Pretending Couple (Hudson Series # 1)

Chapter 44

"Rie, please, wake up. D-don't leave me... I love you so much... Please, fight, Rie, D-don't give up..." rinig 'kong sambit. Ramdam ko na may taong naka-hawak ng mahigpit sa kamay ko. Rinig ko din ang paghikbi niya habang paulit-ulit sinasabi ang salitang, "I love you, Rie. D-don't leave me please." ramdam ko ang pagtulo ng luha ko sa kaliwang mata ko. Alam 'kong hindi niya makikita yun dahil nasa kanan siya at bahagyang naka-yuko dahil nararamdaman ko ang buhok niya sa braso ko. "Rie, mahal na mahal kita. Huwag mo'kong iiwan. I'm sorry nahuli ako. Please, Rie, gumising kana." at dumikit ang labi niya sa labi ko. Paulit-ulit niya akong hinalikan sa labi. Tumulo ulit ang luha ko.

May bumalik na pangyayari sa utak ko...

"Hmm... Sweet. Even if there's a blood that I taste." sabi niya nung humiwalay ang labi niya. Tapos nilapat niya ulit. Pero hindi katulad kanina, gumagalaw na siya ngayon. Hindi ko man lang maibuka ang bibig ko para magsalita, o kaya ay marahas siyang kagatin para lumayo siya. Ang hapdi. Bakit ba nangyayari sa'kin 'to? Walang tigil ang agos ng luha ko.

Tulungan niyo 'ko...

"Your lips is enough." sabi niya nung matapos siya. Ang kapal ng mukha niya para gawin yun sa'kin. Why is he take an advantage on me? Dahil lang ganito na ang sitwasiyon ko? Dahil alam nilang wala na akong laban? Putangina ang unfair. Alam niyo ba yung nararamdaman ko ngayon? I feel hopeless. Wala na akong pag-asa. Pagod na ako. Ang sakit na ng buong katawan ko. Yung luha ko walang tigil. Ang saklap naman ng karma na 'to, kung karma nga ba. Ramdam 'ko ang yabag niya palayo. " I can kill you now."

Nabalot ng labis na takot ang buong pagkatao ko. Gusto 'kong lumaban! Ayokong hayaan silang patayin ako! Hindi pwede! Pero wala na talaga. Rinig ko ang pagkasa niya sa baril at alam 'kong nakatutok na yun sa'kin.

Zedien, I love you.

Then a gun shot... that I feel. On the side of my stomach...

Napamulat ako ng mata ko. "Rie? God, thank you so much! She's awake!" sabi niya at hinalikan ulit ako. Pero naka-awang ang labing nakatingin lang ako sa kanya. Kita ko sa mukha niya ang pag-aalala. Namamaga ang mata niya at pulang-pula. "I'm so sorry, Rie. Sorry nahuli ako. Kasalanan ko'to." sabi niya at ngayon. Harap-harapan 'kong nakita ang mga butil ng luha na tumulo sa mga mata niya.

Naka-awang lang ang labi ko habang nakatitig sa kanya. Buhay ako. Alam 'kong hindi yun panaginip. Alam 'kong totoong nangyari yun. Alam 'kong binaril ako. Dalawang beses. Pero buhay ako. Nakikita ko mismo si Zed sa harapan ko. Muling nanubig ang mga mata ko at parang agos na tumulo ng tumulo. Walang salita ang lumalabas sa bibig ko. Umiyak ako ng umiyak habang nakatitig sa kanya. "Oh God, Rie. Stop crying. I'm so sorry." paulit-ulit niyang sinasabi yun. Sorry siya ng sorry. At pilit akong pinapatahan. Pero hindi tumigil ang mga luha ko. Siya naman ay pinapunasan yun. Pero wala ring silbi.

Umiiyak ako, hindi lang dahil sa nangyari sa'kin. Hindi lang dahil sa mga naranasan ko; kung paano nila ako sinaktan na parang hayop. Kung paano nila ako tintrato na parang hindi babae at tao. Kung paano nila ako binugbog. Kung paano nila ako ka-gustong patayin. Kung paano ako hinalikan nung lalaking yun, na para bang may karapatan siya. Of how they tortured me. They feel me the hell that I don't want to feel. Of all of my life, I've never been in that sittuation. I hate them. Why are they living just to fucking hurt? Why are they so heartless? They want to took my life. They want me died! For God sake, I deserve to live!

Yung nag-utos nun.., bakit niya ako kailangan patayin? Anong kasalanan ko sa kanya?! Ni hindi ko siya kilala!

I'm crying, because on the second thought, I'm happy. I'm alive. For those two bullets, I survived! I'm happy that I still can see the love of my life. Makakasama ko pa din sila. Kasi buhay ako.