Our Decision

Day 81

Dream 1:
Ο Νάο και ο Κίρα φόρεσαν το μενταγιόν τους με τα κλειδιά που τους  έδωσε η μητέρα μου.

Φίλησε και τους δύο στο μέτωπο τους τρυφερά και τους είπε κάτι που δεν κατάφερα να ακούσω με δάκρυα στα μάτια.

Ήταν ακόμη μια εικόνα από το παρελθόν μόνο που αυτή την φορά ένιωθα πως τα πράγματα δεν ήταν ίδια.

Το κλειδί του Κίρα είχε την ίδια κόκκινη λάμψη με την Αναλίζ ενώ αυτό του Νάο είχε την ίδια γαλάζια λάμψη με το δικό μου.

Αμέσως μετά μια άλλη εικόνα βρέθηκε μπροστά μου όπου ο Κίρα και ο Νάο έπαιζαν με μια μπάλα ποδοσφαίρου σαν μικρά παιδιά και ο μπαμπάς μου τους έβλεπε από μακριά και γελούσε.

Ήταν και οι δύο πολύ χαριτωμένοι και ξέγνοιαστοι, καμία σχέση με τώρα που παίρνουν τα πάντα τόσο σοβαρά.

Ήταν στο σπίτι με τα τριαντάφυλλα μπορούσα να το αναγνωρίσω ξεκάθαρα στην εικόνα που έβλεπα, έχω δει τόσες πολλές φορές αυτό το σπίτι στις εικόνες από το παρελθόν.

Η μητέρα μου καθόταν πιο δίπλα σε μια ξύλινη καρέκλα και διάβαζε ένα βιβλίο χαϊδεύοντας απαλά την κοιλία της.

Ανά διαστήματα έριχνε το βλέμμα της προς τα αγόρια και γελούσε με την παιδιάστικη συμπεριφορά τους.

Έβλεπα την μητέρα μου έγκυο με εμένα και την Αναλίζ και από το βλέμμα της μπορούσα να δω την ευτυχία που ένιωθε εκείνη την στιγμή.

Πρώτη φορά τους έβλεπα τόσο συνδεδεμένους σαν οικογένεια χωρίς κανένα άγχος και ανησυχία να τους προβληματίζει.

Ήταν μια πανέμορφη ημέρα, ηλιόλουστη και μπορούσα μέχρι και να φανταστώ τους ήχους από τα πουλιά και τις μυρωδιές από τα τριαντάφυλλα.

Μια ακόμη εικόνα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου, μια εικόνα που είχα ξανά δει και δεν θέλω σίγουρα ποτέ να ξανά δω στην ζωή μου.

Ήταν ο θάνατος της μητέρας μου ακριβώς έτσι όπως το θυμόμουν μόνο που αυτή την φορά άκουσα την φωνή του πατέρα μου να λέει στην Σερέν "σ ‘αγαπώ" πριν την σκοτώσει. Όταν το άκουσα αυτό τα δάκρυα δεν άργησαν να κυλίσουν στο πρόσωπο μου.

Δεν είχα καμία ανάμνηση από τους γονείς μου, ούτε καν από όταν ήμουν στους θνητούς και το να βλέπω την εξέλιξη της ζωής μου σαν μια ταινία μπροστά στα μάτια μου με έκανε να νιώθω ακόμη πιο μπερδεμένη.

Δεν θυμόμουν τίποτα από αυτούς αλλά η καρδία μου δεν μπορούσε να διαγράψει τις αναμνήσεις μου όπως έκανε το μυαλό μου.

Η επόμενη εικόνα που είδα αφορούσε και πάλι την μητέρα μου. Ήταν καθισμένη στο γραφείο της και έγραφε στο ημερολόγιο της χαρούμενη.

Στο δωμάτιο μπήκε ξαφνικά ο μπαμπάς μου που της χάρισε ένα άσπρο τριαντάφυλλο αγκαλιάζοντας την γλυκά.

Προσπαθούσε να πάρει το ημερολόγιο της από το γραφείο για να το διαβάσει και αυτή γελούσε με το πείσμα και την περιέργεια του να μάθει τι γράφει μέσα η Σερέν.

Παρόλο που συνεχίζω να βλέπω την μια εικόνα μετά την άλλη από το παρελθόν νιώθω πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μου.

Δεν ξέρω πως να εξηγήσω αυτό το συναίσθημα αλλά είναι λες και έχω χάσει κάτι σημαντικό, ήταν σαν ένα κενό κάπου βαθιά στην καρδία μου, κάτι έλειπε από εκεί.

Πρώτη φορά είχα καταφέρει να ακούσω το οτιδήποτε από το παρελθόν και ας ήταν μονάχα μια λέξη, ακόμη και αυτή για μένα ήταν μια τεράστια πρόοδος αν και ήξερα πως μπορεί να ήταν απλά τυχαίο ή η λίμνη να το προκάλεσε, αυτή που δείχνει την αλήθεια.

Ίσως τελικά να ήρθαμε όντως στο σωστό μέρος και ίσως τελικά να μπορέσω να δω και στην πραγματικότητα την Αναλίζ στο δικό της σώμα. Ίσως τελικά να καταφέρω να ξεκολλήσω από το παρελθόν και όλες αυτές οι εικόνες να σταματήσουν να επιστρέφουν.

Έπρεπε να δοκιμάσω να ελέγξω την δύναμη μου για να επιστέψω πίσω στο παρών, το έχω κάνει ήδη πολλές φορές, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;

Dream 2:
"Μπράβο μικρή μου τα κατάφερες" μου είπε η μητέρα μου χαμογελαστή μέσα από τον καθρέφτη.

"Κατάφερα; κατάφερα τι;" την ρώτησα με φανερή απορία.

"Δεν έχεις καταλάβει ακόμα;" μου απάντησε και ακούμπησε το χέρι της πάνω στον καθρέφτη όπως έκανα και εγώ.

"Θα καταλάβεις πολύ πιο σύντομα από ότι πιστεύεις γλυκιά μου" είπε το ίδιο καθησυχαστικά και προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

"Μαμά εγώ..." πήγα να της πω αλλά με διέκοψε.

"Δεν έχουμε χρόνο Αλίσα, απλά μην ξεχάσεις να της πεις πως την αγαπώ και λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να την δω" είπε βιαστικά και αμέσως μετά το απόλυτο σκοτάδι επέστρεψε.

Να δει ποια; δεν κατάλαβα τίποτα από ότι μου είπε αλλά αν κρίνω από το βλέμμα που είχε τότε σίγουρα κάτι σημαντικό είχε συμβεί και είχε φτάσει επιτέλους η ώρα να πάω πίσω για να το μάθω.

Ήταν επιτέλους η ώρα να μάθω την αλήθεια, αυτήν που η λίμνη θα μου αποκάλυπτε και περίμενα πως και πως για να μάθω.

Τα κατάφερα και όμως δεν ήξερα τι έκανα για να τα καταφέρω και τι ήταν αυτό που κατάφερα. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να αποδεχτό το παρελθόν δεν ήξερα αν αυτός ήταν ο λόγος αλλά χαιρόμουν που θα πήγαινα πάλι πίσω.

°Mind_Explosion°🌹
"Suprise her."