englishman | harry styles

12.01.71

*~*~*~*~*

12.01.1971

Sevgili İngiliz Beyefendisi,

İyi olduğunuzu umuyorum, zira ben hiç iyi değilim. Hem bedenen, hem de ruhen. Bugün dünküne göre daha hastaydım. Ancak söz verdiğim gibi ne bugün sizinle vakit geçirdiğimiz rafların arasındayken sizi düşledim, ne de sokaklardan geçerken.

Güçtü, yokmuşsunuz gibi davranmak güçtü. Hayatımda bundan daha güç bir şey yaşadığımı anımsamıyordum. Acıtıyordu, yoruyordu, başıma ama en çok da kalbime ağrılar sokuyordu. Gün içinde birkaç kez kalbimi tutup soluklandığımı anımsıyorum.

Yokluğunuz buydu işte. Her bir an ölüme yaklaştığımı hissediyordum. Her ağrım öncekinden şiddetli, her acım öncekinden yakıcı, her göz yaşım öncekinden çok oluyordu.

Bana ne yaptınız? Yoksa bunu bana yapan, bunu bize yapan ben miyim?

Korkarım, buradaki tek suçlu ben olmasam da, en büyük olanı bendim.

Istıraptı. Siz yokmuş gibi davranmak ıstıraptı. Susmak ıstıraptı. Sizi arayan kalbimi dinlememek ıstıraptı. Soluğum sizken, sizsiz olmak ıstıraptı.

Ama hayır, sizin soluğunuz ben değildim. Kulağıma fısıldadığınız aşk sözcüklerinin sahibi ben değildim. Aradığınız aşk bende yoktu, ama benim aradığım aşkın ta kendisi sizdiniz.

Ah, işte yeniden nüksetti o ağrı. Kalbimde başlıyordu her seferinde. Sanki kalbim şişiyor, ciğerlerimin havayı çekmesine engel oluyordu. Camları açtım, hava buz gibiydi, belki kendime gelirdim.

Bu seferki çok farklı, çok farklı. Göğsüm size bir şey oldu korkusuyla kasılıyor şimdi. Gözlerimden yaşların boşalmasına engel olamıyorum. Ah... fark etmeden birkaç damla göz yaşımı kağıda damlatmış olmalıyım. Mürekkep dağılmış... Kusuruma bakmayın... bir mektubu bile düzgün yazamıyorum...

Ve ben... Dayanamayıp yine sizi arayacağım. Kalbimdeki bu sıkışma hayra alamet değil. Size bir şey oldu, bunu hissedebiliyorum. Sizi bulacağım. İyi olduğunuza emin olacağım.

Bekleyin,

İstanbul Hanımefendisi

*~*~*~*~*