A weird love story

11.0

'Ik denk nog steeds dat dit geen goed idee is.' Zeg ik tegen Nancy als we het ziekenhuis inlopen. 'We brengen alleen een bloemetje.' Zegt Nancy. 'Ik ben het eens met Zohair. Wat als ze tript?' Vraagt Ilse. 'Ze is niet gevaarlijk.' Zegt Jan. 'Wel voor haarzelf.' Zegt Martijn. 'We gaan alleen een bloemetje brengen. Er gebeurt niks.' Zegt Nancy en drukt op de lift. 'Welke verdieping?' Vraagt Jan. Ik druk op het juiste knopje. 'Dit gaat fout aflopen.' Mompelt Martijn. 'Klaar nu.' Zegt Nancy streng.

Tot mijn verbazing reageert mijn moeder normaal. Ze is wat verward en herkent ze niet meer, maar ze reageert niet agressief gelukkig.

Als ze agressief reageert begrijp ik haar. Ze herinnert zich dan niks en is verward. Dat loopt soms uit tot agressie of verdriet. Ik had enkele dagen terug een gesprek met haar therapeut. Ze vertelde me wat mijn moeder tegen haar gezegd had. Ze heeft soms flashbacks van vroeger. Hoe mijn vader mij sloeg en ze ervoor sprong om me te beschermen. Of hoe angstig ze zich de hele dag voelde. Niet eens angstig om haar eigen welzijn, maar om die van ons, haar zoons. Ze maakte zich zorgen over ons.

Ik kijk naar haar. Ze is in gesprek met Nancy over de bloemen die Nancy heeft meegebracht. Mijn moeder is altijd al geobsedeerd geweest van bloemen. We hadden nooit bloemen thuis, want mijn vader vond dat er beestjes in zaten en het vies was, maar als ze langs de bloemist liep stopte ze altijd even om er naar te kijken. Het is wel gek eigenlijk.

Na een half uurtje vertrekken we weer. Mijn moeder heeft haar rust nodig en om eerlijk te zijn ben ik opgelucht dat we gaan. Ik wil niet dat er iets ontploft in haar hoofd en ze weer flipt. Als ze Nancy pijn zou doen weet ik oprecht niet wat ik zou doen. Mijn moeder zal voor altijd alles voor me zijn, maar Nancy is net een tweede moeder voor me. Hoewel ik agressief,  totaal van een andere wereld kwam en onbeschoft tegenover haar was heeft ze me in huis genomen en voor me gezorgd alsof ik haar eigen kind was. Dat doet ze nog steeds. 

Zodra we thuis zijn loop ik naar de tuin waar Nancy bezig is met planten water geven. 'Kan ik je even spreken?' Vraag ik. 'Ja tuurlijk. Vertel.' Zegt ze en gaat door met de planten water geven. 'Ik heb nagedacht en wil je alleen even bedanken.' Zeg ik. Ze kijkt me vragend aan. 'Jan en jij hebben me in jullie leven genomen en me altijd goed behandeld. Ik ben wie ik ben dankzij jullie. Ik heb je er nooit bedankt ervoor.' Zeg ik. Ze krijgt tranen en neemt me in haar armen. 'Je bent mijn zoon oke? Voor dat soort dingen zeg je geen dank je wel.' Zegt ze en veegt mijn tranen weg. 

Don't judge me! Ik kan niet tegen gehuil van mensen waarvan ik hou. 

'Nu heb je me laten huilen jij snotneus.' Lacht Nancy en veegt haar tranen weg. Lachend kijk ik haar aan en knuffel haar nog eens. Ik druk een kus op haar haren en laat haar los. 'Ga maar verder met je planten.' Lach ik. 'Waarom huil je nu weer?' Zucht Jan die de tuin komt inlopen. Ik moet hard van hem lachen. 'Ik huil niet eens zo vaak! Ugh Jan.' Lacht Nancy. 'Trouwens oude man jij hebt nog een plantenbak van me tegoed he.' Zeg ik tegen Jan. 'Pak de meetlint dan meten we af hoe lang hij moet zijn.' Zegt hij en doet zijn arm om Nancy. 'Ga je me helpen met het hout uitkiezen dan?' Vraag ik. 'Ik zaag het zelf wel hoor. Je weet dat ik immers beter in dat soort dingen ben dan jij.' Lacht Jan. 'Mocht je willen.' Lach ik en loop naar binnen voor de meetlint. 

Jan is degene die me heeft geleerd om daadwerkelijk dingen te maken. Hij heeft me met hout leren werken en alle dingen die mijn vader me niet leerde. Dingen zoals scheren of hoe je een vrouw moet behandelen, allemaal door hem. Jan ziet er misschien als een boer uit, maar die man is een zieke charmeur. 

'Ja snijd jij ze maar dan maak ik een kopje thee.' Zegt Jan als we bij mij thuis in de tuin staan. 'Lekker makkelijk he oude. De jonkie al het werk laten doen.' Lach ik. Lachend loopt hij naar binnen en maakt twee kopjes thee. 

Yup, Jan kan echt Marokkaanse thee maken. Ik ben wel een goede leraar. Deze Hollanders spreken zelfs een beetje Marokkaans, nou Arabisch dan. 

De rest van de avond spendeer ik met Martijn en Ilse. Ze wilden naar de film, dus dat is waar we zijn gegaan. Na de film eten we nog wat bij de Mac en dan breng ik ze thuis. Ik bel nog even met Laila voor ik zelf ga slapen.