Our Decision

Day 86

Dream 1:
Σε αυτό το μέρος που βρισκόμουν όλα γύρω μου ήταν ήσυχα, μπορούσα να το νιώσω και ήξερα πως αυτή ήταν ακόμη μια εικόνα από το παρελθόν.

Ένιωθα την Αναλίζ μέσα μου εκνευρισμένη αλλά όσο και αν προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της ξανά δεν μου το επέτρεπε ήταν λες και δεν ήθελα να το ξανά κάνω.

Απορούσα για το συνέβη με τα αγόρια και την εκνεύρισε τόσο ώστε να μην θελήσει να ξανά βγει προς τα έξω όσο και αν το προκαλούσα.

Νόμιζα πως με το να αφήσω την Αναλίζ να μπει στην θέση μου θα μπορούσα να μάθω περισσότερα πράγματα και να ακούσω την συζήτηση που είχαν όπως συνέβαινε πριν καταφέρω να ελέγξω την μεταμόρφωση μας.

Παρόλα αυτά όταν προσπάθησα να το κάνω η Αναλίζ δεν μου το επέτρεψε ήταν λες και με κάποιο τρόπο μπορούσε να ελέγξει όλες μου τις αισθήσεις όταν είχε η ίδια τον έλεγχο.

Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό αλλά μπορούσα σίγουρα να νιώσω την ένταση της. Δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα και εγώ να την ελέγξω με τον ίδιο τρόπο όταν βρίσκομε εγώ μπροστά αλλά έτσι βεβαιώθηκα πως η αδελφή μου γνώριζε περισσότερα από ότι νόμιζα για την φύση μας.

Ήξερε πως να χειριστή την κατάσταση, ήξερε πως να με ελέγξει και σίγουρα ξέρει πως να επικοινωνήσει μαζί μου αλλά δεν θέλει να μου μάθει τίποτα από αυτά.

Κοίταξα το μέρος όπου βρισκόμουν και προσπάθησα να μην δώσω περισσότερη σημασία σε αυτά που ένιωθε η Αναλίζ, αφού η ίδια δεν ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου δεν θα την ανάγκαζα. Θα έβρισκα το πως να μάθω τι είπαν μεταξύ τους με άλλο τρόπο.

Το μέρος όπου βρισκόμουν θύμιζε πολύ με ένα δάσος όπου λίγο πιο μακριά από εκεί που βρισκόμουν υπήρχε μια λίμνη.

Εγώ κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο μόλις αντιλήφθηκα πως ένας ολόκληρος στρατός πλησίαζε προς την λίμνη με έναν μικρό ηλικιακά αγόρι αν κρίνω από τα χαρακτηριστικά του να είναι λίγο πιο μπροστά τους με σκυμμένο το κεφάλι.

Το αγόρι σταμάτησε ακριβώς μπροστά από την λίμνη και ρίχνοντας μονάχα ένα βλέμμα προς τον στρατό που τον κοιτούσε έντονα άρχισε να κάνει κάποια διστακτικά βήματα μέσα στην λίμνη.

Μόλις το σώμα του βυθίστηκε ολόκληρο στην λίμνη και μετά από αρκετά λεπτά χωρίς ίχνος ζωής άρχισα να νιώθω πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ο στρατός κοιτούσε έντονα προς την λίμνη και κανένας δεν έκανε βήμα για να σώσει το αγόρι που ήταν ακόμη βυθισμένο.

Ήμουν έτοιμη να πλησιάσω ανήσυχη όταν δύο αγόρια ολόιδια μεταξύ του άρχισαν να βγαίνουν από την λίμνη κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.

Είχα σοκαριστεί με το θέαμα πως γίνεται να είναι δύο ενώ πριν από λίγο είχε μπει μόνο ένας μέσα στην λίμνη;

Reality:
"Μπαμπά; Κίρα; Νάο; τι έγινε;" τους ρώτησα ανήσυχη. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και οι τρεις τους με κοιτούσαν έντονα.

"Είδε κάτι που πρέπει να ξέρουμε;" ρώτησε ο Σαχάρ, ο πατέρας μου. Αυτός ήταν εξάλλου και έπρεπε να κάνω μια υποχώρηση και να του δώσω την ευκαιρία να μου εξηγήσει όπως μου είπε η μαμά να κάνω.

Ο Νάο μάλλον άκουσε τις σκέψεις μου και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

"Ήταν κάτι παράξενο, δεν κατάλαβα και πολλά από αυτό το μέρος."

"Μπορείς να το περιγράψεις;" ρώτησε αυτή την φορά ο Κίρα και εγώ απλά ξεκίνησα να σκέφτομαι όλες τις λεπτομέρειες που θυμόμουν με την ελπίδα πως ο Νάο θα μπορούσε να τους το εξηγήσει καλύτερα διαβάζοντας την σκέψη μου.

"Ίσως να μην μπορείς να το περιγράψεις αλλά θα μπορούσα εγώ να το ζωγραφίσω αν συγκεντρωθείς αρκετά έτσι ώστε να καταλάβω καλύτερα την εικόνα στο μυαλό σου." Απάντησε ο Νάο με κατανόηση και εγώ κούνησα θετικά το κεφάλι μου σαν απάντηση.

Ο Κίρα έφυγε από το δωμάτιο και επέστρεψε κρατώντας στα χέρια του μια κόλλα χαρτί και ένα μολύβι δίνοντας τα στον Νάο ανυπόμονα.

Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα στην φαντασία μου δημιουργώντας όλο το σκηνικό ξανά στο κεφάλι μου με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσα.

Άνοιξα τα μάτια μου μονάχα όταν ένιωσα ένα χάδι στον ώμο μου. Ήταν ο μπαμπάς μου και μου χαμογελούσε γλυκά. Δεν μπορούσα να ανταποδώσω το χαμόγελο του, όχι μέχρι να μάθαινα την αλήθεια για το τι συνέβη εκείνη την ημέρα που η μαμά μου πέθανε εξαιτίας του.

Κατέβασα λοιπόν διακριτικά το χέρι του από πάνω μου και κοίταξα τον Νάο που συνέχισε να ζωγραφίζει συγκεντρωμένος.

Τα μάτια μου συνάντησαν αργότερα αυτά του Κίρα που με κοιτούσε έντονα και εγώ γύρισα ντροπαλά το βλέμμα μου πίσω στον Νάο για να τον αποφύγω κάτι που τον έκανε να γελάσει και εμένα να με κάνει να νιώσω ακόμα πιο αμήχανα.

Αναρωτιέμαι αν ο Νάο κατάφερε να ζωγραφίσει το μέρος όπου είδα και αν εγώ κατάφερα να δημιουργήσω αυτήν την εικόνα όσο πιο καθαρά γινόταν.

Ο Κίρα και ο Σαχάρ από την άλλη έφυγαν από το δωμάτιο για να συζητήσουν χωρίς να ενοχλούν αφήνοντας με μόνη με τον Νάο που δεν γύρισε καθόλου να με κοιτάξει μέχρι την στιγμή που είχε τελειώσει αυτό που έκανε.

°Mind_Explosion°🌌
"I see heaven in your eyes, is that possible?"