Şimdi yapmazsam bir daha asla yapamayacağımı biliyordum.
İçime titrek bir nefes çektim ve belki de ömrüm boyunca boynuma zehirli bir sarmaşık gibi dolanacak o sözleri söyledim.
"Ayrılmak istiyorum."
İlk an gözlerinden garip bir ifade geçse bile heme...
[Engrıque ıglesias-Hero] [Araf zamanı-Sen de kaldım]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2 AY SONRA
Akşam güneşinin kızıl yansıması gözlerimi kamaştırıyordu ,elimi kaldırarak gözerime siper ettim. Aralık ayının ortası bile olsa hava güzel ve güneşliydi. Derin bir nefes alarak beklediğim kaldırımda biraz daha geriye adımladım. Artık hayatım şaşırtacak derecede daha sakin ve tehlikesiz ilerliyordu. Vizelerden sonra verilen ara tatilde ailem ile birlikte Bursa'ya dönmüştüm ve kendimi toparlayarak özgürlüğümün olduğu şehire geri dönmüştüm.
Ama beni asıl mutlu eden şey artık Ali ile aynı sitede oturmamdı. Babam taşınmamız gerektiğini söylediğinde Ali yaşadığı yerin sakin ve güvenli olduğunu söylemişti. Babam bu durumdan pek hoşnut olmasa da benim ısrarlarım sonucunda kabul etmişti ve böylelikle artık Ali ile altlı üstlü oturmaya başlamıştık. Onun yakınında hem kendimi daha rahat hissediyordum hemde ona yakın olmak beni son derece mutlu ediyordu.
Duyduğum korna sesiyle düşüncelerimden sıyrılarak Ali'nin arabasına yürüdüm. Kapıyı açarak ön koltuğa oturduğumda gülümseyerek yanağından öptüm. "Halletin mi işini güzelim?" "Evet hata önümüzdeki hafta yardımda bulunduğumuz çocukları ziyarete gideceğiz kazılarla." Dedim büyük bir heyecanla. Kimsesiz çocuklar vakfına yaptığım yardımı devam ettiriyordum ve her aklıma geldiğinde bile içim mutluluk ve huzurla doluyordu.
"Çok güzel ,bir daha ki sefer ben de gelirim." Dedi elimi tutup bacağının üzerinde ellerimizi birleştirerek. "Gel, hem ne kadar kalabalık olursak o kadar mutlu olurlar." Arabayla bir süre daha yol aldığımızda; "Nereye gidiyoruz?" Diye sordum.
"Bir yerlerde oturup bir şeyler yeriz diye düşündüm. Baş başa kalamadık döndüğünde beri." "Her akşam bir bahane bulup evimize dadanan sen değilmişsin gibi konuştun." Yalandan kaşlarını çattığında bu hâline kahkaha atarak karşılık verdim.
"Evi yerleştirmek düzenlemek derken hasret kaldım sana." Dedi elimi öperek. "Bundan sonra sıkılana kadar birlikteyiz,özlemeye hiç vaktin kalmayacak emin ol."
"Sen yanımdayken bile özlüyorum seni. Sıkılmak ne mümkün ki." Dedi iç çekerek. Gülümseyerek karşılık verdiğimde gittiğimiz yolun sol tarafını işaret ettim. "Burada harika bir restorant var yemekleri ve tatlıları gerçekten çok güzel oraya mı gitsek?" "Olur güzelim sen tarif et oraya gidelim." Dedi hemen kabullenerek.
Gülümseyerek restorantı tarif ettiğimde kısa bir süre sonra park edecek bir yer bularak arabayı park ettik ve el ele restoranta girdik. Ali oturmak için gözlerini etrafta gezdirdiğinde elinden tutarak başımla ikinci katı işaret ettim.
Birlikte ikinci kata çıktığımızda alt kata nazaran çok az insan vardı. Cam kenarındaki boş masaya oturduğumuzda gülümseyerek dışarıyı izlemeye başladım. Ali'ye döndüğümde kaşlarını çatarak arkamda kalan masayı izlediğini fark ettim. "Bir sorun mu var?" "Sigara içiyorlar. İstersen kalkalım başka yere gideriz ya da dur ben onları gönderirim." Dedi yerinden kalkarak.
![[Engrıque ıglesias-Hero][Araf zamanı-Sen de kaldım]](https://img.wattpad.com/87157da3c969bb9194d452d42fdc7a6984bb9b4e/68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53746f7279496d6167652f465a386a3567556d7758626e67513d3d2d313031313635393333372e313635623062313736646631656535363536343937363635373332332e6a7067?s=fit&w=720&h=720)
