Our Decision

Day 71

Reality:
Άκουγα την φωνή του Νάο να μου μιλάει αλλά ένα βουητό στο κεφάλι μου δεν μου επέτρεπε να καταλάβω τι ακριβώς μου έλεγε.

Προσπάθησα να του μιλήσω και να του πω πως ένιωθα ένα μεγάλο πόνο στο κεφάλι μου αλλά δεν μπόρεσα να πω ούτε λέξη παρά μόνο κάποιες μικρές κραυγές που φανέρωναν το πως ένιωθα.

Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ από την θέση μου και ένιωθα τρομοκρατημένη, δεν ήξερα τι να κάνω για να το σταματήσω, ήθελα να σταματήσει ότι και αν ήταν αυτό.

Η φωνή του Νάο ακουγόταν σαν σειρήνα στα αυτιά μου προκαλώντας μου ακόμη περισσότερο πόνο στο κεφάλι, προσπάθησα να σφίξω το χέρι του και να του δείξω πως ήμουν εκεί μαζί του και πως πάλευα για να διώξω τον πόνο από πάνω μου.

Σύντομα όμως το βουητό σταμάτησε και η φωνή του Νάο αντιστάθηκε από μια άλλη φωνή, την φωνή της μητέρας μου.

Δεν ξέρω πως ήμουν τόσο σίγουρη πως αυτή ήταν η φωνή της μαμάς αφού είχα πολύ καιρό να την ακούσω αλλά η ίδια με κάποιον περίεργο τρόπο κατάφερε να πάρει όλο τον πόνο μακριά μου.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι όπως νόμιζα αφού σύντομα κατάλαβα πως θα έμενα καιρό μακριά του.

Dream 2:
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα την μαμά μου απέναντι μου να με κοιτάζει με ένα τρυφερό χαμόγελο.

Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήμουν μαζί της, ήταν ακριβώς απέναντι μου! Πως βρέθηκα όμως εδώ μαζί της αφού η ίδια είναι νεκρή μέσα στις πύλες του παραδείσου;

"Αναλίζ, σε περίμενα" μου είπε και έκανε κάποια βήματα προς το μέρος μου για να με πλησιάσει.

Εγώ προσπάθησα και κατάφερα να σηκωθώ στα πόδια μου και έκανα κάποια δισταχτικά βήματα προς τα πίσω, δεν ήμουν σίγουρη για αυτό που έβλεπα, ίσως να ήταν κάποια παγίδα.

Ίσως αυτό που έβλεπα να ήταν απλά μια ψευδαίσθηση και αυτή να μην ήταν η μαμά μου, ίσως ο πόνος που είχα στο κεφάλι μου να μου το προκάλεσε αυτό.

Η μαμά σταμάτησε αμέσως μόλις κατάλαβε πως αμφέβαλα για το αν όλο αυτό συνέβαινε στα αλήθεια ή ήταν απλά μια ψευδαίσθηση και άπλωσε το χέρι της προς τα εμένα για να μου δείξει κάτι που λογικά βρισκόταν από πίσω μου.

Γύρισα να κοιτάξω πίσω μου γεμάτη περιέργεια για αυτό που ήθελε να μου δείξει και ξαφνιασμένη αντίκρυσα έναν καθρέφτη ίδιο με αυτόν που είχα δει την Αλίσα και την μαμά να επικοινωνούν.

Τον πλησίασα για να δω καλύτερα την εικόνα που έκρυβε και αυτό που είδα με έκανε να αναρωτηθώ για το που είμαι και τι μου συνέβη, ήμουν και εγώ στις πύλες του παραδείσου; πως γίνεται αυτό αφού είμαι διάβολος;

Στην εικόνα που έβλεπα στον καθρέφτη ήμουν εγώ ξαπλωμένη στην σκηνή κοντά από την λίμνη και ο Νάο ήταν γονατιστός δίπλα μου και μου κρατούσε το χέρι.

Φαινόταν στεναχωρημένος, ένιωθε τύψεις που δεν κατάφερε να με προστατεύσει από την δύναμη του Άμπελ, μπορούσα να το καταλάβω από το βλέμμα που είχε καθώς μου χάιδευε απαλά το χέρι και μου μιλούσε.

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που μου έλεγε αλλά μπορούσα να νιώσω τα συναισθήματα του. Μπορούσα μέχρι και να νιώσω τα ζεστά δάκτυλα του πάνω στο χέρι μου.

Συνέχισα να κοιτάω τον Νάο και ήθελα τόσο πολύ να του μιλήσω αλλά κάτι μέσα μου έλεγε πως δεν θα τα καταφέρω οπότε ούτε καν που το προσπάθησα.

Η εικόνα στον καθρέφτη φαινόταν τόσο αληθινή λες και πραγματικά συνέβαιναν όλα αυτά μπροστά μου.

Έβαλα το χέρι μου πάνω στον καθρέφτη και εικόνα που έβλεπα εξαφανίστηκε ξαφνηκά.

Γύρισα απότομα το βλέμμα μου προς το μέρος της μαμάς και προσπάθησα να βάλω σε μια τάξει τις σκέψεις μου για να της μιλήσω.

"Τι έγινε μαμά; γιατί είμαι εδώ;" την ρώτησα προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και αυτή με πλησίασε και χάιδεψε το μάγουλο μου με το χέρι της.

"Χαίρομαι που σε ξανά βλέπω Αναλίζ, μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά, δεν θα τους αφήσω να σε πάρουν εκεί" μου απάντησε καθησυχαστικά και κατάλαβα πως μιλούσε για τις πύλες της κόλασης, εκεί που θα έπρεπε να βρισκόμουν κανονικά σαν διάβολος.

Με έφερε κοντά της όπως έκανε τότε και με τον Άμπελ μόνο που τώρα δεν είχε το κλειδί της για να με βοηθήσει να βγω από τις πύλες του παραδείσου, δεν θα μπορούσα να το κάνω με το δικό μου κλειδί, το κλειδί ενός διαβόλου.

Αν οι άγγελοι ανακάλυπταν πως η μαμά έφερε έναν διάβολο μέσα στις πύλες του παραδείσου τα πράγματα θα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο αλλά για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη, θα έμενα πολύ καιρό μαζί της.

Δεν είναι το ίδιο, τον Άμπελ δεν τον κυνηγούσαν, δεν τον ήθελαν νεκρό, τον φοβόντουσαν άλλωστε. Τι θα γινόταν όμως μαζί μου; γιατί δεν με άφησε η μαμά να πάω στις πύλες τη κόλασης όπως θα έπρεπε; πως θα καταφέρω να βγω από εδώ μέσα;

°Mind_Explosion°🏞
"May you fall in love with someone, who never gets tired of saving you from your own chaos."