A weird love story

42.0

Kleine Ahmed is inmiddels al 8 weekjes oud. Het gaat steeds beter. We hadden in week 6 een terugval, maar dat is goed afgelopen.

Ahmed had moeite met ademen en werd een soort paars. Ook met zijn hart ging het niet goed. Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en alles is goed gekomen al hamdoulilah. Die dag was mijn levende nachtmerrie. We zagen hem stoppen met huilen, omdat jij gewoon geen lucht meer kreeg. We konden niets doen. Het was afzien.

Nu gaat het weer veel beter al hamdoulilah. Hij maakt grappige geluidjes en probeert telkens zijn handen te bekijken. Dat gaat moeilijk voor hem, aangezien zijn lichaam nog veel te zwak is. Zijn wil is echter te groot. Hij blijft het proberen.

Ik werk nu nog 5 dagen per week, maar als Laila klaar is met haar zwangerschapsverlof wordt dat 3 dagen. Maandag, woensdag en vrijdag. Laila werkt dan op dinsdag en donderdag. Het weekend werken we beide niet. Geld is geen probleem. We maken genoeg om onszelf te kunnen onderhouden. We hebben niks tekort al hamdoulilah. We mogen dankbaar zijn dat we hier in Nederland leven.

Vandaag is het mijn eerste dag samen met Ahmed. Alleen. Ik heb gezorgd dat Laila samen met Youssra en Sasha naar een spa gaat. Zo heeft zij rust en kan ik tijd spenderen met mijn kleine man. Ik heb er zin in. Aan de andere kant is Laila heel erg gestrest. Ze rent heel het huis door op zoek naar spullen voor Ahmed. Onnodig, maar ik laat het zitten.

'Oke en dit is zijn tas als je naar buiten met hem gaat. Vergeet geen melk mee te nemen. Ik heb alle gekolven melk in flesjes bewaard in de koelkast. En niet vergeten hem te verschonen.' Zegt Laila gestrest. 'Schatje kalm aan. Alles komt goed. Ahmed en ik gaan een topdag hebben.' Zeg ik en probeer haar gerust te stellen. 'Straks gebeurt er wat. Wat als hij opeens weer stopt met ademen? Of wat als je hem vergeet in het park?' Zegt ze bang. 'Dan race ik super snel, maar super veilig richting het ziekenhuis of bel 112. En ik vergeet hem niet.' Lach ik. 'Dit zijn geen grapjes Zohair.' Zegt ze streng. 'Alles komt goed stresskip. Zohair is net zo'n klein kind als Ahmed is, dus kalm aan.' Zegt Youssra en duwt me weg. Ik rol met mijn ogen en kijk naar hun.

Gek genoeg is ze erg goed in het kalmeren van Laila. Beter dan ik dat zeker.

'En zo doe je dat.' Zegt Youssra en duwt me weer weg. 'Koe.' Zeg ik en rol met mijn ogen. 'Kan ik je spreken?' Vraagt Laila en pakt mijn pols. 'Tuurlijk.' Zeg ik en laat me meetrekken naar de gang.

'Wat is het probleem schatje?' Vraag ik. 'Beloof je me meteen te bellen als je vragen hebt of als er iets gebeurt?' Vraagt ze zacht. 'I promise.' Zeg ik en streel haar wang. 'Het is niet dat ik je niet vertrouw.' Zegt ze. 'Het is eng om hem alleen te laten. Dat snap ik liefje.' Onderbreek ik haar. Ze knikt langzaam. 'Je bent maar drie uurtjes weg en het is maar een kwartier rijden naar huis. Alles komt goed dat beloof ik je.' Zeg ik. 'Je bent de beste.' Zegt ze en knuffelt me.

Zodra Laila weg is loop ik naar boven om een gloednieuwe ouftit vor Ahmed te pakken. Ik pak een rode Adidastrainingspak, een romper en een nieuwe luier. Mijn kind gaat er altijd fresh uitzien. Ik loop naar beneden en leg alles klaar. Nu wachten tot hij wakker wordt.

Eenmaal wakker voed ik hem met de gekloven melk van Laila en verschoon hem dan. Ik kleed hem aan en zet hem in de kinderwagen. Ik check of ik alles heb en loop dan weg. Ik loop terug en smeer een broodje voor mezelf. 'Papa heeft ook honger.' Zeg ik tegen hem als hij me aankijkt en loop met hem naar buiten.

In het park aangekomen ga ik op een bankje zitten en chill voor een tijdje met Ahmed. Daarna loop ik verder naar de kinderboerderij verderop.

Hij kijkt zijn ogen uit daar. Om elk dier moet hij lachen en maakt gekke geluidjes naar ze. Ik maak veel filmpjes en foto's van mijn kleine man. Ik ben een trotse papa.

Terwijl we bij de koeien staan begint Ahmed hard te hoesten. 'Alles goed maatje?' Vraag ik aan hem en klop zachtjes op zijn rug. Ik hoor hem naar adem slokken en tegelijk proberen te huilen. Ik bel 112 en ren met hem naar de weg. 'Alles komt goed. Alles komt goed Ahmed. Hou vol.' Zeg ik en loop onrustig heen en weer.

Niet eens twee minuten later arriveert er een ambulance en nemen ze hem over. Meteen krijgt hij iets over zijn mond heen. Met een blik vol angst kijk ik naar hem. 'Hij is buiten levensgevaar. Hij kan weer ademen.' Zegt de dokter dan. Ik slik en verricht een smeekbede.

Ahmed ligt in mijn armen vredig te slapen. Hij heeft allerlei draadjes in zijn armen net als vorige keer. Hij ziet er zo zwak en bleek uit. Laila rent naar me toe en streelt huilend Ahmeds wang. Ik kan haar niet eens aankijken. Ik heb gefaald als vader zijnde.

Ahmed ligt weer in een bedje en het gaat al wat beter met hem. Hij ademt weer zoals het hoort. Laila en ik hebben nog niet met elkaar gesproken. Om eerlijk te zijn kan ik dat niet nu. Ik ben nog niet klaar om het onder ogen te komen.

Alsof ze mijn gedachtes kan lezen kijkt ze me aan. Ik keer mijn rug naar haar toe en doe alsof ik naar het raam kijk. 'Het was niet jou schuld.' Zegt ze dan. Ik zeg niets en veeg mijn tranen weg terwijl ik doe alsof ik haar niet hoor. 'Jij kon er niks aan doen. Je hebt juist goed gehandeld.' Zegt ze en legt haar hand op mijn schouder. Ik kijk haar aan en veeg mijn tranen weer weg. 'De vorige keer toen dit gebeurde bevroor ik. Dat weet je nog toch?' Vraagt ze. Ik kijk haar gewoon maar aan. 'Jij wist precies wat je moest doen. Jij weet altijd wat je moet doen.' Gaat ze verder. 'Dit keer niet Laila. Ik belde 112 en wist niet meer wat ik moest doen.' Zeg ik. 'Hij stopte met ademen. Wat moest je doen?' Vraagt ze me. Met een zucht kijk ik naar Ahmed. 'Je hebt zijn leven gered Zohair. Je bent een goede vader.' Zegt ze. 'Ik heb mijn belofte gebroken Laila. Ik zei dat alles goed zou komen en dat is niet gebeurd. Nu zitten we weer in dit vervloekte ziekenhuis!' Zeg ik met veel woede. 'Niemand kon dit omzeilen Zohair. We konden er niks aan doen. Jij kon er niks aan doen.' Zegt ze weer. Ik kijk haar aan en veeg mijn tranen weer weg. 'Het leek alsof hij doodging. Alsof ik hem dood zag gaan.' Zeg ik trillend. Ik laat mijn tranen lopen en omhels Laila.