A weird love story

70.0

Enkele weken later inmiddels. Ikzelf ben zwaar uitgeput. Het is gewoon veel werk alles bij elkaar. Ik werk zelf ook nog gewoon. Help mee in de bakkerij qua financiën en dat soort dingen. Ook probeer ik genoeg tijd met de kids te spenderen. Dit allemaal gemixt met af en toe sporten en nog iets van vrije tijd gaat niet samen. Mijn hoofd zit propvol. Maar we blijven doorgaan. Het komt wel goed.

Van werk rijd ik haastig naar de basisschool en haal Aaliyah van school. Ik rijd door naar Ahmeds school en rijd daarna richting het ziekenhuis. Ahmed heeft zijn maandelijkse controles alleen ik was wat laat van werk vertrokken.

Na alle tests is alles prima en vertrekken we weer. Ik drop ze thuis en ga in m'n eentje langs de supermarkt. Terwijl ik boodschappen doe bel ik met Laila's boekhouder over de zaak.

Thuis aangekomen ruim ik de boodschappen op en zie Laila binnenlopen. Ik druk een kus op haar lippen en begin met koken terwijl zij Ahmed helpt met zijn huiswerk.

Terwijl ik aan het koken ben word ik gebeld door Ilse die zegt dat ze een scooterongeluk heeft gehad.

Zelf schijnt ze oke te zijn, maar haar scooter niet helemaal.

'Ilse heeft een ongeluk gehad.' Zeg ik tegen Laila terwijl ik naar de gang loop. 'Ongeluk? Is ze oke?' Vraagt Laila die achter me aanloopt. 'Ja alles is prima. Er is alleen wat schade, dus ik ga even helpen. Eten zit op het vuur.' Zeg ik. 'Is goed. Bel als je hulp nodig hebt.' Zegt ze terwijl ik richting mijn auto loop.

Eindstand is iemand tegen haar aangereden terwijl zij voorrang had. De rechterkant van haar scooter is licht ingedeukt. Het was geen harde botsing gelukkig. Beide bestuurders zijn volkomen oke ongedeerd. Ilse zelf was alleen nogal geschrokken. Ik help haar met de papieren en bel de ANWB.

Nadat alles geregeld is breng ik haar naar huis en ga door naar de mijne. De kids liggen al te slapen zie ik gelijk. Logisch, het duurde nogal lang. 'Het eten ligt op de keukentafel in folie.' Zegt Laila als ik binnenkom. Ik knik en vertel haar alles terwijl ik het eten opeet.

Nadat ik mijn bord heb afgewassen komen Laila en ik in een discussie. Ik reageer nogal bot over op en ben erg geïrriteerd.

'Dit gaat echt om niks. Ik ben hier wel klaar mee.' Zeg ik en loop naar boven toe.

Na een lange douche ben ik weer rustig. Heerlijk dit. Ik ben helemaal kapot. Na het douchen loop ik de slaapkamer in en zie Laila me zielig aankijken. 'Ik heb hier echt geen zin in nu Laila.' Zeg ik vermoeid en ga met mijn vingers door mijn doorweekte haren. 'Ik weet het.' Zucht ze. 'Je weet dat ik kapot ben en dat ik gewoon even klaar met iedereen ben en toch kom je hier voor wat?' Vraag ik nogal bot. Fronsend kijkt ze me aan. 'Ik bedoel het niet zo. Laat me gewoon even oké? Ik heb hier geen energie voor nu.' Zucht ik. 'Ik weet dat je oververmoeid bent met de kids, je werk, de bakkerij en alles daar omheen. Wilde je alleen laten weten dat we overmorgen weggaan met z'n tweetjes. Ik heb geregeld dat m'n moeder op de kids let voor enkele dagen.' Zegt ze en wilt weglopen, maar ik trek haar terug. 'Dat hoeft niet.' Zucht ik. Ik streel haar wang en zucht diep. 'Ik ben gewoon wat vermoeid. Het gaat wel.' Ga ik verder. 'Het staat al vast. Ik laat je wel even.' Zegt ze met haar ogen naar de grond gericht. 'Wil je weten wat er is? Wat er echt met me is?' Vraag ik met een brok in m'n keel. Ze kijkt me afwachtend aan. Ik pak mijn mobiel erbij en ga naar de chat met mijn broertje.

Het is een foto die hij gestuurd heeft enkele dagen geleden. Het is een foto van toen we klein waren. We stonden met heel ons gezin ergens in de bergen in Marokko. Iedereen glimlacht voor de foto. Het is een leuke foto.

'Wat is er mis met de foto? Je ziet er gelukkig uit.' Zegt Laila vragend.

Het is een leuke foto. Het verhaal erachter niet tho. Die hele dag was shit.

'Mijn arm was hier gebroken.' Zeg ik en kijk naar de foto. 'Je hebt geen gips hoor.' Zegt ze en kijkt me raar aan.

Die dag had ik net zoals vele dagen ruzie met mijn broertjes. Dat is nou eenmaal wat broers doen. Imran en ik begonnen elkaar met kussens te slaan. Mijn jongste broertje Youssef wilde ook meedoen. Hij gooide een controller naar ons toe. Dat probeerde hij temminste. De afstand raakte mijn vader die verderop zat op zijn hoofd. Mijn vader tripte en eiste dat we zeiden wie de afstand gooiden. Zonder ook maar na te denken zei ik dat ik het had gedaan. Wat er nog bovenop kwam is dat ik hem die morgen al pissig had gemaakt. Hij wilde me slaan, maar ik weerde af. Ik keek mijn broertjes dodelijk aan. Ze snapten het en verlieten de kamer. Omdat ik mijn vaders klap ontweek werd hij alleen nog bozer. Hij begon me te slaan en het stopte niet. Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee dat ik wegsprong. Zijn arm raakte de muur. Zijn volgende move was me bij mijn nek pakken en me tegen de muur gooien.

De rest van die dag kon ik mijn arm niet bewegen. Ik slikte de pijn door en vertelde niks. Pas de volgende dag toen mijn moeder me vroeg om een pak melk naar de woonkamer te brengen en ik dit niet kon bracht ze me naar het ziekenhuis.

Ik kijk Laila aan en zucht diep. 'Ik weet dat ik geen gips had. Toch was mijn arm gebroken.' Zeg ik. Met open mond kijkt ze me aan. 'Het is gewoon shit om aan die tijd terug te denken. Imran stuurde deze foto, omdat het voor hem een leuke dag was. Hij wist niet van mijn arm.' Zeg ik.

Nadat ze me in een omhelzing getrokken heeft en drukt ze liefdevol een kus op mijn voorhoofd. 'Ik ben niet je kind he?' Zeg ik vragend en kijk haar met een lach aan. 'Stil.' Zegt ze en knuffelt me weer.

Als ik me eindelijk uit de knuffel gewurmd heb vlucht ik naar beneden. Ik maak een kopje thee en plof op de bank neer. Al snel zie ik Laila aanlopen in haar wollen pyjama met een zak chips. Ik glimlach en maak plaats voor haar naast me.