A weird love story

16.0

Het is midden in de nacht. We zitten in de wachtkamer. Nog geen nieuws van mijn moeder. Ik lig met mijn hoofd tegen Nancy aan. Jan is thuis met Martijn en Ilse. Youssef zit met zijn vriendin. Imran met zijn vrouw en pasgeboren baby. Het is doodstil. Niemand zegt wat. Iedereen staart voor zich uit. Dit zijn de ergste uren geweest van mijn leven. Wachtend op nieuws. Ik heb Laila niet gesproken. Ze heeft me een paar keer gebeld vandaag, maar ik heb het genegeerd. Ik kan niet nu met iemand praten. Met niemand niet.

Uren later komt er een dokter de wachtkamer in. Het moet voor ons zijn aangezien wij de enige hier zijn. 'Geen praatjes vertel ons wat er met haar is.' Zegt Imran meteen. De dokter knikt langzaam. 'Mevrouw heeft een shock opgelopen. Ze is buiten levensgevaar, maar het is vrijwel zeker dat ze nooit de oude zal worden.' 'Kunnen we naar haar toe?' Vraagt Youssef gehaast. 'Alleen familie.' Zegt de dokter. Ik wacht geen seconde en loop terug naar haar kamer toe. 

Ze ligt daar maar. Ze staart naar het plafond met draadjes in haar lichaam. Tranen glijden over mijn wangen en ik durf geen stap naar voren te zetten. Wat tellen later komen Imran en Youssef de kamer in. 'Ze zal nooit meer praten of lopen.' Zegt Youssef en knielt smekend op de grond neer. 'Ik vermoord hem. Ik vind hem en vermoord hem. Hij zal lijden.' Vloekt Imran. Ik? Ik staar mijn moeder jankend aan. 

Niet veel later worden we de kamer uitgezet. Mijn moeder heeft rust nodig zeggen ze. In de wachtkamer tref ik Laila en Youssra aan. Ik kijk Laila verward aan en pak haar handen. 'Ik ben er voor je.' Zegt ze zacht. Ik kijk haar aan en duik snikkend in haar armen. 'Ze wordt nooit meer beter Laila. Ze kan niks meer. Ze kan niks meer.' Snik ik. 

Iedereen is inmiddels weg. Imran en Youssef hebben een hotelkamer gehuurd. Ik heb Laila en Youssra naar huis gestuurd. Het is midden in de nacht en het is slecht voor ze. Ik zit hier alleen nog met Nancy en Jan die ook gekomen is. 

 'We moeten gaan schat. We komen morgenvroeg terug.' Zegt Nancy. 'Ik kan niet weg.' Zeg ik met mijn ogen op de grond gericht. 'Zohair kom we gaan. Je hebt rust nodig.' Zegt Jan en pakt mijn arm. Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen. 'Dat is mijn moeder. Ik kan niet weg.' Zeg ik. Hij kijkt me goed aan. 'Ik begrijp je, maar we moeten gewoon voor jou zorgen. Kom.' Zegt hij en trekt me overeind. 'Begrijp je me? Doe je dat?' Vraag ik en kijk hem strak aan. Hij kijkt me goed aan. 'Het spijt me. Het spijt me. Ik weet het niet meer.' Zeg ik langzaam. 'Ik weet. Kom we gaan.' Zegt hij en doet zijn arm om me heen. 

Thuis aangekomen ga ik in mijn oude kamer liggen en staar naar het plafond. Ik kijk op als ik Martijn de kamer zie insluipen gevolgd door Ilse. 'Het spijt me van je moeder.' Zegt Ilse zacht. Ik knik langzaam en doen mijn arm om Martijn heen die naast me komt liggen. 'Wordt ze beter?' Vraagt hij zacht. 'Ik ben bang van niet maatje.' Zeg ik zacht. Ilse komt ook liggen en knuffelt me. We knuffelen even tot ze beide in slaap vallen. Ik sta op en stop ze in. Ik loop naar beneden en ga in de tuin zitten. Ik kan toch niet slapen. 

Jan komt na een tijdje naast me zitten en samen kijken we naar de grond in stilte. Mijn leven staat op z'n kop. Ik kan er niet over praten. Zeker niet nu. Gelukkig begrijpt Jan dat. Hij snapt me.