Şimdi yapmazsam bir daha asla yapamayacağımı biliyordum.
İçime titrek bir nefes çektim ve belki de ömrüm boyunca boynuma zehirli bir sarmaşık gibi dolanacak o sözleri söyledim.
"Ayrılmak istiyorum."
İlk an gözlerinden garip bir ifade geçse bile heme...
[Bishopbriggs &river ] [İkiye on kala - koptu ipim düşüyorum]
Keyifli okumalar. 🌷
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
En derinleriniz de olur bazen acı hisseder ama beli etmezsiniz. Acı benliğinizi kavursa bile gülersiniz. Yapmak zorundasınız ,çünkü kimse acılarınıza,acıyı veren kadar derman olmaz. Yarayı en iyi açan kişi bilir.
Benim yaptığımda tam olarak buydu acıyı,yarayı ailemden gördüğüm için kimseye beli etmeden kendi kendime teseli oluyordum ama içim çok kırgındı onlara.
Dediğim gibi içimdeki acıyı sadece onlar dindirebilirlerdi bu yüzden hayatıma devam etmem gerekirdi ve öyle de yapıyordum hiçbir şey olmamış gibi gülen maskemi takıyordum kırgın yüzüme.
***
Kızlarda hazır olduklarında,birlikte yola koyulmuştuk. Bugün garip bir şekilde hemen okula gitmek ve bütün dersler bitikten sonra iş bakmak istiyordum, içim içime sığmıyordu resmen. Hayatımda ilk kez çalışacaktım ve bu işin altından tek başıma kalkmak istiyordum.
3. dersin sonunda nihayet okuldan çıkabilecektim, günlerden salıydı ve zaten çok dersimiz yoktu,son derside asıp iş bakabilirdim.
Hoş nerde ve nasıl çalışacağımı bile bilmiyordum ama aramaya bir yerden başlamam gerekiyordu. Derin düşüncelerimden sıyrılıp kızlara nereye gideceğimi anlatıp veda etim ve sınıftan çıkmak için kapıya doğru yürüdüm. Lakin adımın seslenmesi ile duraksayıp arkamı döndüm.
Seslenen kişi alper'di ve bana doğru yürüyordu ,pek yakın sayılamasak'ta sınıf arkadaşımdı. Bu yüzden belirli bir muhabbetimiz vardı.
"Nereye böyle bade son derse kalmayacak mısın?" Sonra hafif bir telaş ile devam eti. "Acil bir şey mi var? normalde bütün derslere katılırsın sen."
"Hayır acil bir şey yok alper sadece biraz işim var ." Dedim telaşa yer vermeksizin.
Biraz daha yanıma yaklaşıp. "Yapabileceğim bir şey var mı? varsa yardım etmek isterim" Dedi samimi bir şekilde, ben de aynı samimiyetle cevap verdim. "Gerçekten yapabileceğin bir şey yok sadece iş bakmam gerekiyor ben hallederim yani"
Konuşmamı bitirmem ile öyle şaşkın bir şekilde bakıyordu ki.
"İşe mi ihtiyacın var?" Bu şaşkınlığı beni güldürürken işi alaya aldım. "Ee herkes sizin gibi milyarder olarak hayatına devam etmiyor alper bey."
Hemen toparlamak istercesine, konuşmaya başladı.
"Hayır o anlamda söylemedim, sadece daha önce böyle bir şey duymadım senden ve ihtiyacın yok sanıyordum ondan böyle şaşırdım yanlış anlama lütfen." Diye izah etti kendini.
