A weird love story

64.0

Het is een paar jaar later. Ahmed is inmiddels 7 en Aaliyah 3. 

Ahmed kan inmiddels gewoon alles zeggen, alleen is het af en toe wat moeilijk te verstaan. Wij verstaan en begrijpen hem wel, maar mensen die hem niet goed kennen niet echt. Dat komt wel goed. Hij krijgt nog steeds professionele hulp voor zijn spraakproblemen en gaat ook wekelijks naar de fysio. 

Aaliyah die zit mentaal op dezelfde level als Ahmed, omdat hij natuurlijk een langzamere ontwikkeling heeft dan anderen. Aaliyah praat ook gewoon super veel en het zijn gewoon twee beste vrienden. 

Laila's bakkerij is inmiddels gegroeid en we zijn druk bezig met een tweede pand. Ik help ook nog bij de bakkerij, maar werk voornamelijk nog als ingenieur. Dat is inmiddels wat ik het leukste vind om te doen. En boven alles zijn we ook bezig met een verhuizing. We verhuizen naar een wat rustigere plek. Wel nog in dezelfde stad, maar wat verder weg van de drukte. Met veel scholen in de buurt, speeltuinen en een vrijstaand huis. Het huis zelf is niet overdreven groot ofzo, het ging ons puur om de rust en vrijheid die we hier gaan krijgen. Een plek waarbij Laila ook in de tuin zonder hoofddoek kan lopen en zich niet bekeken voelt. 

Dus het is weekend en het is vandaag de eerste dag dat de kids ons nieuwe huis zien. Nou ja eerste keer met onze spullen. Vandaag is dan ook de dag dat we echt erin gaan wonen. Ikzelf heb er veel zin in. Ik weet alleen niet hoe Ahmed zal reageren. Hij gaat niet zo goed met verandering om. 

Toen hij een nieuwe jas kreeg, omdat zijn oude kapot was gegaan heeft hij vier dagen geen jas gedragen. En het was koud. Mijn zoon heeft een keiharde wil en koppigheid. 

Het is ochtend en ik kom net uit de douche. Ik kleed me om en bid het gebed. 'Ga je zo vroeg al?' Vraagt Laila gapend. 'Wil nog wat dingen regelen. Kijk of je Ahmed enthousiast kan maken over het nieuwe huis.' Zeg ik en ga op de rand van het bed zitten. 'Dit word een lange dag of niet?' Zucht ze. 'Komt vast goed.' Zeg ik en druk een kusje op haar lippen. Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje en loop naar beneden. 

Beneden zie ik Ahmed en Aaliyah tv kijken. 'Goeiemorgen.' Zeg ik en loop door naar de keuken. 'Papa Ahmed zegt dat we niet meer ergens anders wonen.' Zegt Aaliyah die de keuken komt in rennen. 'Liefje we gaan wel verhuizen, maar Ahmed heeft het er moeilijk mee.' Zeg ik en hurk voor haar neer. 'Waarom?' Vraagt ze. 'Omdat hij het hier leuk vindt.' Zeg ik. 'Ik vind het ook leuk hier. Waarom gaan we dan ergens anders wonen papa?' Vraagt ze. Ik glimlach en kijk naar haar.

 Mijn kleine prinses. Haar lange, licht bruine haren. Ze heeft krullen en dat is zeker te zien in de morgen. Het haar vliegt elke kant op. 

'Voor meer rust en betere scholen liefje.' Zeg ik en aai haar over haar haren. 'Zijn daar ook speeltuinen?' Vraagt ze. 'Heel veel. Yallah ga maar naar Ahmed dan maak ik ontbijt voor ons oké?' Vraag ik. Ze knikt en knuffelt me. 

'Dus Ahmed alles oké vandaag?' Vraag ik als ik met de kids samen zit te ontbijten. Hij brabbelt wat. Dat doet hij als hij nerveus is. 'We verstaan je niet Ahmed.' Zegt Aaliyah dan. Ahmed kijkt even voor zich en praat dan weer normaal. 'Ik wil niet weg hier.' Zegt hij en kijkt me kort aan. 'Maatje het wordt super leuk.' Zeg ik. 'Ze hebben daar mega speeltuinen.' Zegt Aaliyah dan. 'Ik ga niet ergens anders slapen!' Zegt hij boos en rent naar boven. Ik zucht diep. Dit wordt een lange dag. 

Na zo'n tien minuten komt Laila samen met Ahmed naar beneden. Laila legt Ahmed op de bank neer en kijkt me strak aan. Met een zucht sta ik op en loop naar de gang. 'Is dit wel een goede keuze geweest? Hij flipt nu al.' Zegt ze onzeker. 'We hebben het huis al gekocht. Er is niet echt een terugweg.' Zeg ik. 'Verkopen.' Zegt ze twijfelend. 'Je doet dom. Ooit zal hij verandering moeten meemaken.' Zeg ik. 'Maar hij is nog zo jong.' Zegt ze. 'Je overdrijft nu echt Laila. Ga gewoon wat leuks met ze doen vandaag en ik regel de rest wel.' Zeg ik. 'Zeker?' Vraagt ze en kijkt me onzeker aan. 'Ja, ja stel je niet aan. Mohiem ik moet gaan. Om tien uur moeten jullie weg zijn he, dan gaan de jongens en ik alles inladen.' Zeg ik. 'Ja komt goed. We hebben nog twee uurtjes.' Zegt Laila. 'Dit is wat we altijd al wilden. Onze kids een goede en gezonde leefomgeving geven. Ze krijgen zoveel speelruimte en kansen om zich te ontwikkelen. Zeker Ahmed zal dat goed doen.' Zeg ik en pak haar hand. 'Je hebt gelijk.' Zucht ze. 'Tien uur weg.' Herhaal ik en druk een kus op haar voorhoofd. Ik trek mijn schoenen aan en vertrek. 

Om het voor Ahmed wat makkelijker te maken heb ik geregeld dat de tuin vandaag al af zou moeten zijn. Het enorme speeltoestel dat erin staat zal Ahmed sowieso waarderen. Aaliyah gaat dat helemaal geweldig vinden, maar ik hoop dat het Ahmed wat enthousiaster maakt over het nieuwe huis. 

Dus het is half zes en we zijn net klaar met bijna alles in het huis. Ze zijn nu bezig met de laatste dingetjes voor de tuin, de jacuzzi erin zetten en bloemen planten. Daarna wordt de boel geveegd en is alles klaar. Elke kamer is af, de tuin is top en de garage is bijna droog. 

Alles is inmiddels af en ik ben alleen in het nieuwe huis. Ik ben aan het wachten op Laila en de kids. Het duurt wel lang voor ze er zijn. 

Eenmaal aangekomen weigert Ahmed uit te stappen. Aaliyah stapt wel uit en bekijkt samen met Laila het nieuwe huis. 'Ahmed kom nou.' Zeg ik en maak zijn gordel los. 'Nee! Nee papa!' Schreeuwt hij huilend. Met een zucht doe ik een stap naar achteren. 'Ahmed kom kijken hoe cool onze kamer is!' Zegt Aaliyah vanuit het raam. 'Nee!' Zegt Ahmed boos en kijkt de andere kant op. Ik zucht diep en ga er ook maar voor zitten. 

We hebben expres een kamer gedaan voor zowel Ahmed als Aaliyah. Ahmed heeft veel aandacht en toch nog wel hulp nodig met wat dingen, en nu hij bij zijn zusje in de kamer zit kan dat makkelijker lijkt ons. 

Als Laila het huis goed heeft gezien focust ze zich op Ahmed. Na een kwartier wordt het zo irritant dat ik hem optil, ook al schreeuwt hij, en hem in huis zet. Ik doe de deur opslot en kijk hem afwachtend aan. 'Ik wil naar huis! Mama ik wil naar huis!' Zegt hij boos en slaat hard tegen de deur aan. 'Normaal doen nu!' Zegt Laila hard. Hij schrikt ervan en rent huilend de tuin in. 'Dit wordt een lange nacht.' Zucht ik. 

'Klaar Ahmed we gaan naar bed nu.' Zeg ik streng.

 Het is uren later en Ahmed zit nog steeds in de tuin. Hij zit op de grond in een hoekje voor zich uit te staren en te brabbelen. Ik snap dat het moeilijk voor hem is, maar verandering is normaal. 

'Ik regel dit wel. Zet jij Aaliyah in bed?' Vraagt Laila me. 'Ali kom.' Zeg ik en loop naar boven. Ze heeft al een pyjama aan en is al gedoucht, dus dat scheelt. 'Papa waarom is Ahmed nog steeds boos?' Vraagt ze me terwijl ik haar instop. 'Omdat hij terug wil naar het andere huis.' Zeg ik. 'Gaat hij buiten slapen?' Vraagt ze. 'Nee hij komt zo ook slapen. Yallah ga maar slapen.' Zeg ik en doe haar nachtlampje aan. 

Een uur later lig ik in bed en komt Laila vermoeid erbij liggen. 'En?' Vraag ik. 'Hij ligt er nu wel, maar is aan het huilen.' Zegt ze zuchtend. 'Hij moet gewoon wennen.' Zeg ik. 'Pff.' Zucht ze en kruipt tegen me aan. 'Hij valt zo in slaap. Het was sowieso een lange dag.' Zeg ik gapend.