Our Decision

Day 96

Reality:
Έτρεξα προς το κομοδίνο εκεί όπου είχα τοποθετήσει και το γράμμα της μητέρας μου και πήρα ξανά την φωτογραφία των γονιών μου στα χέρια μου.

Την πέταξα στα πόδια του Κίρα κάνοντας τον να σταματήσει να γελάει επιτέλους. Αυτός έσκυψε και πήρε την φωτογραφία στα χέρια του και με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν ήξερα πως να μεταφράσω.

"Ήσουν εκεί και σε είδα! Ήσουν εκεί και δεν έκανες τίποτα!" άρχισα να του φωνάζω χωρίς να χάσω καθόλου το θάρρος μου.

"Δεν καταλαβαίνω για πιο πράγμα μιλάς" μου απάντησε χαλαρά γεμάτος ειρωνεία κάνοντας με να εκνευρίζομαι ακόμη περισσότερο με την αναισθησία του.

"Δεν κατάλαβες; για να δούμε μήπως ο Νάο καταλάβει" είπα απότομα και πήρα τον φάκελο με το γράμμα πλησιάζοντας τους χωρίς κανένα δισταγμό και φόβο.

Κοίταξα τον Νάο με πείσμα και πρόσεξα πως ο ίδιος απέφευγε να με κοιτάξει στα μάτια.

"Γιατί δεν με κοιτάς; ξέρεις τι έγινε σωστά; η Σερέν σου έδωσε αυτό το γράμμα σωστά;" τόνισα αλλά αυτός δεν μου απάντησε και απλά κοίταξε τον Κίρα σκεπτικός και ταυτόχρονα μπερδεμένος με τα λεγόμενα μου.

Ο Κίρα γύρισε σε εμένα και μου απάντησε στην θέση του "Αναλίζ πως.." δεν τον άφησα να ολοκληρώσει ένιωθα  υπερβολικά αγανακτισμένη για να τον αφήσω να το κάνει για αυτό και του απάντησα το ίδιο έντονα "Αναλίζ; Αλίσα; μπορείτε να μου πείτε επιτέλους ποια είμαι;"

Dream 1:
Είδα τον Σαχάρ να κάθεται στο ίδιο παγκάκι, εκείνο που βρισκόταν ανάμεσα στον κήπο με τα τριαντάφυλλα και το άσπρο σπίτι απέναντι. Στα χέρια του κρατούσε και πάλι ένα άσπρο τριαντάφυλλο αυτήν την φορά όμως έδειχνε ξεκάθαρα πιο ενθουσιασμένος.

Τον είδα να σηκώνεται και να πλησιάζει με ένα χαμόγελο την Σερέν μόλις πρόσεξε πως είχε φτάσει.

Τον ακολούθησα και ταυτόχρονα παρατηρούσα τις κινήσεις του καθώς ήταν έτοιμος να της προσφέρει το τριαντάφυλλο που κρατούσε προσεκτικά στα χέρια του.

Κάθισαν μαζί στο παγκάκι και συζητούσαν ενώ εγώ δεν μπορούσα να ακούσω τι ακριβώς έλεγαν όσο και αν προσπαθούσα κάτι που με έκανε να νιώσω περίεργα κυρίως γιατί δεν ήξερα καν πως έφτασα μέχρι εδώ ενώ πριν από λίγα λεπτά βρισκόμουν στο δωμάτιο με τον Κίρα και τον Νάο.

Λίγο πριν βραδιάσει είδα την Σερέν να αλλάζει ξαφνικά διάθεση και τον Σαχάρ να απομακρύνεται από κοντά της κάνοντας της νόημα πως θα επέστρεφε σύντομα ενώ ξεκίνησε να πλησιάζει το άσπρο σπίτι που βρισκόταν απέναντι μας, εκεί όπου τον είχα δει να παίζει το πιάνο για πρώτη φορά.

Επέστεψε πολύ πιο γρήγορα από ότι περίμενα κρατώντας στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή κάτι που τράβηξε αμέσως την προσοχή της Σερέν που τον περίμενε ανυπόμονα να γυρίσει.

Έβγαλαν μια φωτογραφία αγκαλιά και η Σερέν του χαμογέλασε και πάλι καθώς ετοιμαζόταν για να φύγει.

Αμέσως μόλις έφυγε και την αποχαιρέτησε αγκαλιάζοντας την τρυφερά, ο Σαχάρ κοιτούσε  χαμογελώντας την φωτογραφία που είχαν βγάλει μέσα από την φωτογραφική του και εγώ πλησίασα διστακτικά περισσότερο για να δω την φωτογραφία τους.

Προς έκπληξη μου η ημερομηνία που είχε η φωτογραφία έγραφε πως ήταν από της 27 Ιουνίου και ήταν ίδια με αυτήν που βρήκα στο ημερολόγιο της μητέρας μου.

Ίσως αυτό να σήμαινε πως μπορούσα να δω ένα γεγονός το οποίο έχει ήδη συμβεί. Όμως θα ήταν ποτέ δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; πως είχα βρεθεί σε αυτό το μέρος χωρίς να ξέρω καν που βρίσκεται; οι απορίες μου ήταν τόσες πολλές και οι απαντήσεις που λάμβανα τόσες λίγες. Ένιωθα χαμένη, δεν ήξερα ποια ήμουν, ούτε ήξερα τι έπρεπε να κάνω, ποιον να πιστέψω και ποιον έπρεπε να ακούσω.

Dream 2:
Περπατούσα σε ένα άγνωστο για εμένα μέρος που έμοιαζε με έναν απλό μονοπάτι μέσα σε ένα δάσος χωρίς όμως κανένα σημάδι ζωής, δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος ούτε καν από κάποιο ζώο.

Προχώρησα ακόμη λίγο ευθεία στον δρόμο που είχα μπροστά μου μέχρι που απέναντι μου εμφανίστηκαν ο Κίρα και ο Νάο ενώ από πίσω τους υπήρχαν δύο διαφορετικοί δρόμοι.

Ο ένας από αυτούς που ήταν πίσω από τον Κίρα ήταν πιο σκοτεινός και μυστήριος με διαφορά τον δρόμο όπου βρισκόταν πίσω από τον Νάο, ένας δρόμος που μου έβγαζε συναισθήματα γαλήνης όσο περίεργο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο.

Τους κοίταξα μπερδεμένη αλλά και ξαφνιασμένη όταν και οι δύο τους έφεραν το χέρι τους μπροστά κάνοντας μου νόημα να τους ακολουθήσω προς το άγνωστο για μένα μέρος όπου ήθελαν να με πάρουν.

Ο Κίρα προχώρησε προς τον πιο σκοτεινό δρόμο μόλις είδε πως δεν ήμουν πρόθυμη να πάω σε κανέναν από τους δύο ενώ ο Νάο προχώρησε προς τον αντίθετο δρόμο που υπήρχε πίσω του.

Δεν ήξερα πιο από τους δύο δρόμους να ακολουθήσω για αυτό και απλά τους έβλεπα να φεύγουν όλο και πιο μακριά μου χωρίς να κάνω ούτε βήμα. Αυτοί δεν σταμάτησαν λεπτό να απομακρύνονται από κοντά μου και δεν γύρισαν καν για να προσέξουν ότι εγώ δεν έκανα καμία προσπάθεια για να ακολουθήσω έναν από αυτούς.

°Mind_Explosion°🌒
"She walked with her angels but ran with her demons."