A weird love story

50.0

Het is de volgende morgen en de nacht was dramatisch. Ahmed had de hele nacht last van pijn aan zijn borstkas, waarschijnlijk zijn hart. De doktoren hebben gekeken, maar er is niks wat pijn moet veroorzaken. Dus hij heeft de hele nacht lopen huilen en krijsen. Hij wilde de beademing niet op zijn mond en hij wilde de draadjes niet in zijn armen. Hij heeft de draadjes er twee keer afgetrokken, waardoor hij twee extra prikken moest krijgen, wat hij ook echt niet leuk vond. Kortom een kutnacht voor hem.

Gelukkig gaat het nu wat beter en ligt hij diep te slapen. Zowel Laila als ik zijn wakker en dik chagarijnig. We hebben gewoon niet kunnen slapen en het is zo vermoeiend.

Ahmed is inmiddels wakker en ligt maar gewoon in bed. Hij is bleek en erg zwak. Hij vertikt het om te eten of drinken. Als je hem wat geeft dat begint hij keihard te krijsen en schoppen. Ik weet niet wat er aan de hand is.

Ik kijk op van Martijn en Ilse die de kamer inlopen. Ahmed gaat recht zitten en glimlacht. Hij vind zowel Martijn als Ilse helemaal geweldig en zij hem ook. 'Achie.' Zegt Ilse en knuffelt Ahmed. 'Kijk eens wat ik voor je heb kleine man?' Vraagt Martijn en tovert een kleurboek en kleurtjes achter zijn rug vandaan.

Dit is echt zo handig, aangezien we een uur geleden hebben gehoord dat Ahmed de rest van de week hier moet blijven. Ze willen nog wat tests doen en vinden het te gevaarlijk om hem te laten gaan. De vorige keren was hij nog bij bewustzijn, maar deze keer niet. Hij was gewoon leveloos. Het is beter dat we hier wat langer moeten blijven. Hier krijgt hij de hulp en zorg die hij nodig heeft om hem veilig en gezond te houden. Ik hoop gewoon dat ze snel ontdekken wat er aan de hand is.

'Youssra is er over vijf minuten. Roep de dokters als er wat is oke?' Zeg ik tegen Ilse. Ze knikt goedkeurend. 'Papa gaat even boodschappen doen oke? Blijf jij hier kleuren met Ilse en Martijn?' Vraag ik en streel Ahmeds wang. 'Papa.' Zegt hij brabbelend en laat zijn tekening zien. 'Wauw echt mooi. Kleine kunstenaar.' Zeg ik en loop kort erna weg.

Laila is even richting haar moeder om wat eten te maken en Youssa is dus onderweg naar het ziekenhuis, mede omdat ik haar heb gevraagd om even bij Ahmed te blijven. Ik ga richting huis. Aangezien we gisteren een druk dagje hadden en daarna niet meer thuis zijn gekomen is alles nog een bende, dus ik doe dat wel even. Anders krijgt Laila onnodig stress over het huishouden terwijl het enige waarover ze zich zorgen moet maken Ahmed is.

Thuis ruim ik alle troep op, stofzuig en dweil ik alles en doe een wasje. Ik laat mijn net gemaakte soep koken terwijl ik een wasje opvouw en in de kasten stop. Ik was mezelf en kleed me opnieuw in frisse kleren aan. Ik pak extra kleren voor mezelf en voor Ahmed. Ook pak ik wat simpele kleding voor Laila. Terwijl de soep verder kookt maak ik sandwiches en doe het in folie en dan in een broodtrommel. Ik vul een tas met de broodtrommel en daarna de soep in een bakje.

Eenmaal terug in het ziekenhuis is Youssra er en ook Laila is gearriveerd met haar moeder.

'Waar was je eigenlijk?' Vraagt Laila me na een tijdje. 'Even thuis beetje opgeruimd. Oh trouwens iemand soep of sandwiches?' Vraag ik en sta op. 'Papa!' Zegt Ahmed blij als hij sandwiches hoort.

Die jongen is dol op een goed gevulde broodje.

Ik geef hem, Martijn en Ilse een sandwich en soep wie wilt. Laila en haar moeder hebben wat pastasalade gemaakt en een heel Marokkaans gerecht. Niet veel later zitten we met ze alle te eten alsof er niets aan de hand is.

Als de anderen weg zijn is het tijd om Ahmed te badderen. Zijn beademing mag uit, maar omdat hij dan niet optimaal kan ademen moet het snel. Hij geniet er wel volop van. Hij werd gek van dat ding op zijn mond.

Na het douchen trekt Laila zijn pyjama aan en gaat met hem in bed liggen. 'Welke film wil je kijken?' Vraag ik aan hem en doe Netflix aan via de computer. Ahmed kiest een film en ik ga er naast zitten. Ik hou Laila's hand vast terwijl we naar de kinderachtige film kijken.

Tijdens de film ben ik in slaap gevallen en schrik wakker als Laila me wakker schudt. Ik kijk op en zie Ahmed slapen. 'Wat is er?' Vraag ik. 'Ik voel zijn hart niet meer Zohair!' Zegt ze meteen. Ik spring meteen op en ren naar de gang. 'Help! Help! Zijn hart is gestopt! Help!' Schreeuw ik hard. Gelukkig verschijnt er gauw een dokter die de kamer in rent.

Ze geven hem elektrische schokken en angstig kijk ik er naar. Na drie schokken opent Ahmed krijsend zijn ogen. Hij kijkt me angstig aan en begint harder te gillen. Laila neemt hem in zijn armen en ik spring erbij.

Het blijkt dus dat Ahmed weer een hartstilstand had. Door zijn hartafwijking werkt zijn hart niet goed meer en stopte gewoon met kloppen. Als we niet hier waren, wie weet wat er dan was gebeurd.

Laila kruipt bij Ahmed in bed en sust hem stil. Huilend valt hij in slaap. Laila sluit zelf ook haar ogen en probeert te slapen. Ik kijk een tijdje uit het raam en besluit dan ook te slapen.