Hırsız {bxb}

61*

{Yazar}

"Hazır mısın?"

Kıvırcık çocuk kafasını salladı.

Son gün.

Sonunda bitiyordu.

Son seans.

Derin bir nefes alıp verdi.

Kalbi duracak gibi hissediyordu. Korkunun dışında çok da tanıdık olmadığı bir his vardı göğüs kafesini yakan.

Çok şey olmuştu ilk kez bu makine ile tanıştıktan sonra. İyisi ile kötüsü ile bütün günleri bugün onun için çok değerliydi.

Çok üzülmüş müydü? Evet.

Değmiş miydi? Sikiyim, tabiki de evet.

Siktir. Çok iyi olmuştu hayatı su anda.

Hiç pişman değildi, hele ki yanında duran ve elini tutan siyah saçlı çocuğa giden bu yoldan, ki eskiden olsa bu yolu sonunu görmediği derin ince karanlık bir tünel olarak tanımlardı.

"Sadece bundan önce olan diğer seanslar gibi. Sıkıntı olmayacak Barkın."

Bu sefer kafa sallama sırası Barkın'daydı.

Çok ihmal edilmişti bu olay. Sonunda bitiyor olması onu rahatlatıyordu.

İlk gün, tanıştıkları ilk gün. Cidden hayatında neredeyse ilk kez en alt tabaka bir insan ile karşılaşması olmuştu.

Görünüşü, davranışları her şeyi istemese de garip gelmişti.

Yaşama tarzı. Her şeyi çok farklıydı ondan.

Fakat, ikisinin de ortak noktaları vardı. İkisi de erken yaşta adam olmuştu. İkisinin de çocukluğu nedeni belli olmayan ve belli olmadıkça da insanın kalbini söküp atmasını dileten nedenlerden dolayı saniyeler ile ellerinden alınmıştı.

Kapı önüne koyulan anne ve çocuk, on sekizinde ailesini kaybeden bir çocuk. O günden sonra çocuk demeye dili varmazdı insanların onlara. Çoğu yetişkinden kat ve kat şey yaşayarak bu günlere gelmişlerdi.

Ne kadar biri milyonları yöneten bir patron olsa, diğeri on sekiz yaşında bir uyuşturucu bağımlısı olsa da. Çocuklardı, hâlâ.

İçlerinde boş kalmış bir yer vardı, aptal şeyler ile doldurmaya çalıştıkları, doldurmaya çalıştıkça parazitlenip daha da kırılan ve dökülen bir yer vardı.

İkisi de gözyaşları içinde ellerinde kalplerini tutmuşlardı senelerce. Ve kalplerine bakmaya çalışarak diken dolu yollardan yalın ayak geçmiş, geçmeye çalışmışlardı.

Şimdi buradalardı.

Bodrum kapısının önünde, el ele son sıkıntıyı çözmek için buradalardı.

Kapıyı yavaşça açtı Barkın.

İçeride onları bekleyen doktor ile kısa bir konuşmadan ve iknadan sonra ikisi de birbirlerinin ellerini bir saniye bile bırakmadan makinenin bulunduğu alana girdiler.