Our Decision

Day 53

Dream 2:
Συνέχισα να παρακολουθώ τι συνέβαινε μέσα από τον καθρέφτη στον πραγματικό κόσμο ή μάλλον για να είμαι ειλικρινείς αυτό που έκανα είναι να παρατηρώ τον Κίρα.

Όλα ήταν πολύ ήρεμα εκεί και θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι δίπλα του αυτή την στιγμή.

Αυτό το μέρος με τους καθρέφτες είναι το μοναδικό στο οποίο έχω καταφέρει να μείνω περισσότερο από κάθε άλλη εικόνα που είχα μέχρι στιγμής.

Δεν ξέρω γιατί αλλά υποθέτω πως είναι επειδή πρέπει να δω κάτι σημαντικό, κάτι που μάλλον έχει αργήσει να συμβεί.

Στον καθρέφτη έβλεπα και πάλι τον εαυτό μου με το ξύλινο κουτί, αυτή η εικόνα επαναλαμβάνεται εδώ και ώρα και δεν είμαι σίγουρη γιατί συμβαίνει αυτό, δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που πρέπει να δω και δεν το έχω ακόμη προσέξει.

Αυτή την φορά προσπάθησα να κοιτάξω πιο προσεχτικά στην εικόνα μέσα από τον καθρέφτη και πιο συγκεκριμένα άρχισα να παρατηρώ το ξύλινο κουτί που ήταν ανοιχτό ακριβώς δίπλα από το σώμα μου.

Τότε ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω τι ήταν αυτό που ήθελε να μου δήξει αυτή η εικόνα. Μέσα στο κουτί υπήρχε μια φωτογραφία που δεν είχα ποτέ μου προσέξει.

Μια φωτογραφία που πραγματικά ποτέ δεν έχει τραβηχτή. Σε αυτήν την φωτογραφία ήμουν εγώ αγκαλιά με τον Άμπελ και την Αναλίζ.

Σε αυτή την φωτογραφία ήμασταν και οι τρεις χαμογελαστοί και φαινόμασταν πολύ αγαπημένοι.

Όσο περίεργο και αν είναι εύχομαι πραγματικά κάτι τέτοιο να ήταν αληθινό αν και δεν το νομίζω.

Η μητέρα μας ήθελε να είμαστε ενωμένοι, πίστευε σε αυτό. Ήθελε τα τρία αδέλφια να είναι αγαπημένα, μου το είχε πει άλλωστε λίγο πριν μου δώσει το ξύλινο κουτί με τις δυνάμεις μου.

Η μαμά πρέπει να είναι πολύ απογοητευμένη με εμάς...αν μας βλέπει, αφού δεν είμαι καν σίγουρη αν τελικά εξαφανίστηκε για πάντα. Με πηράζει είναι η αλήθεια, δεν μου αρέσει η ιδέα του να την απογοητεύω.

Τουλάχιστον τώρα που είναι με τον Σαχάρ μπορεί επιτέλους να είναι ευτυχισμένη με αυτόν που αγαπάει και που τόσο χρόνια ήταν μακριά του...αυτό θέλω να πιστεύω...πως τώρα είναι ευτυχισμένοι και οι δύο τους και ας έκαναν τόσα λάθη στην πορεία τους.

Η εικόνα στον καθρέφτη έδειξε και πάλι προς την πλευρά που ήταν ο Κίρα, λίγο πιο δίπλα μου αλλά αυτή την φορά αυτός δεν ήταν εκεί.

Αυτή η ξαφνική αλλαγή με τρόμαξε αμέσως, ο Κίρα μπορεί να κινδυνεύει και εγώ έπρεπε να βγω από εδώ μέσα για να μπορέσω να τον βοηθήσω. Δεν είχα όμως την παραμικρή ιδέα για το πω να το κάνω αυτό.

Τι μπορεί να συνέβη στον Κίρα;

Άρχισα να φωνάζω, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω αφού είχα πανικοβληθεί. Φώναζα για βοήθεια και ας ήξερα πως κανένας δεν βρισκόταν εκεί για να με βοηθήσει.

Φώναζα και φώναζα χτυπώντας με το χέρι μου τον καθρέφτη χωρίς να σκέφτομαι πως θα μπορούσε να σπάσει μέχρι που κάποια στιγμή άκουσα μια γνώριμη φωνή να με φωνάζει με το όνομα μου.

Γύρισα προς την κατεύθυνση που άκουσα την φωνή και είδα τον Άμπελ να με κοιτάει με ένα σοβαρό βλέμμα μόνος του έχοντας σταυρώσει τα χέρια του.

"Τι έκανες Άμπελ; τι του έκανες;" του είπα έντονα χωρίς να τον πλησιάσω σε αντίθεση με αυτόν που έκανε κάποια βήματα προς το μέρος μου μόλις παρατήρησε την αμυντική στάση που είχα.

"Είναι εντάξει...προς το παρόν, φυσικά σε είχαμε προειδοποιήσει Αλίσα. Θέλουμε το κλειδί σου και τις πλάκες μας και ως αντάλλαγμα θα σε βγάλουμε από εδώ και θα σου φέρουμε τον Κίρα" μου απάντησε αυτός χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του και το σοβαρό του βλέμμα.

"Τι έγινε Άμπελ; τώρα οι συμφωνίες γίνονται χωρίς την Αναλίζ;" ρώτησα προσπαθώντας να μην δείξω πως πραγματικά ενδιαφερόμουν για το αν η Αναλίζ ήταν ζωντανή και δεν της είχα προκαλέσει κάποιο μεγάλο χτύπημα.

Δεν θα έπρεπε να νοιάζομαι για αυτήν όμως δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι για το αν ήταν καλά...παρέμενε αδελφή μου ότι και αν έκανε, όσο και αν προσπάθησε να με πονέσει. Κάποτε ήταν μέσα μου, μπορούσα να την νιώσω...δεν μπορούσα όμως να της φερθώ εύκολα σαν να ήταν εχθρός μου όσο και αν προσπαθούσα. Παρόλα αυτά δεν ήθελε να τους δείξω αυτήν μου την αδυναμία.

"Θα έπρεπε να ντρέπεσαι για αυτό που έκανες Αλίσα, θα την σκότωνες!" Είπε έντονα χάνοντας για λίγο την ψυχραιμία του.

"Μην γίνεσαι υπερβολικός αυτό θα γίνει αργότερα στην μάχη" του είπα με τον ίδιο έντονο τόνο προσπαθώντας να του δείξω αποφασισμένη αν και μου ήταν δύσκολο.

Ο Άμπελ πείρε μια βαθιά ανάσα και μου απάντησε ήρεμα αυτή την φορά.

"Αλίσα πρέπει να λογικευτείς δεν μπορείς να σκοτώσεις την αδελφή σου  για έναν περαστικό έρωτα"

"Δεν θα σκοτώσω την αδελφή μου Άμπελ, θα σκοτώσω και τα δύο αδέλφια μου που αποφάσισαν να γίνουν προδότες, είσαι και εσύ σε αυτή την λίστα. Όσο αφορά την πρόταση σου είμαι σύμφωνη, μπορώ να σας νικήσω με ή χωρίς να έχετε τις δυνάμεις σας" του απάντησα αποφασιστικά με όσο θάρρος είχα και πήρα μια βαθιά ανάσα.

°Mind_Explosion°🖼
"Home is not a place, it's a feeling so lets go back to him. "