A weird love story

47.0

15 weken later en Laila's buik is al een heel stuk  gegroeid. Ze heeft zwaar last van zwangerschapskwaaltjes. Daar heb ik meer last van dan zij, maar het is het waard. We hebben er veel over gepraat met elkaar en zijn nu super enthousiast. We hebben het nog niet aan iemand verteld tho. Daar is het nog te vroeg voor. 

Het is vandaag een werkdag en vroeg vertrek ik richting werk. Ik heb vandaag allerlei sollicitanten met wie ik moet praten. Fucking irritant, maar wat moet dat moet. Het is saai, maar grappig om mensen te zien zweten. 

Na het werk ga ik langs de supermarkt en haal wat standaard spullen. Ook haal ik spullen voor het avondeten. Ik rijd terug naar huis waar ik Ahmed in de tuin met Laila aantref. 'Papa!' Brabbelt hij en waggelt naar me toe. Lachend til ik hem op. Hij is zo vrolijk altijd. Hij brabbelt wat en moet lachen. Ik gooi hem een paar keer in de lucht en eg hem dan neer. 'Schoonheid.' Zeg ik tegen Laila en knipoog naar haar, waarna ik in de zandbak ga zitten en speel met Ahmed. 

Na een tijdje met Ahmed gespeeld te hebben, help ik Laila met het maken van avondeten. Ahmed hangt steeds aan mijn benen en het is best irritant. 'Wat nou als jij met hem gaat douchen en dan terugkomt?' Zegt Laila en duwt Ahmed in mijn armen. 'Niet zo gestrest wifey. Kom gaan je samen met papa douchen?' Zeg ik en ren met Ahmed huppelend naar boven. 

Ik was hem en mezelf en droog ons beide dan af. Ik doe een luier bij hem om en een boxer bij mij. Dan pak ik een leuke pyjama voor hem en speel wat met hem. Ik leg hem in bed en Laila brengt het flesje. Ik lees een verhaaltje voor, hou zijn handje vast en vertrek als hij ligt te slapen. 

Precies op tijd voor het eten. 

Na het eten blijf ik gewoon op de bank chillen terwijl Laila zich gaat wassen.

'Zohair!' Wordt er hysterisch geroepen. 'Wat?' Roep ik terug en kijk verder tv. 'Zohair kom! Kom snel! Zohair alstjeblieft kom!' Blijft Laila roepen. Ik check of Ahmed in zijn box nog slaapt en loopt rustig naar boven. 'Wat is er?' Vraag ik en leun tegen de muur van de badkamer aan. Ze staat op en de wc is rood van al het bloed. 'Wauw ongesteldheid bijzonder.' Zeg ik sarcastisch. 

Wacht eens. Bloed. Rood. Ze is zwanger. 

'Trek je broek aan. We moeten nu naar het ziekenhuis.' Zeg ik en sprint naar onze kamer. k pak Ahmed, ren naar beneden en stop hem zo in de auto. Een deken over hem heen en ik race weg. 

In het ziekenhuis aangekomen doen ze een echo. Nerveus kijk ik naar het scherm. 

'Ja, nee.' Zegt de verpleegster tegen de andere verpleegster. 'Nee hoor, kijk dit dan.' Zegt de ander. 

'Het blijkt dus dat je zwanger was van een tweeling, maar ze het beide niet hebben overleeft.'

Laila en ik kijken elkaar aan. 

Beide wilde we dit kind niet, of nou ja kinderen. We hebben het druk met Ahmed en hij vergt al onze tijd. Maar dit hadden we beide nooit gewild. Dit breekt een stuk van mijn hart af. Een tweeling. Dood. 

De weg naar huis is het doodstil. Ahmed is alleen aan het brabbelen. Als ik voor de deur parkeer loopt Laila rechtstreeks naar boven. Ze pakt Ahmed niet eens. 

Ik begrijp het wel. 

Ik pak Ahmed en loop achter Laila aan. Huilend zie ik haar op de grond in onze kamer zitten. Ik bedwing mijn tranen en leg Ahmed in zijn bedje. Hij moet huilen, maar ik negeer het en kniel bij Laila neer. 'Ik haat mezelf. Ik haat mezelf Zohair. Ik wenste dat ik niet zwanger was. Dit is mijn schuld.' Snikt ze. 

Dat klopt niet. Het is de mijne. Ik heb haar zwanger gemaakt. Onze kinderen zijn overleden door mijn schuld. Ik heb het gedaan. Ik ben een moordenaar. 

Ik zeg niets en staar haar aan. Ze staat op en pakt snikkend Ahmed op, die harder begint te huilen omdat zijn moeder huilt. Ik blijf op de grond zitten en staar voor me uit. 

De rest van de avond word er niet met elkaar gesproken. Ik staar gewoon war voor me uit. Het doet zoveel pijn ook al waren ze nog niet geboren. Het voelde alsof ik al een band had, laat staan voor Laila. 

Ahmed ligt inmiddels diep te slapen en snurkt. Laila staart voor zich uit in bed en ik doe hetzelfde. Ik denk even na of ik wat moet zeggen en zo ja, wat dan. 

Laila legt snikkend haar hoofd op mijn buik, dus ik leg mijn hand op haar rug en streel haar. Langzaam en huilend valt ze in slaap. Ik  daarin tegen blijf voor me uit staren.