A weird love story

45.0

Laila is weer gaan werken. Het werd tijd en ze was er klaar voor. Ik ben er alleen niet klaar voor om alleen met Ahmed te zijn. Dat vertel ik haar niet, maar ik regel wel wat.

Laila is net uit huis en heeft Ahmed al gevoed. Ik heb net al gebeden en kleed me nu aan. Ahmed ligt in zijn bed met speelgoed te spelen.

Ik verschoon hem en kleed hem dan aan. Als ik daarmee klaar ben loop ik naar beneden en maak een ontbijtje voormezelf.

Ik pak Ahmeds spullen bij elkaar en zet hem in de auto. Ik zet een lekker muziekje aan en rijd weg.

Bij Nancy aangekomen zie ik Ilse gehaast wegfietsen. Lachend open ik de deur en loop naar binnen. 'Hee Ahmed.' Zegt Nancy vrolijk en neemt hem over.

Ik heb haar gisteren gebeld om te vragen wat ze vandaag doet. Ook heb ik haar vertelt dat ik niet alleen durf te zijn met Ahmed. Straks gebeurt er weer wat.

'Thanks dat je wilt helpen.' Zeg ik en knuffel haar. 'Vanzelfsprekend. Kijk alleen al hoe verdomd lief hij is.' Zegt Nancy en knuffelt Ahmed.

Zoals ik zei, Ahmed gaat veel chicks versieren. Zijn schattigheid is abnormaal. Het is een bolle baby geworden door Laila's melk. Vrouwen houden van mollige baby's.

'Heb je honger? Ik heb verse broodjes gemaakt. Kom zitten.' Zegt Nancy en loopt met Ahmed naar de woonkamer. Ik plof op de bank neer en neem een hap van het broodje. Hij is nog warm. 'Dus wil je over je angst praten?' Vraagt Nancy.

Echt iets typisch aan dit huis. Vroeger voor het hele gebeuren praatten we nooit over onze gevoelens of dat soort shit. Mannen huilen niet en mannen tonen geen emoties. Dat was het. Nu is alles zo ingewikkeld en je moet over je gevoelens praten enzo. Aan de ene kant wel handig, maar soms ook niet. Ik hou er niet van om mijn gevoelens te delen. Met Laila is het prima te doen, maar met anderen niet echt. Zelfs niet met Nancy. 

'Ik heb geen angst.' Zeg ik. 'Zohair.' Zucht ze. 'Ik heb geen angsten. Nou ik ga wat drinken inschenken.' Zeg ik en loop weg. 

'Het is volkomen normaal Zohair.' Zegt Nancy en loopt me achterna. 'Ik wil er niet over praten.' Zeg ik opgefokt. 'Oke.' Zegt ze en knikt langzaam. 'Ik bedoelde het niet zo. Stop gewoon met vragen oke?' Vraag ik kalm. 'Is goed.' Zegt ze en loopt weg. Met een zucht loop ik haar achterna. 

'Ik ben bang dat er weer wat gebeurt oke.' Zeg ik. 'Je hoeft er niet over te praten als je dat niet wilt.' Zegt ze. 'Ik heb hem meerdere malen in mijn handen zien stoppen met ademen. Het is alsof hij langzaam doodgaat. Ik kan dat niet meer aan. Ik kan dat niet meer aan.' Zeg ik en sla hard tegen de muur. 

Het is een half uur later en i'm good again. Het is gewoon moeilijk om erover te praten of na te denken. Als ik aan Ahmed denk wil ik aan alle leuke momenten denken en niet aan dat soort momenten. Het doet me pijn dat, dat niet zo is. Als ik alleen met hem in een kamer ben durf ik niet weg te kijken. Straks stopt hij met ademen of begeeft zijn hart het. Ik durf niet eens naar een andere kamer te lopen. Ik weet het gewoon niet meer. Die momenten hebben me veranderd. 

Terwijl ik naar Ahmed kijk denk ik aan mijn ouders. Hoe ik hem nooit zal slaan. Wat hij ook zal doen. Ik kan er niet eens aan denken om hem pijn te doen. Als ik aan alle pijn denk, denk ik aan een specifiek moment. Na voetbal. 

Altijd als we een wedstrijd hadden verloren sloeg mijn vader me met alles wat hij kan vinden. Een oplader, afstand, lepel wat dan ook. Ik moest mijn shirt uittrekken en hij sloeg me ermee op mijn rug. De avond na een wedstrijd sliep ik daarom dus ook nooit. Het deed pijn en de paarse afdrukken waren de hele week te zien. Ik denk dat, dat ook de reden is dat ik voetbal nooit echt leuk gevonden heb. Vriendschappelijk potje vond ik geweldig, maar een wedstrijd niet. 

Ik kijk naar Ahmed en neem hem in mijn armen. 'Ik zal je nooit pijn doen. Dat belooft papa je.' Zeg ik zacht en druk hem tegen me aan. Ik leg hem weer neer en kijk naar hem. Mijn engel. Ik zal hem voor altijd blijven beschermen met mijn leven. Niemand zal hem ooit aanraken, dat beloof ik. 

Laila is inmiddels terug van haar werk en we zitten samen op de bank met Ahmed. Nou eigenlijk Ahmed ligt te slapen in zijn box naast de bank. 'Je bent de hele dag al depri. Is er wat gebeurt?' Vraagt Laila en kijkt me goed aan. 'Mannen worden niet depri.' Zeg ik en kijk voor me uit. 'Waarom doe je alsof je geen gevoelens hebt? What's wrong?' Vraagt ze. 'Ik moest van Nancy weer praten over mijn gevoelens en shit.' Zeg ik en kijk haar aan. 'Ahw liefje toch. Ik weet hoeveel je dat haat.' Zegt ze en streelt mijn wang. Ik kijk haar lachend aan en zucht diep. 'En verder?' Vraagt ze door. 'Ik heb weer aan mijn pa gedacht vandaag. Ik begrijp gewoon niet hoe een vader zijn eigen zoon pijn zou kunnen doen.' Zeg ik. Laila kijkt me luisterend aan en streelt mijn wang. 'Ik zou Ahmed nooit pijn kunnen doen. Wat hij ook doet. Ik snap het gewoon niet.' Zeg ik. 'Was dat alles schatje of wil je nog wat kwijt?' Vraagt Laila. Ik kijk voor me uit en zucht. 'Ik kan niet alleen met Ahmed zijn. Ik kan het niet meer. Ik ben de hele dag bij Nancy gebleven. Ik ben gewoon te bang dat er weer iets gebeurt.' Zeg ik snel. 

'Weet je het stelt me eigenlijk gerust dat jij dat ook hebt.' Zegt ze terwijl ze een zak chips dierlijk leeg eet. 

Maar hoe the fuck komt ze aan chips? En waarom kan ze niet normaal eten? 

'Het is niet dat ik echt bang ben, maar als ik alleen met hem ben denk ik er regelmatig aan. Maakt dat me een slechte moeder?  Nee vast niet. Ik kan er niets aan doen.'

En waarom beantwoord ze altijd haar eigen vragen? Ik ben klaar met vrouwen. Te ingewikkeld en te onlogisch. 

Ik druk mijn lippen tegen die van Laila aan en al snel word ik hardhandig weggeduwd. 'Ik ben aan het eten wtf gozer.' Zegt ze en neemt nog een hap. 'I'm done. Je beantwoord je eigen vragen, je eet als een paard en overal ligt chips in bed. Ik slaap op de bank.' Zeg ik en loop weg.