A weird love story

39.0

Het is een hele tijd later. 9 maanden om precies te zijn. Laila is twee weken terug uitgerekend en staat op het punt van ontploffen. We weten al wat het wordt, een jongetje. We twijfelen echter nog over de naam Ahmed of Benyamin. Ik vind beide mooi, dus het is Laila's keus.

De babykamer hebben we helemaal al af en ziet er top uit. Ook hebben we een kitten genomen. Laila wilde hem Larry noemen, dus ja hij heet Larry.

De dag is hectisch. Ik ben gewoon aan het werk tot ik met een dringend belletje word opgebeld. Laila wordt naar het ziekenhuis gebracht door de ambulance. Ze voelt een stekende pijn in haar buik en is kortademig.

Ik ren naar mijn auto en scheur naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen ligt Laila aan beademing. Met tranen in mijn ogen pak ik haar hand vast en probeer haar gerust te stellen.

Er is wat mis met de baby en Laila krijgt dus meteen een keizersnee.

Eenmaal als de baby eruit is zien de doctoren het probleem en regelen het snel. Zijn navelstreng zat om zijn nek heen. Het was net op tijd. Nog twee minuten langer en hij zou dood gegaan zijn. We mogen hem niet eens goed zien of aanraken, hij wordt meteen weggebracht aangezien er wat met hem aan de hand is.

Ik kijk Laila met betraande ogen aan. 'Wat is er aan de hand? Waarom zeggen ze niks?' Vraagt ze snikkend. Ik slik en pak haar hand. Ik heb geen enkel idee wat er aan de hand is.

Na zo'n tien minuten loopt de verpleegster met ons kind terug in haar armen. Ik kan hem niet zien, aangezien hij in een deken gewikkeld is. Ik sta meteen op en Laila gaat recht zitten. 'Hij ademt weer regelmatig. Zijn hart is nog zwak, dus we moeten hem goed in de gaten houden. Uw zoon heeft het syndroom van Down.' Zegt de verpleegster.

Ik kijk Laila aan en zij naar mij. 'Mag ik hem vasthouden?' Vraagt ze zacht. 'Maar natuurlijk. Hij is prachtig.' Zegt de verpleegster en geeft hem voorzichtig aan Laila. Ik kijk naar mijn zoontje. Hij is zo klein en kwetsbaar. Ik wil zeggen dat het goed komt, maar dat kan ik niet. Hij heeft hart- en long problemen. Het enige wat ik nu kan doen is er zijn en smeekbedes verrichten. Het breekt mijn hart om hem zo kwetsbaar te zien.

'Hij lijkt op een Ahmed.' Zegt Laila dan met een glimlach. 'Vind ik ook.' Zeg ik en kijk haar kort aan. 'Wil je hem vasthouden?' Vraagt ze me. Ik knik langzaam. Ze geeft hem me voorzichtig aan en met tranen over mijn wangen kijk ik hem aan. 'Hij is zo mooi.' Zeg ik. 'Hij is perfect. Klaar niet huilen. Het komt goed.' Zegt ze en veegt mijn tranen weg. Ik kijk haar aan en kan niet stoppen met janken. 'Het komt goed. Hij is sterk.' Zegt ze zacht en drukt een kusje op mijn arm. Ik kijk naar Ahmed en knik langzaam.

Het is inmiddels een half uur later en Ahmed ligt in zijn bedje. We moeten hier nog enkele dagen blijven, aangezien hij nog erg zwak is en elk uur gecheckt moet worden. Youssra en Anouar lopen naar binnen. 'Hoe is het met hem?' Vraagt Youssra fluisterend. Ik kijk naar Laila. 'Hij heeft het moeilijk, maar hij is sterk.' Zegt ze. Ik glimlach en pak haar hand. 'Hij is zo knap Ma Sha Allah.' Zegt Youssra als ze hem bekijkt. 'Gefeliciteerd.' Zegt Anouar met een glimlach. 'Thanks man.' Zeg ik en kijk naar Laila. 'Wil je wat eten of drinken liefje?' Vraag ik haar. 'Een blikje cola als dat er is.' Zegt ze. 'Komt voor mekaar.' Zeg ik en loop de kamer uit.

Terwijl ik bij de automaat een geld erin doe zie ik mijn familie aanlopen. 'Gefeliciteerd.' Zegt Nancy en knuffelt me. Ik haal het blikje uit de machine en verzamel alle moed bij elkaar. 'Wat is er? Is er wat met de baby?' Vraagt Ilse snel. 'Hij heeft hart- en longproblemen.' Zeg ik. Niemand zegt wat. 'En het syndroom van Down.' Maak ik af. 'Het komt allemaal goed Zohair. Hij is vast sterk net als zijn ouders.' Zegt Jan en omhelst me.

Enkele uren later en zowel mijn als Laila's familie zijn er vandoor gegaan. Iedereen is dol op Ahmed. Begrijpelijk, hij is mega schattig. Tot nu toe zijn er geen problemen met hem verder. Hij ademt goed en zijn hart is ook in orde. Met Laila gaat het echter niet zo goed. Ze heeft een stekende pijn en moeite met ademen. Ook zit ze weer aan de beademing.

Het is zwaar om haar zo te zien. Ze houdt de moed erin, maar alsnog. Niemand wilt zijn vrouw zo zien. Ik zie gewoon dat ze pijn lijdt. Het breekt mijn hart.

Uren gaan voorbij en Laila ademt weer op zichzelf. Ze heeft pijnstilling gekregen en het gaat wat beter met haar.

Het is midden in de nacht en ik ben hier op een stoel in slaap gevallen. Ik schrik wakker door een luid gepiep. Het komt van Ahmeds bedje. Ik pak hem op, maar hij reageert niet. Niet eens een seconde later rennen twee doctoren de kamer in en nemen hem over. Ze geven hem beademing en zetten hem terug in couveuse. Het ding blijft even piepen en dan stopt het weer. Laila en ik kijken er gewoon angstig naar. Beide met geen idee wat er gebeurt.

'Hij ademt weer regelmatig. Hij heeft nu extra beademing gekregen in zijn couveuse.' Zegt de dokter tegen ons. 'Wat houdt dat in? Wat gebeurde er?' Vraag ik. 'Uw zoons longen waren zogezegd gestopt met werken. Omdat hij nu extra hulp krijgt door de couveuse ademt hij weer zoals het hoort.' Legt hij uit. Angstig kijk ik naar Laila. 'Komt alles goed dokter? Alles komt goed toch?' Vraagt ze bang. 'Alles komt goed. Dit soort gevallen komen vaker voor bij baby's met het syndroom van Down. Hun lichaam werkt niet optimaal en ze hebben dus wat hulp nodig.' Zegt hij.

Ik pak een stoel en ga naast Laila zitten. 'Alles is goed gekomen.' Zeg ik en kijk haar aan. 'Wat als het de volgende keer niet goedkomt? Wat moeten we dan doen?' Vraagt ze snikkend. Ik kijk haar aan met tranen over mijn wangen. 'Hij is sterk. Hij is sterk Laila.' Zeg ik en omhels haar.

De rest van de nacht slaapt Ahmed vredig. Ik blijf de hele nacht wakker om hem in de gaten te houden.