A weird love story

6.0

Vroeg in de morgen word ik wakker gebeld. We zijn met een groot project bezig en blijkbaar komen ze er niet uit. En aangezien het in ons vak zit dat we alles willen uitzoeken hebben ze me wakker gebeld. Best irritant, maar heb wel zin om de redder in nood te zijn. Ironisch tho, de enige HBO afgestudeerde daar moet alles wat de WO (universiteit) afgestudeerde niet kunnen oplossen. 

Eenmaal op werk aangekomen los ik het probleem op en ze staan weer versteld. Na het probleem word ik door mijn baas opgeroepen. 'Je hebt deze maand alleen al zeven problemen opgelost die de anderen niet konden oplossen.' Begint hij en bladert door zijn mappen. Oke dat is goed, dus ik word niet opeens ontslagen ofzo. 'Ik kan een heel verhaal erbij gaan bedenken, maar ik wil jou als hoofd van deze afdeling. Dit is het contract van tien jaar.' Zegt hij en schuift het contract naar me toe. Ik lees het eventjes door en zie een dikke vette loonsverhoging. Ongeveer zo'n vier- tot vijfduizend euro's per maand en dat zonder de bonussen. Hoewel ik wel fucking veel belasting erover moet betalen. 'Neem gerust je tijd. Je baan blijft in principe hetzelfde, alleen moet je af en toe mensen aannemen of ontslaan en de andere punten die op de achterkant staan aangegeven. Ik lees alles door en maar natuurlijk teken ik. Wat een goede dag. 

Na het werk ben ik zo blij, aangezien ik dus hoofd van de afdeling ben, heb ik besloten enkele cadeautjes te halen. Ik ben in een goede bui. In de stad aangekomen haal ik de videogame die Martijn graag wilde en haal dan een lauwe paar schoenen voor Ilse. Gelukkig wist Nancy haar schoenmaat. Ze is al een week over die schoenen aan het zeuren, dus dat komt goed uit. Voor Nancy en Jan haal ik parfum. Ik stop alles op mijn achterbank en loop dan terug naar de bloemist. Ik haal twee bosjes bloemen. Eentje voor mijn moeder en de ander voor Laila. Aangezien ze niet kan zien heb ik bloemen gehaald die lekker ruiken. Zo kan ze er toch nog van genieten. En mijn moeder, die hield altijd al van bloemen. 

'Aahw bloemen wat lief! Dank je.' Zegt Laila als ze de bloemen aanneemt en trekt me in een knuffel. 'Kan niet blijven tho. Ga langs m'n ma. Wilde een prachtige dame alleen even bloemen brengen.' Zeg ik. 'Mag ik mee?' Vraagt ze dan enthousiast. Onverwacht. 'Ik bedoel ik snap dat het apart is dat ik mee wil, maar ik wil je moeder ontmoeten. Ze lijkt me een sterke, lieve vrouw.' Zegt ze. 'Ik weet niet. Ze is nogal snel in de war. Je zal waarschijnlijk vijf keer moeten zeggen wie je bent.' Lach ik. 'Wat moet ik dan antwoorden?' Vraagt ze. 'Je naam lijkt me handig.' Lach ik. 'Of als Laila de vriendin van Zohair?' Zegt ze lachend. 'Je hoeft niet te liegen.' Lach ik. 'En wat nou als ik het gewoon wil zijn?' Vraagt ze. 'Je bent veel te charmant en mooi voor mij.' Lach ik en doe mijn armen om haar heen. 'Ik heb nog nooit als blinde gezoend. Hoe werkt het?' Vraagt ze lachend. 'Wat?' Vraag ik lachend. 'Je bent een stuk langer. En ik wil niet je kin zoenen. Never mind' Lacht ze. 'Je bent zo weird.' Lach ik en druk mijn lippen op die van haar. Na even weert ze af met de grootste glimlach op haar gezicht. 'Ik ga even Brownies tuigje pakken.' Zegt ze blozend en loopt weg. Ik leun tegen de deur aan. Wat een vrouw. 

'Niet nerveus zijn goed?' Zeg ik als we voor de deur van mijn moeders kamer staan. 'Ik ben niet nerveus nogmaals. Ik ben een heel sociaal persoon.' Zegt Laila opgewekt. 'Oke let's go dan maar.' Zucht ik en open de deur. Mijn moeder kijkt van de tv af en vragend naar ons. 'Wie zijn jullie en wat doen jullie in mijn woonkamer?' Vraagt ze verward. 'He mam, ik ben het Zohair. Je herkent me nog wel toch?' Vraag ik en pak de oude foto van ons samen uit mijn jaszak. Ik geef het aan haar en ze kijkt er even na, waarna ze glimlacht. 'Wat ben je groot geworden. Waar was je al die tijd? Ik heb je jaren niet gezien.' Zegt ze en knuffelt me. 'Ik was op wereldreis.' Lieg ik. 'Wat leuk.' Zegt ze en laat me weer los. 'En dit is Laila, mijn vriendin.' Zeg ik en kijk naar Laila. 'Salam mevrouw. Leuk om u te ontmoeten.' Zegt Laila dan. 'Zohair help haar naar de bank. Het is niet erg dat je niet kan zien hoor. Je bent heel sterk en je hond lijkt me lief.' Zegt mijn moeder. Lachend pak ik Laila's hand en help haar naar de bank. Brownie gaat liggen en ik neem plaats naast Laila. 'Dus Laila wat doe je in het dagelijks leven?' Vraagt mijn moeder. 'Ik doe een opleiding om bakker te worden.' Zegt Laila dan.

 Ze houden een vrij normaal gesprek tot mijn moeder het weer vergeet. Dat gebeurt zo'n zeven keer. We blijven een uurtje en vertrekken dan weer. Het is sowieso tijd voor haar om te lunchen. In de auto ondervraag ik Laila. 'Dus hoe vond je het?' 'Het was leuk. Je moeder is super lief.' Zegt ze oprecht. Ik glimlach. 'Ze is de puurste persoon die ik ken. Altijd al geweest ondanks alle klappen.' Zeg ik. 'Trouwens van wie zijn die pakketjes achterin? Ben benieuwd wat erin zit.' Zegt Laila dan. 'Oh dat zijn cadeautjes voor mijn familie. Ik ben gepromoveerd tot hoofd van de technische afdeling.' Zeg ik. 'Echt? Waarom zei je niets? Zo leuk!' Zegt ze blij. 'Kwam niet in me op.' Lach ik. 'Ik ben trots op je. Nu ben je de opper nerd.' Zegt ze lachend. 'Opper nerd yek?' Lach ik. 

We praten een tijdje nog in de auto en ik zet haar daarna thuis af. Ik rij naar Nancy's huis en geef ze de cadeaus. Erna eet ik met hun mee en kijken we met ze alle een film. 'Ik moet bidden.' Zeg ik als ik de film op pauze zet. 'Wat irritant zeg.' Zucht Ilse. 'Ilse.' Zegt Nancy streng. 'Oke sorry Zohair, maar vijf keer per dag is echt veel.' Zegt Ilse. 'Klinkt erg veel, maar is het niet. Mohiem ik ga wudu doen en dan kom ik. Vijf minuutjes meer niet.' Zeg ik. 'Ik vind het cool dat hij moslim is.' Zegt Martijn. Ik geef hem een high five en loop naar boven.