The One Who Loved.

'Heb je het nummerbord onthouden ofzo?'

Dikke regendruppels stromen over mijn gezicht. Hagelstenen zou je bijna zeggen. Het zal ook nooit eens een dag anders zijn hier.

Ik kijk opzij en zie dat Lynn het even net zo moeilijk heeft als mij. Met half dichtgeknepen ogen probeert ze voor hoever het kan haar focus op de weg te houden. Geen wonder, met dit schijtweer kun je toch ook gewoon heen ene moer zien.

Ik zucht diep en probeer mijn aandacht op het fietsen te houden. Met die wind erbij kom je ook nog eens niet vooruit.

Ondertussen fietsen we alweer langs het bord wat aangeeft dat we in Dusty Willows zijn aangekomen. Ja, I know. Ze hadden geen minder enge naam meer over volgensmij. Het is dat ik hier al mijn hele leven woon. Anders zou het me echt de kriebels geven, om hier zo om 8 uur 's morgens door het donker te moeten fietsen. Elke dag. Door de heerlijke regen.

"Aah, jeetje. Wat hebben we ooit misdaan om dit te verdienen?" hoor ik Lynn klagen. Ik grinnik. Lynn heeft weer eens geen regenjas aangedaan en is door en door nat. Ik schud mijn hoofd. Wat verwacht ze dan? Droog aan te komen op school. "Hondenweer, echt hondenweer!" roept ze keihard. Het heeft natuurlijk geen effect. Aangezien ik het amper kon horen door de harde regendruppels die op de modderige weg vallen.

Ineens worden we ingehaald door een auto. Met een aardig tempootje komt die ons voorbij. De wielen van de auto gaan door een grote plas modder heen, wat vervolgens omhoog wordt gespoten.

"Verdorie!" roept Lynn.

Opnieuw moet ik lachen. Nu zit ze ook nog eens onder de modder. Kwaad kijkt ze me aan. "Het is niet grappig hoor!" zegt ze boos. Maar als ik niet stop met lachen schiet ze zelf niet veel later ook in een deuk.

"Wat een vervloekt dorpje." zegt ze hoofdschuddend.

'Zeg dat wel ja.' reageer ik. 'Waarop moesten onze ouders nou ook persé hier komen wonen? Waarom niet ergens in een dichtbevolkte stad met alleen maar zon.'

Lynn lacht. "Die oude lappen houden van depressieve dorpjes, wist je dat nog niet?" zegt ze grinnikend.

'Ja, dat blijkt maar weer.'

Inmiddels fietsen we het schoolterrein op. Nog genoeg andere kinderen komen doorweekt aan, en zoals altijd is de stemming weer erg gezellig. Uh uhm.. niet dus.

Snel plaatsen we onze fietsen in het fietsenrek en proberen we door de drukte heen naar binnen te lopen.

"Kijk daar!" Lynn wijst naar een auto, die net buiten de poort staat. "Daar zul je hem hebben, die rukker die mij net onder de modder gooide." Ik sla een hand voor mijn voorhoofd.

'Heb je het nummerbord onthouden ofzo?' vraag ik sarcastisch. Onschuldig kijkt Lynn me aan.

"Sorry hoor, maar daar zat toevallig een beetje best wel knappe jongen bij." zegt ze. Ik rol mijn ogen.

'Gaan we wéér.' zeg ik lachend.

'Oh, en daar zul je die andere hebben.' zeg ik. Verbaasd kijkt Lynn op. "Huh, wie? Waar?" Met mijn vinger wijs ik enkele meters naast de auto waar we net naar keken.

'Maddy!' roep ik geïrriteerd. 'Meen je die. Ze is alweer met de auto en ze woont letterlijk twee straten verderop. Wat een diva.' zeg ik walgend. Lynn reageert eerst niet.

"Soms valt ze wel mee hoor." zegt ze dan. Vreemd kijk ik haar aan. Ik weet niet wat er is gebeurd maar die regen heeft haar niet goed gedaan.

Snel lopen we door naar binnen en trekken we onze koude, natte jassen uit. Het is druk op de gangen, waardoor het er wel aangenaam warm is. Snel trek ik mijn haar uit mijn staart en loop ik samen met Lynn naar het lokaal.

'Weet je wat gek is.' zeg ik. Verbaasd kijk Lynn me aan.

'De leraren geven ons leerlingen altijd de schuld voor het plastic afval hier op school. Maat, ze veroorzaken het gewoon zelf!' zeg ik fel. Met mijn hand wijs ik naar meneer Triepels die een flesje water op de grond laat vallen. 'Wat een milieuvervuiler. Zo'n mens zou je meteen moeten ontslaan, vind je niet?' zeg ik.

Lynn schud wat met haar hoofd en lacht. 'Wat?' vraag ik verward. 'Daar moeten we toch wat aan doen of niet soms.' Lynn knikt, nog steeds lachend.

"Tuurlijk, Eef. Klein meisje, grote mond." lacht ze wat. Ik zucht en rol met mijn ogen. Ik word hier ook nooit eens serieus genomen.

Eenmaal aangekomen bij het lokaal staan Lilly en Kacey al voor de deur. Net zoals ons zijn ze ook hartstikke nat. 'Lekker weertje he!' probeer ik de boel wat te verbeteren. Kacey lacht.

"Zeker, altijd hier in Dusty Willows." zegt ze. Ik knik.

Lynn duwt ineens met haar schouder tegen mijn arm en wijst naar Lilly. Dan kijkt ze me weer aan en trekt ze een vreemd gezicht.

"Lilly, wat is er?" vragen we voorzichtig. Lilly is zo in de verte gefocust dat ze ons eerst niet eens hoort. "Lil-ly, hallo-oow?" zegt Lynn nu wat harder. Lilly schrikt uit haar gedachten en kijkt ons verward aan.

"Huh? Wat is er?"

Met z'n drieën lachen we. 'Dat kunnen we beter aan jou vragen. Heb je een spook gezien ofzo?' grap ik wat. Ze schud haar hoofd.

"Nee." zegt ze. "Véél beter."

Kacey, Lynn en ik kijken elkaar vreemd aan. Wat kan er nou zo indrukwekkend zijn?

Lilly wijst naar een groepje jongens wat verderop. Eerst snap ik niet echt wat ze bedoelt. Het zijn gewoon Liam, Joshua, Dylan, Ryan en Quinn. De zogenaamde "stoere boys" van onze klas. Maar als een van ze een stapje opzij zet zie ik er ineens nog een. Een die ik niet ken.

Meteen voel ik weer een stomp in mijn zij. "Dat is die gozer van die stomme auto." zegt Lynn enthousiast.

'Ooh, de stomme auto!' zeg ik meteen. Kacey en Lilly kijken ons vreemd aan. Snel leggen we het verhaal van op de fiets uit.

"Ooh, dus jullie kennen hem al?" vraagt Lilly.

"Nee," zegt Lynn lichtelijk geirriteerd, "Hij maakte me vies!" zegt ze hard. Kacey begint te lachen en ik kan mezelf niet helpen ook even te grinniken. Wat heb ik toch geweldige vrienden.

"Hey, meiden. Leuk weekend gehad?" Maddy sluit zich ook bij ons aan, zoals gewoonlijk. Van ver af is ze een top meid, maar hoe dichter bij ze komt hoe meer ze praat en hoe beter je haar bepoederde wenkbrauwen ziet.

"Ja, jij ook?" zegt Lynn ineens heel opgewekt.

Maddy knikt. "Ja, best wel. Ik moest alleen vanmorgen een stuk door de regen lopen." zegt ze moe. Ik begrijp het niet en schud mijn hoofd.

'Je was toch met de auto?' vraag ik zo vriendelijk mogelijk. Maddy schud van ja. 'En.. hoe ben je dan nat geworden?' vraag ik geërgerd.

"Oh, nou." lacht ze. "Mijn moeder had de auto aan het eind van de straat gezet en wou hem niet eerst gaan halen." zegt ze.

'Aahh, oké.' zeg ik.

Lichtelijk geïrriteerd kijk ik naar beneden. Wat een drama queen. Waarom komt ze überhaupt altijd bij ons staan, is het populaire groepje volgeboekt ofzo?

De bel gaat en de leraar doet de deur open. Yes! Eerste uur wiskunde!

Zo snel mogelijk probeer ik ergens een plaats te claimen. Het liefst achteraan, natuurlijk.

'Ja, Lynn. Hier!' roep ik enthousiast. Ik heb zojuist de beste plaats van dit lokaal gescoord. De teleurstelling is alleen groot als ik Lynn al enkele rijen naar voren aan een tafel zie zitten. Naast Maddy!
Pardon?

'What the hell, Lynn?' zeg ik zacht. Deze dag is nu al geweldig. Nog steeds geïrriteerd haal ik mijn boeken uit mijn tas. Lilly en Kacey zitten ook al samen. Dat betekend dat ik nu..

De stoel naast me wordt van de tafel afgeschoven door niemand minder dan, juist. De nieuwe jongen..