Şimdi yapmazsam bir daha asla yapamayacağımı biliyordum.
İçime titrek bir nefes çektim ve belki de ömrüm boyunca boynuma zehirli bir sarmaşık gibi dolanacak o sözleri söyledim.
"Ayrılmak istiyorum."
İlk an gözlerinden garip bir ifade geçse bile heme...
[Whitney houston-l will always love you] [Rafet el roman-seni seviyorum]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sahi nereden alınıyordu nefes; ağızdan mı? Burundan mı? yoksa kalpten mi? Şu an benim için cevap kesinlikle kalptendi. Çünkü nefesim kesilmişti ve nefes alamıyordum.
Duyduğum şeylere rağmen ayakta kalmayı başardığımda yaslandığım kapıda dengede durmaya çalıştım. Yine her şey üst üste gelmeye başlamıştı.
"Sakın!Sakın onun hakkında bir daha böyle bir şey söyleme ,çekil bırak babaanne kolumu. Bir daha tek kelime bile duymak istemiyorum. Sevdiğim kadın hakkında, kim tek kelime bile ederse karşısında beni bulur. Kim olursa olsun affetmem,silerim."
Gözümden bir damla yaş düştüğünde arkadan biri koluma dokundu. "Gidelim buradan, iyi değilsin sen." Dedi Alper beni çekmeye çalışarak.
İçerdeki sesler kesildiğinde herkesin bakışları bize dönmüştü. Gözlerim Ali'nin gözlerine değdiğinde onu yıllardır görmemiş gibi hasret ve özlemle baktım yorgun gözlerine. Onu yormuştum... Gözlerindeki o yorgunluğun sebebi bendim. Varlığım onu yoruyordu.
İstemeyerek de olsa ailesiyle arasının açılmasına sebep olmuştum. Belkide babası haklıydı ona zarar veriyordum, onun hayatından çıkmam onun için daha iyi olacaktı. Ama ben onsuz yapamazdım ki.
Evet belki apansız bir savaşın içindeydim ama ayakta kalabilmek için hep kendime Ali yanında, Ali yanıda durursa bu fırtınadan hiç yara almadan çıkarsın diyordum. Ama şimdi bir ihtimal daha vardı: Onun yokluğu...
"Ağlama lütfen, gidelim artık." Yanı başımda konuşan Alper'e dönmek için hamle yapmıştım ki Ali uzandığı yerden hızlıca doğrularak elindeki serumu bir çırpıda çıkarıp kenara attı ve sendeleyerek de olsa yanıma doğru yürümeye başladı. Sezen Hanım Ali'nin kolundan sızan kanı fark ettiğinde hemen önüne geçip kolunu tutu. "Oğlum kolun kanıyor ,yerine geç lütfen."
Ali kolunu çekip hızlıca yanıma geldi ve Alper'in kolumu tutan elini silkeler gibi koparıp attı kolumdan. Kanayan kolunu bana değdirememeye çalışarak hızlıca beni kendine çekip sıkıca sarıldığında karşılık bile veremedim. "Duydukların için özür dilerim güzelim." Dedi kulağıma fısıldayarak.
Titreyen kollarım sırtını sardığında etraftaki herkesin varlığı benim için silinmişti o an. "Koluna bakalım sonra konuşuruz." Dedim bir süre daha ona sarılıp geri çekilerek.
Tek koluyla belimi sarıp yatağının yanına götürdü beni. "Hepiniz dışarı çıkın, Beyza bir hemşire çağır sen de." Dedi yatağına oturarak. Beni de yanına oturduğunda Sezen Hanım gelip Ali'nin saçlarından öptü,sonra da Ali'nin babası'nın kolundan tutarak dışarı çıktı.
Kapıda duran Alper de başını eğerek dışarı çıktığında içeride sadece ikimiz kalmıştık. "Ben de çıksam iyi olur ,hemşire gelince daha rahat bakar koluna." Yataktan kalkıp gitmek için arkamı dönmüştüm ki kolumdan tutarak tekrar oturmamı sağladı. "Yanımda kal."
