A weird love story

13.0

'Kom op. Gun het haar. Gun het mij. Ik let goed op haar.' Dring ik bij Lorette aan.

Mijn moeder is inmiddels weer helemaal gezond el hamdoulilah en is terug in het tehuis. Ik ben nu Lorette aan het overhalen om me met mijn moeder naar het strand te gaan. Daar is ze al zo lang niet geweest.

'Ik kan kijken wat ik kan regelen.' Zucht ze. 'Je bent de beste.' Zeg ik en knuffel haar.

Ze is al een wat oudere vrouw, dus het is totaal niet ongepast ofzo.

'Kijk eens ma. Het strand.' Zeg ik opgewekt. Mijn moeder kijkt verward op. Ze staart naar het strand. Na even schudt ze hevig nee met haar hoofd. 'Wat? Wat is er ma?' Vraag ik verward. 'Niet me slaan! Nee alstjeblieft!' Smeekt ze huilend terwijl ze voor zich uit staart. 'Ma? Ma?' Vraag ik en probeer tot haar te komen. 'Ik smeek het je Mo. Laat hem. Hij is nog maar een kind.' Gaat ze verder. Ze begint te gillen en hysterisch te huilen. 'Ma wat is er? Ma?' Zeg ik met tranen over mijn wangen. Ik weet niet wat ik moet doen. Wat moet ik doen? Ik bel Lorette op en zij stelt me gerust. Mijn moeder heeft dit soort flashbacks vaker zegt ze. Het gaat na enkele minuten wel weer over. 

Na zo'n vijf minuten, vijf zware minuten stopt mijn moeder met alles wat ze doet en veegt haar tranen weg. 'He Zohair waar is je vader?' Vraagt ze vrolijk. Ik kijk haar raar aan. Ik kan dit niet. Ik rij terug naar het tehuis en breng haar naar binnen. Ik zeg gedag en ga in mijn auto zitten. Ik sla hard op mijn stuur en laat mijn tranen lopen. Alle herinneringen komen terug. Mijn vader die me sloeg. Me moeder die mijn klappen probeerde op te vangen en daardoor ook geslagen werd. De laatste dag met mijn moeder. De laatste normale dag. De pijn die ik had. Het bij gym in de wc omkleden. De leugens. Alles.

De laatste dag in ons huis was eigenlijk best leuk. Ik weet het nog precies. Het was de verjaardag van Imran, hij werd 10. We waren naar Drievliet gegaan en naar de bios. Bij de Mac mochten we halen wat we wilden van mijn moeder. Het was leuk. Tot we thuiskwamen. Mijn pa had weer eens een rotbui. Bijna meteen begon hij te flippen tegen mijn moeder over geld. In die tijd zaten we krap bij kas. Hij had een slechte baan en mijn moeder werkte niet. Ik begreep niet alles van wat ze zeiden, maar het werd vrij duidelijk toen mijn vader mijn moeder sloeg. Een platte hand in haar gezicht. Voor ik ook maar kon reageren bemoeide Imran zich ermee. Mijn pa tripte en begon hem ook te slaan. Bij mij ging een draadje los en alles op zwart. Ik sprong op mijn vader en kraste hem in zijn ogen. Ik sloeg, trapte en spuugde op hem. Niet voor lang. Hij gooide me eraf tegen de kast aan. Het glas brak tegen mijn rug aan. Veel gegil. Voornamelijk mijn moeder die gilde. De pijn kon ik wel aan. Ik was het gewend. Mijn vader negeerde mijn moeder en trapte me. Hij dreef me tegen de muur aan en het glas prikte in mijn rug. Ik verloor alles en pakte een stuk glas op. Ik stak het in zijn arm. Hij schreeuwde en bleef me slaan. De politie kwam en hij werd opgepakt. Ik werd meegenomen door de ambulance. Na die dag veranderde alles. Mijn moeder herinnerde zich niks meer en mijn broertjes werden weggehaald. Een maand later zat iedereen in een andere stad. Ik tripte. Ik liep weg en begon dingen te stelen. Ik rookte hasj en al die troep op dertien jarige leeftijd. Werd van pleeghuis naar pleeggezin gezet. 

Tot ik bij Nancy aankwam en zij alles veranderde met haar geluld en liefde. Hoe vaak ik het ook fout deed, ze bleef me steunen en me helpen. Waarom weet ik tot de dag van vandaag nog steeds niet. Ze kende me niet, ik was een agressief en vervelend rotjoch. Zonder haar zou ik sowieso in de gevangenis zitten. En kijk me nu, ik ben verdomde engineer. 

Ik veeg mijn tranen weg en kom op adem. Ik raap me bij elkaar en rijd naar huis. Ik besluit een uurtje hard te gaan lopen. Dat helpt me altijd stoom afblazen. Na een heerlijk uurtje die ik zeker nodig had fris ik me op en duik zonder eten in mijn bed. Het is vroeg en ik heb honger, maar ik ben kapot. Ik ben kapot vanbinnen. Aan alles wat er gebeurd is terugdenken is zwaar. Het doet pijn. Ik moet ermee stoppen.