"Sen, acını yaşarken yanında susacak birini arıyorsun. Bense keşke konuşacak birileri olsa diyorum.
Bir anda öyle bir girdin ki hayatıma... İlk karşılaşmamızda bile, aramızda gerçek bir şeylerin yaşanmayacağına adım gibi emindim.
Bana âşık olduğunu...
Hangi yöne gideceğimi bilmeden, iki yana savrulup durdum.
Ama her şeye rağmen de düşünmeden edemiyorum;
Yüreğim, geçmişin kor ateşiyle yanarken, denizin sığ sularında yeniden doğmak...
Mümkün mü? ]
Kuzey, bu kâğıt parçasına yazdığı gibi arafta hissediyordu kendini. İki kadının arasında, iki yana savrulup duruyordu aslında. Her ne kadar silip atmak istese de, geçmişi izin vermiyordu buna. Hâlâ kendisiyle çelişiyordu. Seçim yaptığını söylese bile, aslında ilk günden beri hâlâ aynı yerde, bir tarafın bu çelişkiye son vermesini bekliyordu. İçimden bir his, bana doğru koşmak istediğini söylüyordu. Çünkü gerçek hayatta hiçbir aşk, intikamdan güçlü olamazdı. Bu yüzden onu değil, günün sonunda beni seçeceğine öylesine inanıyordum ki. En azından ben kendimi böyle avutuyor, içten içe beni seçse bile, mutlu olamayacağımızı bal gibi bilsem de, yine de her şeye rağmen beni seçsin istiyordum. Çünkü her şeye rağmen, denizin sığ sularında yeniden doğmak mümkündü...
Sadece buna inanması gerekiyordu.
Benim ona inandığım gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
