Our Decision

Day 95

Reality:
Άκουσα κάποιες δυνατές φωνές έξω από την πόρτα του δωματίου όπου ήμουν κλειδωμένη, έμοιαζαν πολύ έντονες σαν κάποιοι να τσακώνονται.

Προσπάθησα να ακούσω πιο προσεκτικά για να καταλάβω τι έλεγαν αλλά η μόνη φωνή που κατάφερα να ξεχωρίσω ανάμεσα τους ήταν αυτή του Κίρα.

Οι άλλες φωνές μου ήταν απόλυτα άγνωστες και ήμουν σίγουρη για αυτό η τουλάχιστον έτσι πίστευα αρχικά. Σκέφτηκα πως ίσως αυτοί να μπορούσαν με κάποιο τρόπο να με βοηθήσουν να φύγω από εδώ μέσα όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Άρχισα να χτυπάω την πόρτα και να φωνάζω για βοήθεια με την ελπίδα πως αυτοί οι άγνωστοι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν.

Ξαφνικά όμως οι φωνές σταμάτησαν και η πόρτα του δωματίου άνοιξε απότομα ξαφνιάζοντας με.

Έκανα λίγα βήματα προς τα πίσω κι κοίταξα πιο έντονα τα μάτια του, τα μάτια του πατέρα μου που στεκόταν απέναντι μου μαζί με τον Κίρα και έναν άγνωστο για μένα άντρα.

Κοίταζα θυμωμένη το άτομο που σκότωσε την μητέρα μου και με παράτησε. Αυτός που υποτίθεται πως ονομάζεται πατέρας.

Τον κοιτούσα έντονα στα μάτια και αυτός είχε απλά ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο του κάτι που με έκανε να εκνευρίζομε ακόμη περισσότερο.

Ο Κίρα με κοιτούσε ανήσυχος ενώ ο άγνωστος άντρας δίπλα του με κοιτούσε πιο γλυκά και έκανε ένα βήμα για να με πλησιάσει.

Πήρα στα χέρια μου την φωτογραφία των γονιών μου και πλησίασα τον Σαχάρ χωρίς να χάσω επαφή με τα μάτια του.

Με κοίταξε με απορία και εγώ του χαμογέλασα σηκώνοντας την φωτογραφία επιδεικτικά και σκίζοντας την μπροστά του χωρίς κανένα δισταγμό.

Η έκφραση του σε δευτερόλεπτα άλλαξε και φαινόταν πολύ θυμωμένος με την κίνηση μου.

Τα μάτια του έγιναν ακόμη πιο σκούρα από ότι ήταν και σήκωσε το χέρι του έτοιμος να με χτυπήσει.

Τρόμαξα και έπεσα στα γόνατα μου κλείνοντας σφικτά τα μάτια μου. Το χτύπημα δεν έφτασε ποτέ και μόλις άνοιξα και πάλι τα μάτια μου αυτό που αντίκρισα ήταν τον Κίρα να στέκεται μπροστά μου θέλοντας να με προστατέψει.

Ο άγνωστος άντρας έτρεξε αμέσως δίπλα του και με αγκάλιασε καθώς τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα μου.

"Αλίσα όλα είναι εντάξει, μην κλαις" μου είπε ο Κίρα μόλις γύρισε να με δει και το πρόσωπο του έγινε πιο ήρεμο αφού βεβαιώθηκε ότι ήμουν όντως καλά.

"Σαχάρ είναι ώρα σου να φύγεις!" Είπε ακόμη πιο αυστηρά και αυτός έφυγε χωρίς να του απαντήσει κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω του με τον άγνωστο άντρα να τον ακολουθεί σταθερά.

Εγώ άνοιξα την πόρτα και προσπάθησα να τρέξω από πίσω του για να του ζητήσω βοήθεια, του φώναζα να με βοηθήσει να φύγω από αυτό το σπίτι αλλά αυτός συνέχισε να ακολουθά τον πατέρα μου χωρίς να γυρίσει στιγμή να με κοιτάξει.

Ο Κίρα με σήκωσε στον ώμο του ενώ εγώ συνέχισα να προσπαθώ να του ξεφύγω και με έβαλε ξανά στο δωμάτιο κλειδώνοντας την πόρτα χωρίς όμως να βγει ο ίδιος από το δωμάτιο.

"Πρέπει να μιλήσουμε" μου είπε και έκατσε στο κρεβάτι βάζοντας το κλειδί της πόρτας στην τσέπη του παντελονιού του.

Dream 1:
Βρίσκομαι σε ένα διαφορετικό δωμάτιο και ο Κίρα είναι καθισμένος στον καναπέ δίπλα μου και διαβάζει ένα βιβλίο.

Προσπάθησα να μιλήσω αλλά δεν τα κατάφερα, όσο και αν προσπαθούσα να φωνάξω η φωνή μου δεν ακουγόταν καθόλου.

Αυτός άφησε το βιβλίο του στην άκρη και πλησίασε μια πόρτα άγνωστη για μένα. Πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να δω και άλλα δωμάτια αυτού του σπιτιού.

Κοίταξα την πλέον ανοιχτή πόρτα και όλα ξεκίνησαν να θολώνουν και εγώ δεν μπορούσα να δω σε ποιον άνηκε η άγνωστη φιγούρα που στεκόταν στην πόρτα κοιτάζοντας με έντονα όσο και αν προσπαθούσα.

Dream 2:
Ήμουν και πάλι σε αυτό το μέρος με τους καθρέφτες, μόνο που αυτή την φορά δεν μπορούσα να δω την αντανάκλαση μου σε κανένα από αυτούς.

Έβλεπα την Σερέν η οποία με κοιτούσε με ένα στοργικό χαμόγελο στο πρόσωπο της συγκινημένη

Ήταν ντυμένη με ένα μακρύ άσπρο φόρεμα και στα μάτια της υπήρχε μια ανεξήγητη θλίψη παρόλο που χαμογελούσε.

Πλησίασα τον καθρέφτη και σκεφτόμουν μήπως αυτή την φορά θα κατάφερνα να μιλήσω, σκεφτόμουν πως ίσως να μην με έβλεπε, να μην με άκουγε.

Εξάλλου έπρεπε να θυμάμαι πως είναι νεκρή και πως δεν θα μπορούσα με κανένα τρόπο να μιλήσω με κάποιον νεκρό.

"Αλίσα και Αναλίζ" την άκουσα να λέει ξαφνικά και την κοίταξα σοκαρισμένη.

"Μπορείς να με δεις;" την ρώτησα γεμάτη ελπίδα. Τώρα είχα την ευκαιρία να μάθω επιτέλους τι συμβαίνει.

"Εδώ πάντα θα μπορώ" μου είπε καθώς ακούμπησε το χέρι της στον καθρέφτη.

"Δεν ξέρω τι συμβαίνει, δεν ξέρω ποια είμαι, δεν θυμάμαι τίποτα! Γιατί έφυγες;" είπα απελπισμένα μην αντέχοντας άλλο αυτή την κατάσταση.

"Όλα θα πάνε καλά μην ανησυχείς" μου απάντησε τρυφερά προσπαθώντας να με καθησυχάσει.

Ακούμπησα το χέρι μου στον καθρέφτη και ξαφνικά αυτός έγινε κομμάτια ενώ η φωνή του Κίρα ακουγόταν μέσα στο κεφάλι μου φωνάζοντας μου να ξυπνήσω.

°Mind_Explosion°🌑
"Don't get too close, it's dark inside, it's where my demons hide "