Reality:
Το νερό ήταν πολύ παγωμένο και συνεχίζω να πιστεύω πως αυτή δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα.
Δεν σταμάτησα όμως, έπρεπε να κάνω ότι μου είπε ο πατέρας μου ακόμη και αν δεν πίστευα ότι θα λειτουργούσε όπως έγινε στο παρελθόν του Κίρα και του Νάο.
Ήθελα να το κάνω κυρίως για την αδελφή μου, ξέρω πως θα ήθελε να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να σκέφτεται πως αυτό σήμαινε πως εγώ έπρεπε να πάω πίσω.
Ήταν φυλακισμένη μέσα μου και δεν μπορώ καν να το φανταστώ πως μπορεί να νιώθει φυλακισμένη στο σώμα μου εδώ και τόσα χρόνια.
Δεν αισθάνομαι τίποτα διαφορετικό όπως υποτίθεται πως θα έπρεπε. Ίσως να ήρθαμε στο λάθος μέρος, ίσως να υπάρχει η ίδια λίμνη κάπου αλλού δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά.
Δεν μπορούσα να μείνω στην λίμνη περισσότερο από δύο λεπτά, ήταν υπερβολικά παγωμένη για να το κάνω αφού ένιωθα μέχρι και την ανάσα μου να είναι παγωμένη καθώς και το σώμα μου να τρέμει από το κρύο.
Ήμουν ολομόναχη αφού τα αγόρια και ο πατέρας μου αποφάσισαν να με αφήσουν μόνη για αυτή την διαδικασία κι αυτό ήταν από μόνο του πολύ τρομαχτικό.
Βγήκα από το νερό και φόρεσα την ζακέτα του Νάο που είχε την καλοσύνη να με αφήσει να κρατήσω.
Λογικά θα ένιωθε ένοχος μετά από αυτό που έγινε και καλά κάνει δηλαδή γιατί πραγματικά θεωρό πως ήταν απαράδεκτη η συμπεριφορά του προς εμένα και τον Κίρα.
Δεν καταλαβαίνω τι τον ενόχλησε τόσο πολύ για να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο, εξάλλου εγώ και ο Κίρα δεν κάναμε κάτι κακό. Το μόνο που ήθελε ήταν να με ηρεμίσει γιατί ήμουν πολύ αγχωμένη, εγώ ήμουν αυτή που τον αγκάλιασε πρώτη ούτος η άλλος.
Έσφιξα την ζακέτα γύρω μου και επέστρεψα στην σκηνή μου όπου μετά από μια τεράστια συζήτηση που έκαναν τα αγόρια κατέληξα να είμαι εγώ στην ίδια σκηνή με τον Νάο.
Ούτε καν σκέφτηκαν να με ρωτήσουν τι πιστεύω εγώ αλλά η αλήθεια είναι πως δεν προσπάθησα να αρνηθώ, δεν με ενοχλούσε που θα έπρεπε να κοιμηθώ δίπλα στον Νάο.
Ο Κίρα από την άλλη ήταν κάθετα αντίθετος με αυτό αλλά ο πατέρας μου τον έπεισε πως αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση μιας και ο Νάο είναι ο φύλακας άγγελος μου και θα με προστάτευε αν κάτι πήγαινε στραβά.
Ξάπλωσα δίπλα στον Νάο αφού βεβαιώθηκα πως τα μαλλιά μου ήταν αρκετά στεγνά και έκλεισα τα μάτια μου για να κοιμηθώ.
Το κρύο ήταν ακόμη αντιληπτό στο σώμα μου αλλά ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει αφού ένιωθα τρομερά κουρασμένη.
Dream 2:
Βρισκόμουν σε ένα χώρο αρκετά σκοτεινό που ένιωθα πως δεν είχα ξανά δει.
Η μόνη πηγή φωτός ερχόταν από ένα πολύ ψηλό παράθυρο που δεν νομίζω να καταφέρω να φτάσω για να κοιτάξω το τι συμβαίνει έξω.
"Αλίσα, Αναλίζ ήρθε η ώρα" άκουσα ξαφνικά μια άγνωστη φωνή να μας φωνάζει.
Γύρισα προς την κατεύθυνση που άκουσα την φωνή αλλά δεν κατάφερα να δω κανένα στο σκοτάδι.
Τα φώτα άνοιξαν απότομα τυφλώνοντας με και κατάλαβα αμέσως πως βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο γεμάτο με άλλα άγνωστα για μένα πρόσωπα.
Οι μισή από αυτούς άρχισαν να με φωνάζουν Αλίσα και οι άλλοι μισή Αναλίζ κάνοντας με να τρομάξω.
Οι φωνές τους δυνάμωναν όλο και περισσότερο αναγκάζοντας με να πέσω στα γόνατα και να κλείσω τα αυτιά μου με τα χέρια μου.
Ένα κύκλος από φωτιά σχηματίστηκε γύρω μου αποτρέποντας σε αυτά τα πλάσματα να με πλησιάσουν, λες και οι φλόγιες ήταν ιδικά φτιαγμένες για να με προστατέψουν από αυτούς.
Το κλειδί που είχα στο λαιμό μου από την ώρα που φύγαμε από το σπίτι με τα τριαντάφυλλα φωτίστηκε με μια περίεργη γαλάζια λάμψη και όλο το σώμα μου άρχισε σταδιακά να αιωρείται πάνω από τις φλόγες.
Μπροστά στα μάτια μου άρχισαν να εμφανίζονται διάφορες εικόνες από το παρελθόν η μια μετά από την άλλη χωρίς καμία συνοχή.
Ένιωσα το κεφάλι μου να πονάει καθώς οι φωνές γίνονταν ακόμη πιο δυνατές από πριν.
Φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα για βοήθεια αλλά κανένας δεν έκανε κάτι για να σταματήσει όλο αυτό που γινόταν.
Η τελευταία εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου ήταν αυτή της μητέρας μου που κρατούσε από το χέρι ένα κορίτσι ολόιδιο με εμένα αλλά με καστανά μάτια να μου χαμογελάει.
Φορούσε το ίδιο άσπρο φόρεμα μαζί με την μητέρα μου και είχε το ίδιο κλειδί με το δικό μου μόνο που η δικιά του λάμψη γύρω από το κλειδί ήταν κόκκινη.
Μετά από αυτό, όλες οι φωνές σταμάτησαν, οι φλόγες έσβησαν και το σώμα μου σταμάτησε να αιωρείται.
Ο πονοκέφαλος μου σταμάτησε και το μόνο που πρόλαβα να πω ήταν το όνομα της.
"Αναλίζ" ψιθύρισα και προσπάθησα να την πλησιάσω με δυσκολία.
"Αλίσα" μου φώναξε και έτρεξε προς το μέρος μου αφήνοντας το χέρι της μητέρας μου που μας κοιτούσε με δάκρυα στα μάτια.
°Mind_Explosion°🔥
"Not always eye to eye, but always heart to heart. "
YOU ARE READING
Our Decision
Fantasy"Μην νομίζεις πως δεν σε νοιάζομαι" είπε ξεφυσώντας απογοητευμένος και έσμιξα τα φρύδια μου γεμάτη απορία μέχρι που κατάλαβα πως ο Κίρα είχε διαβάσει όλες τις σκέψεις μου και φρόντισε να τις μοιραστή με τον Νάο. "Κίρα!" φώναξα εκνευρισμένη για να στ...
