SOBE || Yarı Texting

1.1

Sanıyorum ki size Emir hakkında daha fazla bilgi vermem gerekiyor. Bu biraz canımı acıtacak olsa da aklınızdan sırf zamanında hoşlandığı çocuk ona mesaj attı diye ve hatta şu an yanına geliyor diye neden tırnaklarını avuç içlerine bastıran bir kız olduğumu merak ediyor olmalısınız. Emirlerin evi ile bizim evin arasında sadece bir bina olduğunu belirtmiştim daha önce. Onlar biz liseye geçerken taşınmışlardı. Babam ile Emir'in babası oldukça iyi anlaşmışlardı, kaldığımız ev site içinde bir-iki katlı evlerden oluşuyordu.

Her neyse, Emir ile liseye geçeceğim yaz tatilinde tanıştık. Aynı okulda değildik ama sitede karşılaştıkça konuşurduk bazen ailecek onlara gittiğimiz ya da onların bize geldiği olurdu.  O zamanlar Emir eğlenceli bir arkadaştı. Kerem ben ve Emir çok eğleniyorduk. Ona kapılmamam mümkün değildi aslında, ergenliğe yeni girmiştim. Kilo almamı durduramıyordum, annemle ilk tartışmalarım başlamıştı. Ama Emir oradaydı, yanı başımdaydı ve akşam üzeri benimle bisiklete biniyordu. Kerem ile gece yarılarına kadar bilgisayar oynuyordu. Sonra aynı lisedeydik hatta başlarda aynı sınıftaydık. Ama bir şeyler değişmişti yazın çok iyi birer arkadaş iken Emir okulun başlaması ile beraber artık benimle takılmıyordu. İlk başta benimle aynı sıraya oturmak istemediği söylemişti. Arkada boş bir sıraya oturmuştu aynı gün. Benim yanıma Ceren oturmuştu ve böylece onunla arkadaş olmuştuk. Serviste de benimle oturmuyordu Emir artık. Birkaç hafta sonra birbirimize soğuk birer baş selamı vermenin ötesine geçmemeye başladık. Sonrasında o da kesildi. Birbirimizi tanımıyor gibi davrandık. Aynı kursa gidiyor, aynı okulda okuyor aynı sitede oturuyorduk ama birbirimizi görmezden geliyorduk. şimdi geriye dönüp baktığımda Emir ona karşı hislerimi anlamış ve aramıza mesafe koymuştu, bunu anlayabiliyordum. Bunun için ona kızamazdım o hiçbir zaman benimle olmak ile ilgili bir ümit vermemişti bana. Ama ben benimle sitenin bahçesinde fıskiyelerden kaçarken daha da çok ıslanan ve yazın ortasında bir hafta hasta yatan o çocuğu hep özledim. Ona duyduğum hisler hiç geçmedi aksine daha da arttı. Ta ki malum güne kadar. O an onu hiç tanımadığımı fark ettim. Çünkü benim tanıdığım insan, ben insanların alaylı laflarına maruz kaldığımda benim yanımda dururdu. Ama yanılmıştım. Şu ambalaj meselesi yani. Emir'i açsam bana dair sevecen, ilgi dolu bir sevgili çıkmayacaktı. Üstelik artık arkadaş da değildik, hem o beğendiğim cafcaflı yıldızlı ambalaj da çoktan değişmişti. Hem zaten kim kimi 1-2 ayda tanıyabilirdi ki? Saf Elif'in hayalleri tepe üstü çakılmıştı işte.

"Selam."

Emir bir eli okul pantolonun cebinde bir eli omzundaki postacı çantasında iken başıma dikilmiş ve bana selam diyordu. Bana direkt olarak hitap etmeyeli ne kadar uzun süre olmuştu sahi? Ceren'in suratını görmesem dahi şok olduğuna emindim. Emir kimsenin şaşkın ifadesini yok etmeye çalışmasına izin vermeden konuşmaya devam etti. Sesindeki mesafe o kadar hissediliyordu ki, içimde bir yerlerin sızladığını hissetmiştim.

"Elif, beş dakika konuşursak sevinirim."

Normalde olsa reddederdim ancak şu an tüm gözler bana çevrili gibi hissediyordum ve buradan bir an önce kurtulmam gerekiyordu. Oldukça soğukkanlı davranmaya çalışarak sandalyemden kalktım, Emir dışarı yöneldiğinde sessizce onu takip ettim. Çekinmeden gözlerinin içine bakmayalı uzun zaman olmuştu. Eskisi gibi sıcak bakmayan kahveler, benim gözlerime sahiplendi. Derin bir nefes aldı. Çantasının kemerini sıktı iyice, bu konuşmayı yapmaktan memnun olmadığı barizdi.

Hayır, sen Emir'i tanımıyorsun Elif. Üç sene önceki çocuk ile karşındakini bir tutma. Sana onu tanımadığını, hakkında yanıldığını göstermişti.

Belki de ilk defa kafamdaki sese katılıyordum.

"Kısa keseceğim, annen annemden sana kimya çalıştırmam için ricada bulunmuş. İkisini de kırmak istemiyorum ama-"

Hızla lafını böldüm, ondan bir daha istemiyorum lafını duymak istemiyordum.

"Gerek yok."

Emir sözünü kesmeme bir an için şaşırsa da hızla toparlandı.

"Annen kimyanın kötü olduğunu söylemiş yani düzeltmen gere-"

İkinci defa konuşmasını bitirmesine fırsat vermedim. Bunun onu kızdırdığı yüzünden anlaşılıyordu ancak umursamadım.

"Gerek yok hem arkadaşım yardımcı olacak."

Kızgın yüzü aniden donuklaştı, biçimli gür kaşları şaşkınlıkla havalandı.

"İyi de Ceren dil sınıfında?"

Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.

"Tek arkadaşım Ceren değil."

Emir tek kaşını kaldırıp suratımı izledi. Söylediklerime inanmıyordu.

"Başka bir şey?"

Emir omuz silktiğinde tekrar kafeye girmek için yöneldim. Masaya geçip oturduğumda Oğuz ve arkadaşları olduğu için Ceren soru soramıyordu ve bu durum onu kıvrandırıyordu. Oh olsun sana Ceren Hanım, beni oyuna getirdin.

Kafamı kaldırıp Emir'in neden hala içeri girmediğini merak edip baktım. Kafenin dışında bir ağaca sırtını vermiş sigara içiyordu. O kadar uzun zamandır ona kördüm ki, sigaraya başladığını dahi fark etmemiştim. Bu durum beni çok öfkelendirmişti, nasıl olur da kendine boş yere zarar verirdi ki?

Söylediğim her şeyi geri alıyorum. Ondan hala hoşlanıyorum ve ondan gerçekten nefret ediyorum.

Kafamdaki düşünceleri atmak için ve biraz olsun ortamdan uzaklaşmak için Z'ye mesaj attım.

Elif: Lütfen bana kimyam iyi de.

Z: Ne?

Elif: Bana kimya çalıştıracak birine ihtiyacım var.

Z: Kurstaki hocalardan rica edebilirsin Elif? Hem kaldı ki farkındaysan ben anonim kişiyim. Yani teorik olarak sana kendimi gösteremem, sesimi duyamazsın. Bu şartlar altında sana nasıl ders anlatabilirim?

Z: Hem durup dururken bu da nerden çıktı?

Elif: Annem birinin bana yardımcı olmasını istemiş ama ben o kişiye arkadaşım anlatacak diye bir yalan söyledim.

Elif: Ve acı gerçek, benim Ceren dışında arkadaşım yok.

Z: Birincisi annen kimden sana yardımcı olmasını istemiş? İkincisi neden yalan söyledin?

Z: Ve üçüncüsü

Z: Bana sorduğuna göre,

Z: ARTIK ARKADAŞ MIYIZ?

Elif: Emir

Z:?

Elif: Annem Emir'in bana yardım etmesini istemiş.

Z yazıyor...

Z çevrimiçi

Z yazıyor...

Z çevrimdışı

📌

Kurgu aslında tamamen hazır, hepsini bir anda atmak gibi çılgın fikirler geçiyor aklımdan.

Umarım okuyan birileri vardır. 🍯

📌