Our Decision

Day 89

Reality:
"Λοιπόν γιατί να μην φτιάξουμε και μια τούρτα;" τους ρώτησα με ενθουσιασμό ενώ αυτοί συνέχιζαν να με κοιτάνε με το ίδιο σοκαρισμένο βλέμμα.

"Εξάλλου σας άκουσα που λέγατε πως σήμερα είναι τα γενέθλια σας, μια τούρτα θα ήταν ότι πρέπει για αυτό δεν νομίζεται;" συνέχισα την φλυαρία μου και ταυτόχρονα έψαχνα τα ντουλάπια για να βρω τα υλικά που θα χρειαστούμε.

"Πότε μας άκουσες;" ρώτησε ο Κίρα έκπληκτος.

"Μόλις μπήκα στην κουζίνα" είπα χαλαρά και προσπάθησα να πάρω την ζάχαρη που ήταν στο πιο πάνω ράφι.

Ο Νάο με πλησίασε και κατέβασε την ζάχαρη χαμογελώντας μου ενώ εγώ του ανταπέδωσα το χαμόγελο και τον ευχαρίστησα.

"Τι άλλο άκουσες;" ξανά ρώτησε ο Κίρα με ένα περίεργο ύφος.

"Τίποτα...γιατί θα έπρεπε μήπως να ξέρω και κάτι άλλο;" σταμάτησα αυτό που έκανα και γύρισα να τον κοιτάξω με απορία.

"Ξέρεις κάτι, έχεις δίκιο πρέπει να φτιάξουμε μια τούρτα" είπε τελικά αποφεύγοντας να μου απαντήσει και εγώ γέλασα με το πόσο εύκολα αλλάζει η διάθεση του.

"Τέλεια αφού ήμαστε όλοι σύμφωνοι θα φτιάξουμε μια τούρτα σοκολάτας!" Τους ανακοίνωσα χωρίς να τους δώσω περιθώρια για να αρνηθούν, σε ποιον δεν αρέσει η σοκολάτα άλλωστε;

Άνοιξα το ψυγείο και κοίταξα αν υπήρχαν κάποια φρέσκα φρούτα για να τα βάλω πάνω στην τούρτα μόλις θα ήταν έτοιμη.

Χαμογέλασα αμέσως μόλις είδα πως υπήρχαν φράουλες και της πήρα ενθουσιασμένη. Τις έβαλα πάνω στον πάγκο μαζί με τα υπόλοιπα υλικά και άρχισα να δίνω οδηγίες στα αγόρια για το πως πρέπει να την φτιάξουμε.

Ο Νάο με άκουγε προσεχτικά και έκανε ότι του έλεγα χωρίς να πει κουβέντα σε αντίθεση με τον Κίρα που το μόνο που έκανε είναι να τρώει όλα τα υλικά ανενόχλητος.

Μόλις τελειώσαμε την τούρτα την βάλεμε στον φούρνο και καθίσαμε στο μικρό ξύλινο τραπέζι της κουζίνας για να φάμε το φαγητό που είχε ετοιμάσει ο Νάο μέχρι η τούρτα να είναι έτοιμη.

Το φαγητό ήταν πραγματικά υπέροχο, ο Νάο ήταν πραγματικά εξαιρετικός μάγειρας.

Γύρισα να τον κοιτάξω και είδα πως ο ίδιος ήδη με κοιτούσε με ένα γλυκό χαμόγελο. Μόλις κατάλαβα πως είχε διαβάσει τις σκέψεις μου ένιωσα αμέσως ντροπή και χαμήλωσα το βλέμμα μου τελειώνοντας βιαστικά το γεύμα μου.