Şimdi yapmazsam bir daha asla yapamayacağımı biliyordum.
İçime titrek bir nefes çektim ve belki de ömrüm boyunca boynuma zehirli bir sarmaşık gibi dolanacak o sözleri söyledim.
"Ayrılmak istiyorum."
İlk an gözlerinden garip bir ifade geçse bile heme...
[lake of tears - to blossom blue] [Akın-seni çok seviyorum]
Keyifli okumalar.🌷
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günler sayamadığım bir hızla takvimlerden eksilirken, her şey garipseyeceğim kadar normal ilerliyordu, hata geçen bu iki haftalık zaman diliminde Ali'yle bile büyük bir yol kat etmiştik. Birlikte yemek yemiş, sinemaya gitmiş hata sahilde yürüyüş bile yapmıştık. Belki başka insanlar için normal olabilirdi ama benim için garipsenecek hata havalara uçacak kadar güzel ayrıntılardı bunlar.
Kafede tekrar işe başlamıştım hata bazı arabasız gittiğim günlerde Ali beni eve bırakmak için bile gelmişti.
Bugün ilk maşımı almıştım ve kızların da eklemesiyle elimde hatrı sayılır miktarda bir para oluşmuştu. Elimdeki zarfla durduğum vakıf binasına bakarak tekrardan gülümsedim.
Ailemle aramdaki sorunları çözdüğüm için bu paraya ihtiyacım yoktu ve bu yüzden kimsesizler yurduna bağış yapmak istiyordum. Hata bundan sonraki tüm maaşlarımı buraya yatırmayı planlıyordum.
İçeriye adım attığımda ilk dikatimi çeken orta yaşlarda bir kadının vezne gibi bir yerde durması olmuştu. Yanına gittiğimde gülümseyerek konuşmaya başladım. "Merhaba ben bağış yapmak istiyorum,kiminle iletişime geçmem gerkiyor acaba?"
"Buyrun ben ilgileniyorum,kurumsal bir bağış mı yapmak istiyorsunuz?" "Evet belirlediğiniz bir kimsesizler yurduna her ay belirli miktarda bir bağış yapmak istiyorum." Kadın duyduklarından memnun olmuş gibiydi. "Sizin gibi insanlar pek kalmadı en son sizin yaşınızda birinden böyle bir bağışı ne zaman aldım hatırlamıyorum bile." Dedi minetle gülerek.
Yanında durduğum koltuğu göstererek. "Oturun isterseniz işlemler biraz zaman alıyor." Dedi.
Koltuğa oturup çantamı da yanıma bıraktım. "Bağışlamak istediğiniz miktar ne kadar acaba?" "Şu an 7 bin ama her ay 2 bin lira bağışlamak istiyorum."
"Çok güzel ,keşke herkes sizin gibi düşünceli olsa. Bu yaptığınız çok büyük bir yardım." Gülümseyerek elimdeki zarfı ona uzattım.
Birkaç belge imzaladıktan sonra artık istediğim zaman gidip yardım yaptığım yurttaki çocukları ziyaret de edebilicektim.
"Teşekkür ederim kolay gelsin." Dedim ayağa kalkarak. "Asıl biz teşekkür ederiz."
Dışarı çıktığımda içimde tarifi imkansız bir mutluluk vardı. Elimde tuttuğum telefonumun sesiyle bakışlarımı ekrana indirdiğimde yüzümdeki gülümseme daha da büyüdü.
Sarı sırık
Aramayı yanıtladığımda ilk başta telaşlı sesi geldi kulağıma. "Neredesin, kızlar erken çıktığını söylediler bir sorun yok değil mi?"
