SADECE SEN

30.Bölüm: Sessizlik

Multimedya :Güzeller güzeli Bade'm
[Lady gaga-shallow]
[İlkay akkaya-ah sensiz]

Uğultu...

Kulaklarımda derin ve acımasız bir uğultu vardı.
Konuşmak istesem bile kendi sesimi duymamaktan korkuyordum.
Hissediyordum ki bu yaşadıklarım daha yaşayabileceklerimin yanında bir hiç gibiydi.
Fırtına öncesi sessizlik yavaş ama temkinli adımlarla bize yaklaşıyordu.

Kendime çektiğim dizlerimi serbest bırakarak uyuşan kollarımı esnettim.
Hastaneden apartopar çıktıktan sonra babamın ayarladığı bir eve gelmiştik.
O notları cebime kimin koyduğunu bulamamıştık hastane kameralarından bile bir şey çıkmamıştı.

O notta yazılanları aklımdan çıkaramıyordum.
Katil...
Katil baban...
Benim babam katil olamazdı ki,benim babam bir yetimin bile başını okşmadan yanından geçip gitmezdi.

Kapının tıklanma sesi geldiğinde omuzlarımı düşürerek kapının açılmasını bekledim.
Babam kapıyı hafifçe aralayarak içeri baktığında göz göze gelmemizle hemen içeri geldi.

Başımı eğerek önüme bakmaya başladığımda koltukta yanıma oturarak elini omuzuma attı.
Başım yavaşça göğsüne düştüğünde bütün gardımı indirerek göğsüne sığındım.
Bana bir ömürmüş gibi gelen birkaç saniyenin sonunda zorlada olsa konuşmaya çalıştım.
"N'olur baba yalan de,biliyorum zaten sen kimseyi öldürmezsin ama n'olursun yalan de." Diye ağladım çaresizce.

"Yapmadım,yemin ederim yapmadım hiç kimseyi öldürmedim."
"Kim peki bunlar. Bizden ,benden ne istiyorlar baba."

Babam saçlarımın üzerine bir öpücük kondurarak başımı göğsünden ayırdı ve biraz geri çekildi.
"Zannetiğim kişiler mi bilmiyorum çünkü sen de kendi gözlerinler gördün geçmişteki herkes o depodo öldü. O gece oradan hepsinin cesedi çıktı. Şimdi kim böyle şeyler yapar kim bizimle uğraşır ben de bilmiyorum."
Yorgunca gözlerinin içine baktığımda kendimi tutamadan içimdekileri dökmeye başladım.
Yine anlatmıyordu,gerçekleri benden saklıyordu.

"Ben artık dayanamıyorum baba,her gün ayrı bir korku yaşıyorum. Nereden nasıl bir darbe gelecek diye beklemekten çok yoruldum artık.
Ben artık kabus görmeden uyumak istiyorum baba."

Göz yaşlarım benden bağımsız bir şekilde akmaya başladığında kendimi serbest bırakarak hıçkırıklarımın duyulmasına izin verdim.
"Ben artık yaşamak bile istemiyorum baba."

Babam'ın gözleri korkuyla bana döndüğünde, gözlerinin içine baktım sadece.
"Yapma böyle bir tanem,ne demek yaşamak istemiyorum. O nasıl söz." Dedi beni kendine çekip sıkıca sarılarak.

"Bir daha asla böyle bir şey yaşanmayacak,yemin ederim ki bu sondu. Sen sakın böyle bir şey söyleme bir daha. Kimsenin yanına yaklaşmasına izin vermeyeceğim. Kabuslarını da bitireceğim söz veriyorum kızım, baba sözü veriyorum."
Titreyen dudaklarımda küçük bir tebessüm belirdiğinde sebebini bilmediğim o ateşin beni tekrar yakacağını bilerek sıkıca sarıldım babam'a.