Our Decision

Day 91

Reality:
"Τι είδες;" με ρώτησε ο Κίρα με ένα ανήσυχο βλέμμα.

"Εσένα και τον Σαχάρ" του απάντησα κάπως απότομα προσπαθώντας να φανώ χαλαρή για να μην καταλάβουν το πόσο μπερδεμένη ένιωθα.

"Τι ακριβώς είδες;" ρώτησε αύτη την φορά ο Νάο και γύρισα να τον κοιτάξω ξεφυσώντας.

"Οι σκέψεις σου είναι μπερδεμένες, γιατί αναστατώθηκες Αλίσα;" συνέχισε με τον ίδιο αυστηρό τόνο στην φωνή του.

Αρχίζει να μην μου αρέσει καθόλου που μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις μου και εγώ δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να τον σταματήσω από το να το κάνει, δεν μπορούσα να το ελέγξω.

Έσφιξα την φωτογραφία που είχα ακόμη στο χέρι μου και έκλεισα τα μάτια μου όπως είχα κάνει για να δω το παρελθόν του Κίρα. Για κάποιον λόγο μου είχε κολλήσει στο μυαλό πως ήθελα να δω το παρελθόν εκείνης της φωτογραφίας.

Διάφορες εικόνες άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μου η μια μετά την άλλη αλλά μέσα σε δευτερόλεπτα πριν προλάβω να δω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα όλα εξαφανίστηκαν.

Αυτό έγινε αμέσως μόλις ένιωσα ένα χέρι να μου τραβάει απότομα την φωτογραφία από το δικό μου χέρι.

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Νάο να με βλέπει θυμωμένος κρατώντας επιδεικτικά την φωτογραφία μπροστά στο πρόσωπο μου.

Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αντιδρούσε έτσι, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να δω μερικές ακόμη εικόνες από το παρελθόν για να μπορέσω επιτέλους να βγάλω ένα νόημα σε όλη αυτή την ιστορία.

Το να χρησιμοποιώ την δύναμη ήταν ο μόνος τρόπος που γνώριζα που δεν θα επιφύλασσε κάποιο ψέμα. Η δύναμη μου ήταν η μόνη που θα μου έδειχνε την αλήθεια χωρίς να διαστρεβλώσει κάποιο γεγονός.

"Πρέπει να μας εμπιστευτείς, είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε Αλίσα" μου είπε και με πλησίασε ακόμη πιο πολύ, ήξερα πως είχε διαβάσει ξανά όλα τα παράπονα που είχα στις σκέψεις μου με τις αντιδράσεις τους.

"Σιγά σιγά θα μάθεις να ελέγχεις την δύναμη σου με την βοήθεια μας" συνέχισε να λέει πιο ήρεμα αυτή την φορά με κατανόηση.

Με κλείδωσαν σε ένα δωμάτιο και περιμένουν να τους εμπιστευτώ; αυτό ήταν παράλογο! δεν θυμάμαι όμως τίποτα από ότι έχει συμβεί, τίποτα από το παρελθόν μου, την οικογένεια μου και πραγματικά είχα την ανάγκη να μάθω, δεν είχα άλλη επιλογή εξάλλου.

Αυτοί οι δύο ήταν η μόνη μου επιλογή προς την αλήθεια και δεν ήθελα να την χάσω αν και συνέχιζα να είμαι δύσπιστη προς τα λεγόμενα τους.

Ο Νάο έφυγε από το δωμάτιο χωρίς να περιμένει την απάντηση μου και άφησε εμένα και τον Κίρα μόνους μας.

Εγώ πλησίασα την πόρτα έτοιμη να τον ακολουθήσω εφόσον μου φαινόταν πιο εύκολο να μιλήσω μαζί του σε αντίθεση με τον Κίρα.

Εξάλλου όπως είχε πει και ίδιος δεν είμαι πρόβλημα του σε αντίθεση με την Αναλίζ για αυτό και δεν ήθελα να του γίνομαι βάρος, δεν ήθελα να πιστεύει πως τον είχα ανάγκη αφού ο ίδιος δεν ήθελε να μπει στην διαδικασία να με βοηθήσει.

Ο Κίρα παρόλα αυτά με σταμάτησε κλείνοντας την πόρτα και τραβώντας με από το χέρι αναγκάζοντας με να γυρίσω και να τον κοιτάξω με απορία.

Τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του κάνοντας την αναπνοή μου να κοπεί και τους χτύπους της καρδίας μου να αυξάνονται.

Προσπάθησα να κοιτάξω κάπου αλλού  αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τα δικά του.

Ξαφνικά όμως ο Κίρα άφησε το χέρι μου και βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντας με να σκέφτομαι τι ακριβώς είχε μόλις συμβεί.

Τα μάτια του...τα μάτια του ήταν το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν αυτήν την στιγμή, ήταν τόσο διαφορετικά από ότι συνήθως.

Ήταν τόσο σκοτεινά όπου κάποιος άλλος θα τρόμαζε στην θέση μου αλλά εμένα μου φάνηκαν τόσο μαγευτικά, θα μπορούσα να τα κοιτάζω για ώρες.

Κούνησα το κεφάλι μου προσπαθώντας να διώξω την εικόνα των ματιών του από το μυαλό μου και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν βγω και εγώ από το δωμάτιο.

Βρέθηκα και πάλι στον ίδιο διάδρομο και πλησίασα μια από τις πόρτες όπου μπορούσα να ακούσω καθαρά την φωνή του Κίρα που μιλούσε με τον Νάο.

Άνοιξα την πόρτα και κατάλαβα πως αυτό το δωμάτιο δεν ήταν άλλο από την κουζίνα του σπιτιού. Τα αγόρια γύρισαν αμέσως να με κοιτάξουν σοκαρισμένοι μόλις άκουσαν την πόρτα να ανοίγει και εμένα να γελάω με αυτό που έβλεπα.

Μπροστά μου είχα τον Νάο με μια άσπρη ποδιά και ένα καπέλο που έμοιαζε με αυτά που έχουν συνήθως οι μεγάλοι μάγειρες και με κοιτούσε λες και δεν έχει ξαναδεί κάποιον να γελάει.

Ο Κίρα από την άλλη συνέχισε ανενόχλητος να δοκιμάζει το φαγητό που είχε ετοιμάσει ο Νάο στα κρυφά. Όταν όμως ο Νάο τον κατάλαβε άρχισε να του φωνάζει πως δεν ήταν έτοιμο και έπρεπε να περιμένει κάνοντας με έτσι να τους κοιτάω με ένα χαμόγελο.

Ήταν η πρώτη φορά μετά από αυτές τις μέρες που είμαι κλειδωμένη σε αυτό το σπίτι που νιώθω επιτέλους λίγη χαρά ή έτσι πίστευα τουλάχιστον.

°Mind_Explosion°☀️
"Trust is a dangerous game. Can you play it?"