A weird love story

4.0

Terwijl ik door de bouwmarkt loop om nieuw goed hout te zoeken zie ik Ilse zoenen met een blonde knaap. 'Mag ik vragen waarom je met je droge lippen mijn zusje aanraakt?' Vraag ik charmant. Ilse en de jongen nemen geschrokken afstand. 'Zou dit is Beau.' Zegt Ilse dan. 'Heb nog steeds geen antwoord gekregen?' Zeg ik vragend. 'Ik ben Beau, haar vriendje.' Zegt de jongen dan. 'Ik ben Zohair, haar broer.' Zeg ik en kijk hem amuserend aan. 'Hoe kan hij jou broer zijn? Hij is toch niet Nederlands?' Vraagt hij. 'Dat is een lang verhaal en hij is wel Nederlands.' Zegt Ilse met rode wangen. 'Ik ben meer Nederlands dan jij knul. Geboren en getogen in dit land.' Zeg ik. 'Oke Zou dat is genoeg. Bye.' Zegt Ilse voorschut. Ik kijk op mijn horloge.' Moet jij niet op school zijn?' Vraag ik en kijk haar vreemd aan. 'Ik moet weer aan het werk.' Zegt Beau en loopt haastig weg. 'Moest dat?' Zucht Ilse. 'Een knul waarvoor je spijbelt? Dat is laag.' Zeg ik. 'Zeg niks tegen mam of pap please.' Smeekt ze. 'Ik zeg niks tegen Nancy of Jan. Voor deze keer. Volgende keer heb je pech.' Zeg ik. 'Thanks.' Zegt ze opgelucht en knuffelt me. 'Yallah terug naar school en laat me niet de school bellen straks om te kijken of je er bent.' Waarschuw ik haar. 'Ja ik ga nu.' Zegt ze en loopt weg. Met mijn ogen zoek ik de knul van net. Ik zie hem staan en loop erheen. 'He knul.' Zeg ik en kijk hem aan. Hij schrikt als hij me ziet. 'Raak haar nog aan en ik zorg dat je voet in je reet zit. Werkse nog.' Zeg ik en loop lachend naar het hout. Ik zoek het juiste uit en loop dan terug naar de kassa. Ik zie verderop Beau staan en zwaai met een glimlach. Hij loopt naar achteren en knalt tegen wat spullen die door hem omvallen. Lachend draai ik me om. Geweldig om de jeugd bang te maken.

Terwijl ik aan het schilderen ben word ik door mijn chef opgebeld. Iemand heeft op het laatste moment afgezegd, dus ik moet invallen. Ik rij naar de zaak en val in. Na een uur of twee kan ik er weer vandoor. Ik rij naar de supermarkt en doe wat simpele boodschappen. Thuis aangekomen ruim ik de boel op en doe een wasje. Dan ga ik verder met het schilderen en maak de tuin in orde. Ondertussen komt Amine ook thuis en begint met koken. 'Bolle ga de tafel dekken!' Roept hij na een tijdje. Ik maak af waarmee ik bezig ben en dek dan de tafel. We kijken een filmpje bij het eten en kleden ons dan om. We gaan samen naar de moskee en besluiten dan hard te lopen.

Na een lekker uurtje hard gerent te hebben was ik mezelf en rij dan naar Laila's huis. We hebben niet afgesproken, maar ik wil haar even zien. Ze heeft m'n mind niet verlaten. Daar aangekomen opent ze de deur. 'Wie is daar?' Vraagt ze. 'Zohair. Leuke outfit.' Lach ik. Ze draagt een hartjes pyjama. 'Deze zit lekker. Kom binnen pestkop.' Zegt ze en stapt opzij. Ik loop naar binnen en aai Brownie. 'Thee?' Vraagt Laila en loopt met haar stok naar de keuken toe. 'Nee hoeft niet hoor.' Zeg ik en loop naar haar toe. 'Jawel joh.' Zegt ze en maakt heel professioneel thee. 'Vind je het niet eng om met kokend water te werken?' Vraag ik en hou het goed in de gaten. 'Nah, ik weet waar alles staat en ben heel voorzichtig.' Zegt ze. Als ze wilt inschenken pak ik de pot over. 'Ik doe het wel.' Zeg ik dan. 'Ik kan het heus wel. Heb niemand nodig.' Zegt ze en pakt het terug. Ze schenkt het in tot precies de rand. 'Heb een tactiek weet je. Je hoeft je geen zorgen te maken over mij.' Zegt ze en legt het op een dienblad. 'Vind het toch wel gevaarlijk.' Zeg ik. 'Mietje.' Zegt ze en pakt cupcakes uit de oven. 'Cupcakes? Ik ben op een goed moment gekomen dus.' Lach ik. 'Heb een nieuw recept uitgeprobeerd.' Zegt ze en legt wat cupcakes op een bord. 'Ik hou van cupcakes. Mijn ma maakte die vroeger altijd.' Zeg ik kwijlend. 'Je vertelde me over je pa en dat je naar pleeggezinnen moest, maar je hebt me niet vertelt over je moeder.' Zegt ze als we zitten. 'Mijn ma was geweldig. Altijd vrolijk en nam het altijd voor me op.' Zeg ik dromerig. 'Was?' Vraagt Laila geschrokken. 'Ze leeft wel nog, alleen heeft ze Alzheimer dus zit in een tehuis. Ze krijgt daar 24 uur de hulp die ze nodig heeft.' Zeg ik. 'Alzheimer? Wat erg voor haar en jou.' Zegt Laila en pakt mijn hand. 'Ah joh zo kan ik wel mijn grappen blijven herhalen.' Lach ik. Ze moet lachen. 'Ik dacht dat Alzheimer alleen voorkwam bij ouderen.' Merkt ze dan op. '95% zijn ouderen ja. Alleen mijn moeder heeft heel wat klappen opgevangen waardoor er iets in haar hersenen fout ging.' Zeg ik. 'Een soort kortsluiting.' zegt Laila zacht. 'Ja precies zo. El hamdoulilah tho. Ze leeft en is elke dag gelukkig. Ze krijgt goede hulp.' Zeg ik en hou me sterk. 'Je hoeft je niet sterk te houden. We hebben allemaal onze problemen en shit.' Zegt ze en neemt een slok van haar thee. 'Huilen heeft geen zin. Gebeurt is gebeurt.' Zeg ik. 'Huilen kan goed voor je zijn. Kijk naar mij, ik huilde de hele dag zowat tijdens het begin en nu ben ik oke.' Zegt ze. 'Kan me niet eens voorstellen hoe dat moet zijn geweest.' Zeg ik. 'En ik kan me jou leven niet voorstellen. Ik heb nooit een klap ontvangen.' Zegt ze zacht. 'Het went eigenlijk wel. Op een gegeven moment voel je ze niet meer.' Zeg ik lachend. 'Niet grappig.' Zegt ze en slaat me speels. Ik moet lachen en kijk haar aan. Ze is zo mooi. 'Sloeg je pa iedereen of alleen jou en je moeder?' Vraagt ze dan. 'Ik ben de oudste, dus ik ving alle klappen op. De dag dat ik flipte sloeg hij mijn broertje. Kan daar niet tegen.' Zeg ik. 'Heftig.' Zegt ze zacht. 'Ah joh zo gaat het leven. Ik heb littekens, maar sta nog.' Zeg ik. 'Heb je ervan littekens gekregen? Wat erg.' Zegt ze dan. 'Sommige zijn wel vet. Hier voel.' Zeg ik en pak haar hand en breng hem naar mijn wang. Ze voelt eraan en voelt de litteken onder mijn oog. 'Hoe komt dit?' Vraagt ze zacht. 'Hij gooide een mes naar me toe. Ben goed in ontwijken, dus hij ging net langs me.' Zeg ik. 'Dt is ziek. Wauw.' Zegt ze ongelovig. 'En jij dan? Ben je niet keertje gevallen?' Vraag ik. 'Ik heb ook wel enkele littekens ja. In mijn depressieve dagen na het ongeluk.' Zegt ze en rolt haar mouw naar boven. Ik kijk er naar. Op haar arm zitten enkele littekens. 'Het begon toen ik niks meer kon zien. Mijn wereld viel weg. Ik wilde dood als ik niks meer kon zien. Toen begon het snijden.' Zegt ze langzaam. Ik zeg niets en veeg mijn tranen weg. 'Je hoeft niet te huilen. Ik heb hulp gehad en ben helemaal beter.' Zegt ze vastbesloten. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' Zeg ik lachend en veeg de rest van mijn tranen weg. 'Je hoeft niets te zeggen. Het is oke.' Lacht ze en legt haar hoofd tegen me aan. Tranen rollen over haar wangen en bijna meteen staat Brownie op en loopt naar haar toe. 'Hee maatje alles is oke.' Zegt ze snikkend en aait hem. Ik doe m'n arm om haar heen en glimlach naar de hond. 'Ik heb trouwens een nieuw trucje kijk.' Zegt ze dan en veegt haar tranen weg. Lachend kijk ik naar haar als ze opstaat. 'Brownie rol om.' Zegt ze. De hond rolt om. 'Spring.' Zegt ze en de hond springt omhoog. 'Boks.' Zegt ze en de hond geeft haar een boks met zijn pootje. 'Dat is zo cool wtf.' Lach ik opgewekt. 'Hee.' Zegt Youssra die met een andere dame binnenkomt. Ik groet ze en sta dan op. 'Ik moet er vandoor, maar leuk je gesproken te hebben. Lekkere cupcakes.' Zeg ik tegen Laila. Ze knuffelt me en ik zeg gedag. Ik loop weg en rij naar huis. Aparte dag. Heb zomaar gejankt bij een chick in huis. Weird flex.

Thuis aangekomen ga ik aan de slag met een klein vogelhuisje waarmee ik bezig ben. Vind hem wel lauw geworden uiteindelijk. Ik besluit hem een andere keer te verven en maak wat te eten voor mezelf, Amine en Mo die bij ons aan het chillen is. Met ze alle eten we en spelen dan Fortnite.