Our Decision

Day 83

Reality:
"Ωραία και τώρα που φτάσαμε τι κάνουμε;" τους ρώτησα και έσκυψα για να αγγίξω το νερό της λίμνης που ήταν πραγματικά πολύ κρύο.

Τίποτα σε αυτό το δάσος δεν ήταν διαφορετικό, όλα έμοιαζαν απολύτως φυσιολογικά και ελάχιστα έχουν αλλάξει από την εικόνα που είδα στο παρελθόν.

Δεν είμαι σίγουρη για το πως θα με βοηθούσε αυτό το δάσος αλλά ένιωθα πως βρισκόμουν στο σωστό μέρος, κάτι με τραβούσε σε αυτή την λίμνη.

"Υποθέτω πως θα κατασκηνώσουμε όταν ο Κίρα αποφασίσει να σταματήσει να τρώει τις προμήθειες που φέραμε" είπε ο Νάο και μου έκανε νόημα για να κοιτάξω προς τον Κίρα.

"Μην με κοιτάτε έτσι, είχα κάνει τόσο κόπο για να φτιάξω εκείνο το φαγητό και φύγαμε αμέσως χωρίς να φάμε κάτι" δικιολογήθηκε ή μάλλον παραπονέθηκε ο Κίρα.

Ξεκινήσαμε να στήνουμε τις δύο μικρές σκηνές που φέραμε και καθίσαμε όλοι μαζί γύρω από την φωτιά όταν επιτέλους ο Κίρα κατάφερε να την ανάψει.

Ο Νάο έβγαλε την ζακέτα του και την πέρασε πάνω από τους ώμους μου ενώ εγώ τον ευχαρίστησα με ένα χαμόγελο για την κίνηση του.

"Τώρα; τι πρέπει να κάνω;" ρώτησα μετά από λίγα λεπτά αμήχανης ησυχίας τον μπαμπά μου.

"Τώρα θα πας μόνη σου όταν είσαι έτοιμη για μια βουτιά στην λίμνη" μου απάντησε χωρίς να μου δώσει ιδιαίτερη σημασία. Φαινόταν απορροφημένος στις σκέψεις του όμως εγώ δεν μπορούσα να του κρύψω το άγχος που είχα με αυτή την διαδικασία.

"Με την Αναλίζ τι θα γίνει, πως θα διαχωριστούν τα σώματα μας;" ρώτησα ξανά χωρίς να κρύψω την αγωνία μου για την συνέχεια.

"Απλά κάνε αυτό που σου λέω, εμπιστεύσου με θα τα πούμε σύντομα" ήταν το τελευταίο πράγμα που είπε ξεφυσώντας και μπήκε στην σκηνή κάνοντας νόημα στον Νάο να τον ακολουθήσει.

"Μάλλον σύντομα θα δω την συνεργάτιδα μου στο σώμα της" είπε ο Κίρα και κάθισε δίπλα μου με ένα χαμόγελο.

"Ναι...θα έχετε πολλά να πείτε φαντάζομαι, δεν την βλέπεις και συχνά εξάλλου τον τελευταίο καιρό" απάντησα κάπως αμήχανα.

"Πάντως δεν ξέρω αν το άκουσες όταν το έλεγα στην Αναλίζ αλλά πραγματικά θα ήθελα να ήσουν στην θέση της, να ήμουν εγώ ο φύλακας σου."

"Είπες στην Αναλίζ αυτό το πράγμα;" ρώτησα με απορία και αυτός μου έκανε ένα νεύμα καταφατικά σαν απάντηση.

"Για αυτό δεν μου μιλάει και δεν θέλει να βγει έξω;" ρώτησα μπερδεμένη, ίσως τελικά αυτά που είπαν να είναι πιο σημαντικά από ότι πίστευα.

"Όχι δεν το νομίζω η Αναλίζ δεν παίρνει ποτέ σοβαρά τα λόγια μου, αλλά πιστεύω πως για αυτό δεν ήθελε να σε αφήσει να ακούσεις τι γνώμη έχω για σένα."

Γιατί να θέλει να μου το κρύψει η Αναλίζ; τι θα κέρδιζε με αυτή της την κίνηση; δεν μπορώ  να την καταλάβω και παρόλο που προσπαθώ με κάθε τρόπο η ίδια δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει κάποια προσπάθεια για να με βοηθήσει.

"Ξέρεις περισσότερα για αυτήν από ότι εγώ που είμαι αδελφή της" απάντησα θλιμμένα και τον αγκάλιασα κάτι που από ότι κατάλαβα τον ξάφνιασε.

Δεν ξέρω γιατί το έκανα όμως ήθελα πραγματικά μια αγκαλιά εκείνη την στιγμή ιδικά αυτή του Κίρα.

Μείναμε έτσι για λίγα δευτερόλεπτα πριν του ψιθυρίσω πως φοβόμουν για ότι θα ακολουθούσε. Ο Κίρα σαν απάντηση με έσφιξε ακόμη πιο πολύ στην αγκαλιά του και μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά.

Η μαμά μου είπε πως πρέπει να μείνω μακριά αλλά εγώ δεν μπορούσα να το κάνω και ούτε ήθελα να προσπαθήσω.

Ο Κίρα με κάνει να νιώθω πολύ περίεργα, δεν ξέρω τι είναι αυτό το συναίσθημα αλλά είμαι σίγουρη πως δεν θέλω να σταματήσει.

Απομακρύνθηκε λίγα εκατοστά από την αγκαλιά μου και ακούμπησε τρυφερά το μάγουλο μου κοιτάζοντας με βαθιά στα μάτια. Ένιωθα την καρδία μου να χτυπά τόσο γρήγορα όταν πλησίασε το πρόσωπο του ακόμη πιο κοντά στο δικό μου.

"Κίρα!" Ακούσαμε κάποιον να φωνάζει από πίσω μας και απομακρυνθήκαμε αμέσως ο ένας από τον άλλων ενώ εγώ έσφιξα την ζακέτα του Νάο γύρω μου αμήχανα.

Ο Νάο μας πλησίασε με γοργά βήματα θυμωμένος και τράβηξε τον Κίρα από το χέρι απότομα για να τον απομακρύνει από εμένα.

"Μείνε μακριά από ότι μου ανήκει!" Του φώναξε και τον έσπρωξε με δύναμη πάνω στον κορμό ενός δέντρου.

"Η Αλίσα δεν σου ανήκει!" Φώναξε εξίσου εκνευρισμένος ο Κίρα που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του.

Έπιασα αμέσως την γροθιά του Νάο με τα δύο μου χέρια που ετοιμαζόταν να χτυπήσει τον Κίρα και άφησα την Αναλίζ να βγει επιτέλους μπροστά.

"Μακριά από τον συνεργάτη μου γλύκα" είπα και τον έσπρωξα απαλά για να απομακρυνθεί.

"Αναλίζ;" είπε ο Νάο και χαλάρωσε το βλέμμα του.

"Αυτοπροσώπως" του απάντησα και εγώ με ένα χαμόγελο.

Ποιος θα το φανταζόταν ότι αυτός ο γελοίος άγγελος θα μπορούσε να κρύβει τέτοιο θάρρος, δεν του το χα, σχεδόν εντυπωσιάστηκα.

"Μου χρωστάς αδελφούλα" προσπάθησα να πω μέσα στην σκέψη μου για να το ακούσει η Αλίσα, αυτή την φορά δεν την σταμάτησα από το να ακούσει.

°Mind_Explosion°❄
"It's your sister who knows exactly where to drive the knife to hurt you the most."