A weird love story

83.0

Als ik mijn ogen open zie ik Laila niet meer liggen. Vreemd, aangezien het erg vroeg is.

Ik loop richting de badkamer en stop met lopen als ik gesnik hoor.

Ik ga op het gesnik af en tref Laila aan in de gebedskamer. Ze is aan het bidden en zit knielend op de grond. Waarom huilt ze?

Ik doe een stap naar achteren en wacht tot ze klaar is.

Als ze beweegt volg ik haar bewegingen goed.

Ze gaat op haar billen zitten en veegt haar tranen weg voor ze naar achteren kijkt.

Ik neem naast haar plaats en neem haar in mijn armen.

Ze zegt niks, dus ik besluit haar niks te vragen. Waarom ze huilde is tussen haar en Allah swt.

Ik weet stiekem wel waarover het gaat, nou ja een gokje dan.

Na een tijdje laat ze me los en staat op. Ze verdwijnt uit de kamer en met een leeg gevoel sta ik op. Ik slik en besluit een douche te nemen.

Na het douchen doe ik mijn boxer aan en loop naar beneden.

Beneden zie ik de kids ontbijten aan tafel met Laila ernaast die op ze let.

'Papa!' Roept Aaliyah blij.

Ik druk een kusje op haar hoofd en daarna op die van Ahmed.

Ik ga naast Laila zitten en pak haar hand. Ik druk een kusje op haar wang en kijk haar voor een tijdje aan.

'Wat wil je vandaag doen schat?' Vraag ik haar en druk een kusje op haar hand.

'Moet wat dingen thuis doen.' Zegt ze kortaf.

'Ik kan je helpen. Dan kunnen we wat leuks doen.'

Laila kijkt me niet aan en staat op.

'Dat is niet nodig.' Zegt ze en loopt weg.

Met een zucht kijk ik naar de deur.

'Papa wat is er met mama? Is mama verdrietig?' Vraagt Aaliyah.

'Uhm nee. Mama moet gewoon even wat doen. Papa ook. Ik kom zo.' Zeg ik en loop achter Laila aan.

'Je weet dat we dit samen doen toch?'

Ze kijkt me niet eens aan.

'Laila.' Herhaal ik.

Ze draait zich om en vouwt ondertussen de was.

'Sluit me niet steeds buiten.' Zeg ik.

Ze wilt wat zeggen, maar besluit om stil te blijven.

'Lieverd.' Zeg ik.

'Wat moet ik zeggen?'

'Ik weet niet. Iets. Hoe je, je voelt. Of je hulp nodig hebt. Gewoon iets.' Zeg ik.

'Ik heb niks te zeggen.'

'Ik weet niet wat ik moet doen voor je.'

''Ik heb geen hulp nodig met niks. Doe je eigen ding.' Zegt ze bot.

Ik kijk er voor enkele tellen aan en besluit er niet op te reageren en weg te lopen. Ik loop naar de kinderkamer en pak kleren voor Aaliyah en Ahmed.

Ik loop naar beneden en kleed ze aan. Schoenen en jas, en we kunnen vertrekken.

Ze spelen een tijdje in de speeltuin en dan wilt Aaliyah voetballen. Tijdens het voetballen lukt het Ahmed niet om te scoren en wordt hij boos. Hij gooit de bal weg en rent de andere kant op.

Ik kijk naar waar hij heen rent en dan zoek ik Aaliyah met mijn ogen. Ik kan haar niet zien en loop achter Ahmed aan.

Hij stopt na een tijdje en kruipt huilend in een hoekje.

'Je mag niet zomaar wegrennen Ahmed!'

Hij kijkt me aan en begint hard te gillen.

'Stop. Ahmed stop met schreeuwen. Ahmed kom gewoon.'

Aaliyah komt aangerend en is zelf ook helemaal betraand.

'Waar was je nou papa. Ik dacht dat je weg was .' Snikt ze en doet haar armen om mijn been.

'Ahmed was weggerend sorry.'

Ahmed blijft schreeuwen en huilen. Aaliyah huilt.

'Jongens stop nou. Stop. We gaan naar huis. Wel nu.'

Ik til beide kinderen op en loop met twee jankende kinderen naar huis.

Laila opent de deur en kijkt me vragend aan.

'Wat is er gebeurd?'

Zowel Ahmed als Aaliyah kruipen in haar armen.

Geïrriteerd loop ik er langs naar binnen.

Na even loop ik terug naar Laila en kijk haar lang aan.

'Wat was er gebeurd?' Vraagt ze me.

'Hij werd boos en rende weg. Ik liep hem achterna, maar was Aaliyah kwijt. Wat moet ik die situatie doen? Hij wilt ook niet opstaan of naar huis, niks.'

'Ik weet niet precies. Het is lastig.' Zegt ze zacht.

'En dan bij jou rent hij gelijk naar je toe. Ik kan hier niet tegen hoor.'

'Het komt wel goed.'