυτός να είναι ο Κίρα και όμως από αυτή την στιγμή ο πρώτος στόχος μου θα είναι ο Νάο.

Θέλω να νιώσει η Αναλίζ όπως ακριβώς με έκανε να νιώσω αυτή όταν αποφάσισε να με ξεγελάσει για να σώσει τον Νάο ενώ ήξερε πως ένιωθα για τον Κίρα.

Θα τους κάνω να καταλάβουν πως ακόμα και αν είμαι άγγελος με τις δυνάμεις που θα μου έδινε το κουτί που είχα στα χέρια μου θα μπορούσα εύκολα να τους εκδικηθώ.

Τι ήταν αυτό που με έκανε άγγελο τελικά όταν έχω την εκδίκηση πρώτη σαν σκέψη στο μυαλό μου; ίσως να ήταν η προθέσεις μου...ήθελα να σώσω τον κόσμο και μαζί και τον Κίρα μου.

Όλα θα ξεκινούσαν ανοίγοντας το ξύλινο κουτί στα χέρια μου...

Κοίταξα τον Κίρα και προσπάθησα να διώξω όλες μου τις αμφιβολίες. Ήταν μια απόφαση...μια απόφαση που θα άλλαζε τα πάντα και εγώ δεν είχα όλο τον χρόνο μπροστά μου για να την πάρω.

Από στιγμή σε στιγμή θα μπορούσαν να επιστρέψουν και χωρίς τις δυνάμεις μου δεν θα μπορούσα να τους αντιμετωπίσω, να αντιμετωπίσω τα αδέλφια μου.

Ίσως να ήθελαν να τελειώσουν αυτό που ξεκίνησαν και να έπαιρναν τον Κίρα μακριά μου για πάντα. Χωρίς τις δυνάμεις που έκρυβε το κουτί μου δεν θα μπορούσα να τους πολεμήσω και να κρατήσω ασφαλή τον Κίρα μέχρι να καταφέρω να τον φέρω πίσω σε εμένα.

Εγώ έφερα τον Κίρα σε αυτή την θέση, εγώ και τα ψέματα μου για αυτό και εγώ είμαι αυτή που θα πρέπει να τον φέρω πίσω παρόλο που ακόμα δεν ξέρω τον τρόπο, ήμουν διατεθειμένη να κάνω τα πάντα φτάνει να αποτρέψω ένα ακόμα λάθος.

Ακούμπησα το χέρι μου στο κουτί και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου...

"Συγνώμη που θα σε απογοητεύσω μαμά" ψιθύρισα και άνοιξα τα μάτια μου ταυτόχρονα με το κουτί.

Η μαμά ήθελε τα αδέλφια να είναι εννοημένα και εγώ μόλις ξεκίνησα τον πόλεμο...

°Mind_Explosion°🛤
"It's not how we make mistakes, but how we correct them that defines us."