Our Decision

Day 59

Reality:
Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να ξεκλειδώσω την πλάκα μου δεν νομίζω να είναι τόσο δύσκολο.

Έβγαλα το κλειδί μου από την αλυσίδα όπου ήταν κρεμασμένο και το ακούμπησα στην εσοχή που είχε η πλάκα ξεκλειδώνοντας την σαν μια απλή πόρτα.

Στην αρχή δεν είχε συμβεί τίποτα σπουδαίο έτσι σκέφτηκα πως ίσως να μην έκανα κάτι σωστά εγώ.

Προσπάθησα να βγάλω το κλειδί μου από την πλάκα για να ξανά δοκιμάσω να την ξεκλειδώσω όμως όση δύναμη και αν έβαζα φαινόταν πως το κλειδί είχε κολλήσει.

Τότε ήταν η στιγμή που την είδα, ήταν ολοζώντανη μπροστά μου. Η μητέρα μου ήταν ζωντανή μπροστά μου και δεν μας χώριζε κανένας καθρέφτης.

Το φως που έβγαινε από την πλάκα μου την έκανε να φαίνεται σαν ένας πραγματικός άγγελος που άλλωστε ήταν.

Πως κατάφερε να φύγει από τις πύλες χωρίς το κλειδί της; μήπως...μήπως η πλάκα μου έχει κάποια σχέση με αυτό;

Φορούσε ένα κάτασπρο φόρεμα και τα μαλλιά της έπεφταν λυτά πάνω στους ώμους της με ένα στεφάνι κόκκινα τριαντάφυλλα να τα στολίζει.

Στα χέρια της κρατούσε ένα ξύλινο πολύ παλιό κουτί το οποίο και μου πρόσφερε για να το ανοίξω.

Αν και δίστασα για λίγο πήρα το κουτί στα χέρια μου και την κοίταξα γεμάτη απορία. Δεν γνώριζα τι περιείχε αυτό το κουτί και δεν ήμουν σίγουρη αν πραγματικά ήθελα να μάθω.

"Αλίσα, κόρη μου σε αυτό το κουτί που κρατάς στα χέρια σου θα βρεις τις δυνάμεις σου και ελπίζω πραγματικά να τις χρησιμοποιήσεις για το καλό αυτού του κόσμου. Η μια δύναμη συμπληρώνει την άλλη, για αυτό και τα αδέλφια πρέπει να μείνουν ενωμένα. Ίσως όταν πρώτο πήρατε τις πλάκες σας να αισθανθήκατε κάποιες δυνάμεις αλλά αυτές δεν είχαν βρει ακόμη τον ιδιοκτήτη τους.

Τώρα όμως μπορώ να σου πω με σιγουριά πως η δύναμη του νερού ανήκει στον Άμπελ. Όταν λοιπόν κατακτήσει αυτή την δύναμη του ξεκλειδώνοντας την πλάκα του τότε θα χάσει αυτές που έχει ήδη και τον κάνουν τόσο ανίκητο και εσύ θα είσαι η δυνατότερη ανάμεσα τους.

Η Αναλίζ θα έχει την δύναμη της φωτιάς και παρόλο που είναι η μόνη διάβολος ανάμεσα σε σας τους τρεις δεν θα μπορέσει ούτε αυτή να σταθεί πιο δυνατή από εσένα.

Μην ξεχνάς Αλίσα πως το μέλλον αλλάζει σύμφωνα με τις αποφάσεις μας και παρόλο που έχω την δυνατότητα να οραματίζομαι το μέλλον δεν είχα ποτέ μου προβλέψει αυτή την εξέλιξη στην ιστορία.

Εσύ έχεις το πραγματικό κλειδί και εσύ αποφασίζεις, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό και σίγουρα δεν θα ανοίξουν οι πλάκες τους χωρίς το κλειδί σου.

Έχεις την δύναμη του αέρα και της γης, φρόντισε να τις αξιοποιήσεις αναλόγως.

Μόλις ανοίξεις το κουτί σου δεν υπάρχει γυρισμός, ο πόλεμος αρχίζει και είναι δικιά σου επιλογή" είπε η μαμά και εγώ την άκουγα προσεχτικά χωρίς να την διακόψω καθόλου.

Όταν ολοκλήρωσε όλα όσα είχε να μου πει για το κουτί με πλησίασε και με αγκάλιασε με στοργή...μπορούσα να το νιώσω από το πόσο σφικτή ήταν η αγκαλιά της.

Δεν μπορούσα καν να το πιστέψω ότι ήταν μπροστά μου και ένιωθα πως από στιγμή σε στιγμή θα εξαφανιζόταν και πάλι.

Μόλις απομακρύνθηκε ελάχιστα από κοντά μου έστρεψε την προσοχή της στο σημείο όπου ήταν αναίσθητοι ο Κίρα και ο μπαμπάς.

Ευτυχώς η Αναλίζ, ο Νάο και ο Άμπελ έφυγαν χωρίς να προκαλέσουν περισσότερη φασαρία. Αφού τους είχα ήδη απειλήσει πως θα άρχιζα τον πόλεμο θα τους ήταν ανώφελο να με σταματήσουν.

Η μητέρα μου χαμογέλασε πικρά και πλησίασε περισσότερο τον Σαχάρ. Κάθισε δίπλα του και ακούμπησε το χέρι της πάνω στο δικό του ενώ κάποια δάκρυα κυλούσαν ήδη στα μάγουλα της.

Όλο της το σώμα έλαμψε όπως και του μπαμπά μόλις τα χέρια τους ήρθαν σε επαφή αλλά η μαμά δεν έχασε στιγμή το χαμόγελο της.

"Να προσέχεις" την άκουσα να μου λέει πριν το φως που κάλυπτε τα σώμα τους με αναγκάσει να χαμηλώσω το βλέμμα μου από το πόσο εκτυφλωτικό ήταν.

Με δυσκολία κατάφερα να αντιληφθώ πως χάθηκαν από μπροστά μου λίγα δευτερόλεπτα αργότερα λες και δεν υπήρχαν ποτέ εκεί, κανείς από τους δύο τους.

Το μόνο που μου έδειχνε πως όλο αυτό δεν ήταν απλά μια ψευδαίσθηση και δεν είχα φανταστεί όλο αυτό το σκηνικό μέσα στο μυαλό μου ήταν το ξύλινο κουτί που είχα ακόμα στα χέρια μου.

Δεν είχα χρόνο να ρωτήσω τίποτα...δεν είχα χρόνο να καταλάβω πως μόλις έχασα και τον μπαμπά μαζί με την μαμά μου.

Το στεφάνι με τα τριαντάφυλλα που είχε στα μαλλιά της τώρα βρέθηκε μόνο του κάτω στο έδαφος...ήταν ο δικός της τρόπος για να μου δείξει πως όντως ήταν κάποτε εκεί και πως ήμασταν τόσο κοντά στο τέλος.

Ένα τέλος που όπως και η ίδια είπε θα άλλαζε σύμφωνα με τις αποφάσεις που θα έπαιρνα, γιατί τώρα εγώ θα ήμουν η πιο δυνατή ανάμεσα τους...

Κρατούσα το κουτί που θα ξεκινούσε το πόλεμο και θα πρόσφερε τις δυνάμεις μου, γιατί όμως δίσταζα τόσο να το ανοίξω ενώ αυτό ήθελα από την αρχή;

°Mind_Explosion°🌹
"It was a hard decision but i know it is the right one."