Hırsız {bxb}

8*

{Yazar}

Sanırım yaşadıkları bu anı sindirememişlerdi ki şu anda arabada sessizce oturuyorlardı. Araba bile çalışmıyordu hatta.

Cidden şu anda ne yapıyorsunuz siz?

"Bu arada, bu senin yeni kimliğin. Eskisinde fazlaca suç vardı, adını senin yaşında ama ölü bir çocuk ile değiştirdim."

Elindeki kimliği Ege'ye uzatınca Ege yaptığı onca suçu düşündü. Hepsini görmüştü Barkın. Yaptığı bütün yanlışları görmüştü.

"Merak etme, hepimizin kötü bir geçmişi var."

Sanki onun aklını okumuş gibi konuşunca Ege kafasını salladı.

Barkın arabayı yavaşça çalıştırıp camı aralayınca Ege'nin gözü yoldan Barkın'ın ellerine çevrilmişti. Onun kötü geçmişini merak ediyordu açıkçası.

"Peki, senin kötü geçmişin?"

Barkın yoldan gözlerini ayırmadan yutkundu ve bu konuda incinmiş olduğunu saklar bir ses tonuyla "Sonra." Dedi.

Ege bu geri çevriliş ardından kafasını sallayıp elini çenesine yasladı ve dışarıyı izlemeye başladı.

Sürekli geride kalan ağaçlar, evler, insanlar ve dahası. Hepsi arkalarında kalıyordu.

Yaşadığı zorluklar da arkasında kalmıştı belki. Ve önünde fazlaca zorluk vardı. Belki daha fazla belki daha az belki daha büyük belki daha küçük.

Hayat da bunun gibiydi. Bir yol vardı ve üstüne sürekli hareket ediyordunuz. Hızlı gitseniz de yavaş gitseniz de gidiyordunuz. Değiştirebileceğiniz tek şey partnerinizdi belki. Yanınızda gidecek, size yardım edecek kişiyi değiştirebilirdiniz.

Bazı insanların partneri çok olurdu. Bazılarının partneri bile olmazdı. Ege şu anda yanındaki kişiden memnundu. Ne kadar onu bağlasa da... Sonuçta böyle şeyler olabilirdi. O da onun boğazına bıçak dayamış, hatta kesmişti biraz.

Gayet adil.

Ege içinde bu şekilde kendiyle konuşurken Barkın da kendi düşünceleri ile savaş içindeydi.

Kalbi ile yaptığı şeyleri beyni ile analiz etmesi ne kadar yanlış olsa da şu anda yaptığı şey buydu.

Yakın davranmak istiyordu ama çok yakın davranırsa olacakları bilmemesi korkmasına yol açıyordu.

Eğer uzak davranırsa, bu sefer Ege'yi incitiebilirdi. Bu kısacık sürede bunu anlamıştı. Ege'nin kendisi dışında kimsesi yoktu.  Ve anladığı ikinci şey ise Ege'nin incinmesin den nefret etmesiydi.

Keşke hep öyle kalsaydı. Keşke ona cüzdanı verdiğinde sessizce kaçsaydı ve Barkın da bir keşe güvendiği için kendine kızsaydı. En azından biri ile yakın bağ kurmamış olurdu.

Ne kadar böyle düşünse de ve ne kadar yaptıkları aklına yatmasa da yapmaya devam etmesi lazımdı.

Bunları yapmayı sevmişti, hem de çok sevmişti. Biri ile ilgilenmek ona değer vermek ve güvenmek, yeniden hayata tutunmaya çalışıyordu sanki.

Sanki artık yaşamak için bir nedeni vardı.

*

Eve girdiklerinde Barkın "İşler ile ilgilenmem lazım." Diyerek hızla yukarıya çıkmaya başladı. Ege ortada öylece kalırken bir tamam bile diyememişti.

Hayır yani, bir anı ile diğer anı tutmuyordu çocuğun. Bir an ona en değerlisi gibi davranırken beş dakika sonra aptalca davranabiliyordu.