A weird love story

5.0

'En dan zo en hij is gemaakt.' Zeg ik en maak de oude radio. Ik kijk naar Martijn die op zijn mobiel zit. 'Je wilde toch ingenieur worden?' Vraag ik hem. 'Nee dat is echt saai. Ik word wel dokter ofzo.' Zegt hij afwezig. 'Kleuter.' Zeg ik en rol met mijn ogen. 'Ja, ja gaan we zo weg?' Vraagt hij. 'Ja kleed je om dan breng ik je.' Zeg ik. Hij staat op en loopt naar boven. Eenmaal omgekleed breng ik hem naar voetbaltraining en kijk mee mee aan de zijlijn. Na de training gaan we naar de stad en eten een pizza'tje. Dan zet ik hem thuis en rij door naar een bloemist. Ik koop een bosje bloemen en rij door.

Bij het tehuis aangekomen loop ik naar mijn moeders kamer. 'Hee mam.' Zeg ik en druk een kus op haar wang. 'Waar is je vader? Hij zou vandaag komen.' Zegt ze dan. 'Pap komt later mam.' Zucht ik maar. 'En waar zijn je broertjes? Zitten ze nog in de auto?' Vraagt ze. 'Uh nee ze hebben voetbaltraining.' Zeg ik. 'Het is bijna je verjaardag he. Bijna eindelijk zestien.' Zegt ze en knuffelt me. 'Zullen we wat leuks doen? Naar een pretpark? Of een filmpje pakken.' Stelt ze voor. Ik kijk haar aan en bedwing mijn tranen. 'Dat is goed mam.' Zeg ik zacht. 'Waarom huil je nou?' Vraagt ze met tranen. 'Ik huil niet mam. Echt niet.' Zeg ik en veeg snel mijn tranen weg. 'Papa slaat me niet meer. Hij heeft het belooft. Jou ook niet meer, oke? Het spijt hem.' Zegt ze en neemt me in haar armen. Ik probeer mijn tranen in te houden, wat duidelijk niet lukt. Ik sta op en pak een flesje water. 'He Zoezoe sinds wanneer ben jij hier?' Vraagt mijn moeder verward. 'Net binnen mam.' Zeg ik en veeg mijn tranen weg. 'Je verjaardag is bijna he. Hoe wil je het vieren?' Vraagt ze weer. 'Wat jij wilt mam.' Zeg ik en ga weer tegenover haar zitten. Haar verpleegster Lorette komt binnen met een  volle wasmand. 'Hee Zouhair alles goed?' Vraagt ze me. 'Ja het gaat. Hoe is het met jou?' Vraag ik haar. 'Wat lief dat je me bloemen hebt gegeven Zoezoe.' Zegt mijn moeder dan weer. Ik glimlach naar haar. 'Gaat goed.' Zegt Lorette met een glimlach. 'Hoe is het met haar? Het lijkt beter.' Zeg ik. 'Ze heeft 'r momenten.' Zegt ze. 'En het incident van vorige week? Is dat nog gebeurt?' Vraag ik.

Vorige week was mijn moeder zo in de war dat ze tekeer ging in de eetzaal. Er zaten mensen naast haar die ze niet herkende en ze kreeg een zenuwinzinking. Het ging erg slecht met haar.

'Nope niet gebeurt. Het gaat wat beter.' Zegt Lorette met een glimlach. Ik glimlach tevreden. 'Wat een mooie bloemen Zoezoe.' Zegt mijn moeder weer. 'Ja he mam. Je favoriete.' Zeg ik met een glimlach. Mijn moeder kijkt me even verward aan. 'Wie ben jij? En jij? Wie zijn jullie?' Vraagt ze gestrest. 'Ik ben Mo, een goede vriend van je.' Zeg ik nep. 'En ik de huishoudster .' Zegt Lorette dan. 'Mo en de huishoudster. Klinkt logisch.' Zegt mijn moeder en knikt langzaam. Ik kijk op mijn horloge en sta op. 'Ik moet gaan.' Zeg ik en wil mijn moeder een knuffel geven, maar ze duwt me weg. 'Ik ben gelukkig getrouwd hoor!' Zegt ze boos. 'Juist ja. Mijn fout.' Zeg ik. 'Mijn ring! Hij is weg!' Zegt ze dan hysterisch. 'Ga maar. Ik regel het wel.' Zegt Lorette. 'Thanks. Fijne dag.' Zeg ik en loop weg.

Op mijn werk aangekomen moet ik twee uurtjes aan de slag en kan dan weg. Ik ga langs de supermarkt en daarna richting huis. Onderweg belt Laila me. 'Hee schoonheid.' Zeg ik smooth. 'He alles goed?' Vraagt ze me. 'Jawel we hebben niks te klagen el hamdoulilah. Hoe is het met jou?' Vraag ik. 'Ook goed. Ik wilde zo een lange wandeling maken. Dacht misschien wil je mee.' Zegt ze een tikkeltje verlegen. 'Leuk, ik heb wel een beetje tijd. Ben je thuis?' Vraag ik haar. 'Ben op m'n werk. Ben zo klaar.' Zegt ze. 'Is goed dan kom ik je ophalen. Wat is het adres?'

'Niet schrikken, ik ben het.' Zeg ik als ik naar Laila loop. 'Hee alles goed?' Vraagt ze en pakt mijn hand. 'Nu helemaal. Kom neem plaats.' Zeg ik open de autodeur. Eerst zet ze Brownie in de auto en stapt dan zelf in. 'Hoe was je werk? Waar werk je überhaupt?' Vraag ik lachend en rij weg. 'Ik werk bij een bakker.' Zegt ze. 'Je werkt bij een bakker en doet de opleiding om het te worden?' Vraag ik. 'Ja, ik moet toch een opleiding hebben om moeilijke dingen te kunnen. En sowieso wil ik mijn eigen bakkerij beginnen.' Zegt ze. 'Mooie droom. Dat lukt je wel.' Zeg ik. 'Sowieso. Zo met allerlei lekkernijen op de toonbank en vers brood . Heerlijk.' Zegt ze dromerig. 'Ik weet waar ik langs kom dan.' Lach ik.

Als we eenmaal op het strand zijn trekken we onze schoenen en sokken uit. Brownie maakt ze los en ik pak haar hand. 'Hij vindt het geweldig hier.' Lach ik als Brownie door het zand rent. 'Ja ik ook.' Zegt ze en samen lopen we door het zand richting het water. 'Het zand tussen je tenen is wel een fijn gevoel.' Lach ik. 'En hoe. Voelt weer zoals vroeger.' Zegt ze met een glimlach. 'Je bent schattig als je zo happy bent.' Zeg ik en bekijk haar. 'Stop met me aanstaren. Ik voel het gewoon.' Lacht ze en duwt me van haar weg. 'Je bent blind remember?' Lach ik. 'Ik haat je.' Mompelt ze en pakt mijn hand weer vast. 'Ja vast.' Lach ik en kijk naar Brownie die door het water rent. 'Je lieftallige hond is door het water aan het rennen.' Zeg ik. 'I know, ik hoor het.' Zegt Laila. 'Mag ook wel met die grote oren.' Lach ik en trek zachtjes aan haar oor. 'Niet grappig.' Lacht ze en duwt me weg. Lachend druk ik een kusje net boven haar oor. 'Wat heb je vandaag gedaan?' Vraagt ze. 'Wat ik vandaag heb gedaan. Nou ik heb gewerkt.' Zeg ik. 'En verder?' Vraagt ze. 'Ben langs m'n ma geweest. Heb lekker gejankt, super mannelijk ook.' Lach ik sarcastisch. 'Aahw hoe was het?' Vraagt ze zielig. 'Het was prima. Geen aahw.' Zeg ik streng. 'Maar je moest huilen.' Zegt ze met een pruillip. 'Niet grappig.' Lach ik. 'Kleine baby.' Zegt ze expres. 'Ik rol met mijn ogen nu.' Zeg ik serieus. Ze moet lachen . 'Nee oke, oke. Why moest je huilen?' Vraagt ze serieus. 'Is gewoon klote om haar zo te zien. Het went niet.' Zeg ik. 'Dat valt te begrijpen ja.' Zegt Laila. 'Ze herkende me op een gegeven moment niet eens. Ze keek me recht in mijn ogen aan en vroeg wie ik was.' Zeg ik. Laila streelt mijn wang. 'Het is oke tho. Ben een grote jongen.' Lach ik. 'Dat heeft niks met een grote jongen te maken. Ik kan me niet eens voorstellen dat mijn moeder me niet herkent. Dat moest vast veel pijn doen.' Zegt ze met medelijden. 'Ik hoef geen medelijden. Het gaat prima.' Zeg ik. 'Het is oke als het niet gaat he.' Zegt ze. 'Dat weet ik. Ik hou er gewoon niet van om erover te praten.' Zeg ik en kijk naar de zee. Het is even stil. 'Het geluid dat de zee maakt is prachtig vind je niet?' Vraagt Laila dan. 'En hoe.' Zeg ik en kijk er naar. Ik kijk naar Brownie die om ons heen een rondje rent en aai hem. 'Hee maatje .' Zegt Laila en aait hem ook.

'Ik vond het erg leuk. Bedankt.' Zegt Laila als we bij de deur van haar huis staan. Voor ik wat kan zeggen omhelst ze me. Ik glimlach en knuffel haar terug. 'Alvast slaaplekker he. Zie je nog wel schoonheid.' Zeg ik voor ik ga. Ik rij naar huis en daar eet ik mee met Amine. Hij heeft pasta gemaakt. Samen kijken we een filmpje en niet veel later lig ik alweer in m'n bed. Ik begin oud te worden. 24 al jezus.